Celem niniejszego artykułu jest próba wskazania prawa właściwego dla przelewu wierzytelności, jako że we współczesnym obrocie gospodarczym problematyka ta staje się nader aktualna, a jednocześnie nie zostało wypracowane jednolite stanowisko w tej kwestii, zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie. Wynika to głównie stąd, że instytucja przelewu wierzytelności generuje trojakiego rodzaju stosunki prawne, a w konsekwencji konieczność poszukiwania trzech różnych statutów, które pozwolą na zastosowanie zespołu norm merytorycznych należących do właściwych porządków prawnych określonego państwa. Nie bez znaczenia pozostaje również wskazanie granic zakresu owych statutów. W pierwszej kolejności należy wziąć pod uwagę statut zobowiązania do przelewu wierzytelności, który odnosi się do stosunku prawnego pomiędzy cedentem i cesjonariuszem. Prima facie zagadnienie to zostało rozstrzygnięte w rozporządzeniu „Rzym I”, ale wątpliwości interpretacyjne nadal istnieją, co zwłaszcza dotyczy zakresu stosownej normy kolizyjnej. Po drugie istotne znaczenie ma statut samej wierzytelności, bez względu na to czy wynika ona z umowy, z deliktu, czy ze spadku. Wreszcie należy wskazać statut samego przelewu, który w istocie jest czynnością rozporządzającą. W praktyce wywołane wątpliwości mogą ulec dalszemu pogłębieniu, co w szczególności może zdarzyć się w razie rozszczepienia statutu czy odesłania. Niewykluczone jest także zastosowanie instytucji obejścia prawa czy klauzuli porządku publicznego. Biorąc zatem pod uwagę okoliczność, że coraz większa ilość stosunków prawnych wykracza poza granice jednego państwa, co w znacznej mierze dotyczy sfery kontraktowej, należy spodziewać się częstszych przypadków rozstrzygania spraw związanych z przelewem wierzytelności przez sądy. Prawdą jest, iż obecnie judykatura nie jest zbytnio przeciążona sferą kolizyjnoprawną, bowiem – jak się wydaje – uzyskuje milczącą aprobatę pełnomocników stron na stosowanie porządku krajowego. Tym niemniej de lege lata i de lege ferenda warto przyjrzeć się przedmiotowej problematyce.
EN
The purpose of this article is an attempt to indicate the law applicable to the transfer of liabilities, as that in the modern economic circulation problems becomes highly up to date, and while there has not been developed a common position on this issue, both in doctrine and in case law. This stems mainly from the fact that the institution transfer of liabilities generates three types of legal relations, and consequently the need to seek three different statutes that allow for the application of norms of substantive belonging to the competent jurisdictions of a specific country. Not without significance is also an indication of the limits of the range of these statutes. The first thing to take into consideration is statute commitment to the transfer of liabilities, which refers to the legal relationship between the assignor and assignee. Prima facie, this issue is resolved in the Regulation “Rome I” but there are still doubts as to interpretation, which particularly concerns the scope of the applicable the conflicting norm. Secondly, it is important to the status of the claim, regardless of whether it results from a contract, tort, or from a decrease. Finally, it is worth to point the statute of the transfer itself, which in essence is the act of disposition. In practice, due to doubts they can be further deepening of what can happen when splitting the statute or referral. Perhaps it is also the use of institutions circumvent the law or public policy. Taking into account the fact that an increasing number of legal relations extends beyond the boundaries of one state, which largely concerns the sphere of contract, should be expected more frequent cases to deal with issues related to the transfer of receivables by the courts. It is true that currently judicature is not too overloaded in the sphere of conflicts of law regime because – as it seems – it gives tacit approval of Counsel for the use of the national agenda. Nevertheless, de lege lata and de lege ferenda it is worth to look at the present problems.
Celem niniejszego artykułu jest próba dokonania ekonomicznej analizy przepisów prawnych o sprzedaży konsumenckiej, a zwłaszcza dotyczących uprawnień z tytułu rękojmi, która jest immanentnie związana z umową sprzedaży. Wynika to stąd, że strony w umowach zawieranych z konsumentami nie mogą jej ograniczyć, a tym bardziej wyłączyć. Do uprawnień tych należy możliwość złożenia oświadczenia o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy bądź żądanie wymiany rzeczy na wolną od wad albo jej usunięcie. Tytułem wyrównania powstałego przy tym uszczerbku konsument może nadto dochodzić odszkodowania. Z punktu widzenia efektywności ekonomicznej warto zatem przeanalizować trafność alokacji praw i obowiązków po obu stronach, choćby pod kątem teorematu Pareto.
EN
The purpose of this article is an attempt to apply the economic analysis of the legislation on consumer sales, especially relating to the powers of Warranties, which is intrinsically linked with the sales contract. This is due to that the parties in contracts concluded with consumers, they cannot reduce it as well as discontinue it. These powers include the ability to make a statement about the price reduction or withdrawal from the agreement or claim for replacement of items for free from defects or to remove defects. To offset the resulting detriment, the consumer may claim compensation too. From the point of view of economic efficiency, should therefore analyze the accuracy of the allocation of rights and obligations on both sides, at least in terms of Pareto’s theorem.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.