Autyzm (Autism Spectrum Disorders, ASDs) to neurologiczne zaburzenie rozwojowe, które obejmuje wiele sfer funkcjonowania człowieka. Występujące nieprawidłowości dotyczą przede wszystkim trudności w nawiązywaniu relacji i interakcji społecznych oraz komunikacji werbalnej i niewerbalnej. W diagnozie autyzmu jednym z istotnych symptomów jest opóźnienie w rozwoju mowy u dziecka. Pomimo faktu, że przyczyny autyzmu u dzieci nie są do końca znane, można je podzielić na zaburzenia genetyczne oraz środowiskowe. Autyzm występuje częściej u bliźniąt jednojajowych niż dwujajowych oraz czterokrotnie częściej u chłopców niż u dziewczynek. Występowanie u dzieci zaburzeń genetycznych, takich jak zespół łamliwego chromosomu X, także zwiększa prawdopodobieństwo autyzmu [1]. Do czynników środowiskowych zalicza się m.in.: zanieczyszczenie środowiska, dietę i styl życia.
Nauki medyczne coraz częściej stosują holistyczne podejście do leczenia pacjenta. Zakłada ono, że organizm człowieka jest układem całościowym i należy leczyć cały organizm, nie ograniczając się do konkretnego narządu. Zgodnie z tym podejściem, przyczyny danego zaburzenia można szukać nawet w daleko oddalonych obszarach ciała. Mięśnie szkieletowe odgrywają w tym kluczową rolę ze względu na anatomiczny „łańcuch", który tworzą, spajając szkielet człowieka. Powstanie napięcia w jednej części tego łańcucha prowadzi do mechanizmów kompensacyjnych reszty układu. Przykładem takiego mechanizmu jest wyrównawcze ustawienie głowy, powstające w wyniku kompensacji zeza, co sugeruje wpływ zaburzeń wzrokowych na jakość przyjmowanej postawy ciała [1].
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.