Prezentowany artykuł jest próbą zastosowania koncepcji wywodzących się z głównego nurtu zarządzania do zarządzania w sporcie. Na podstawie przeglądu literatury autorka przedstawia podstawowe modele badania efektywności. Zalicza do nich ocenę przez pryzmat osiągania celów, wydajności procesów wewnętrznych, zdolności do pozyskiwania rzadkich zasobów z otoczenia oraz zaspokajania potrzeb kluczowych interesariuszy. Rozważa wady i zalety poszczególnych podejść oraz ograniczenia ich stosowania. W drugiej części artykułu autorka podejmuje próbę oceny przydatności wcześniej opisanych koncepcji do zdiagnozowania efektywności polskich klubów sportowych. Na podstawie obserwacji i badań własnych oraz przeglądu literatury opisującej sytuację w polskim sporcie wskazuje model, którego zastosowanie uważa za najbardziej uzasadnione. Za taki uważa ocenę efektywności przez pryzmat zaspokajania potrzeb interesariuszy.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.