W poniższym artykule zbadano najważniejsze czynniki charakteryzujące tzw. „nową demografię historyczną”, która wykształciła się w latach 90. w Rosji. Poprzez analizę trendów w humanistyce i naukach społecznych, które wpłynęły na rozwój „nowej demografii historycznej”, autorzy przedstawiają przegląd głównych kwestii związanych z jej definicją, statusem i metodologią. Wzięto również pod uwagę wpływ wyłonienia się tej nowej tendencji badawczej na zmiany w podejściu do baz danych źródłowych, metod i technologii badań historyczno-demograficznych, oraz jej wpływ na ewolucję samego zakresu badań. Na podstawie historiograficznej analizy rosyjskich badań naukowych w omawianym zakresie, zaprezentowano dane porównawcze odnoszące się do współczesnych rosyjskich ośrodków zaangażowanych w badania historyczne i demograficzne, proponując również porównanie europejskich i rosyjskich praktyk badawczych.Według autorów, demografia historyczna stała się główną siłą napędową we wprowadzaniu technologii komputerowych do badań historycznych. Odnotowano istotne sukcesy „nowej demografii historycznej” w Rosji, podkreślając jednak konieczność położenia większego nacisku na intensywny raczej niż ekstensywny rozwój dyscypliny oraz jej integrację ze współczesnymi europejskimi standardami, m.in. poprzez przejście od lokalnych baz danych do ogólnorosyjskich.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.