W artykule są przedstawione niektóre wątki debaty nad poszukiwaniem dla praktyki pracy socjalnej teorii związków człowieka z jego środowiskiem od zarania tej pracy w końcu XIX w. do dzisiaj, to jest od koncepcji holistycznej przez indywidualistyczną, psychospołeczną do paradygmatu pracy ekosocjalnej z perspektywy zagrożeń globalną katastrofą klimatyczną. Jako przykłady podejść do tego paradygmatu są przedstawione zielona praca socjalna rozwinięta przez L. Dominelli, slow social work przez V. Bozalek i praca socjalna jako czuła pedagogika publiczna przez M. Mendel. Podkreślone jest także wyzwanie do ukierunkowania relacji ekopraktyki socjalnej wobec spornych strategii zrównoważonego rozwoju i dewzrostu w skali globu. W artykule zawarte są także sugestie do poszerzenia wiedzy o teoriach i praktyce pracy ekosocjalnej odsyłające do określonych tekstów występujących w wolnym dostępie w Internecie. W konkluzji artykułu zawarte jest wskazanie niektórych barier do pokonania dla wdrażania teorii pracy ekosocjalnej do praktyki.