Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 9

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
1
Content available Lizbona – tożsamość międzykulturowego miasta
100%
PL
Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na specyfikę tożsamości Lizbony – międzykulturowego miasta, zaangażowanego z jednej strony w międzykulturowy dialog mający integrować społeczności lokalne, a z drugiej – w procesy komercyjnego wykorzystywania owego dialogu, prowadzące do rewitalizacji i gentryfikacji miejskich przestrzeni. Kontekstem dla zaprezentowania wymienionych wyżej problemów są: historyczne aspekty lizbońskiej międzykulturowości, idea miast międzykulturowych, dialog międzykulturowy oraz neoliberalna polityka miasta.
EN
The aim of the article is to draw attention to the specificity of Lisbon’s identity – the identity of an intercultural city, engaged on the one hand in intercultural dialogue that integrates local communities, and on the other – in the process of a commercial use of this dialogue leading to the revitalization and gentrification of urban spaces. The context for presenting the above-mentioned problems involves: the historical background of Lisbon’s interculturalism, the idea of intercultural cities, intercultural dialogue, models of diversity and the city’s neoliberal policy.
2
100%
|
2021
|
nr 60
7-30
EN
The text aims to draw attention to the language policy involved in the processes of constructing the cultural identity of minorities. Discussion focuses on the two basic dichotomies of assimilationism-isolationism and empowerment-objectification and indicates selected aspects of language policy and educational practices in France, China and Israel.
PL
Wstęp: Przewlekłe zapalenie ucha środkowego (PZUŚ) charakteryzuje się: przewodzeniowym upośledzeniem słuchu, możliwym ubytkiem błony bębenkowej, a w aktywnej formie – okresowym lub stałym wyciekiem z ucha. Leczeniem z wyboru PZUŚ jest operacja, której zakres zależy od rodzaju i rozległości zmian patologicznych. Cel: W pracy przeprowadzono prospektywną analizę wczesnych i odległych wyników leczenia otochirurgicznego u pacjentów operowanych z powodu PZUŚ. Materiał i metoda: W materiale rozpatrywano dane uzyskane od 79 pacjentów, którzy zgłosili się do odległej kontroli, a byli operowani z powodu PZUŚ w Klinice Otolaryngologii CM UJ w latach 2005–2014. W ocenie słuchu wykorzystano audiogram tonalny wykonany: przed zabiegiem operacyjnym, 6 miesięcy po zabiegu oraz w odległym, 10-letnim okresie obserwacji. Dodatkowo każdy pacjent wypełnił ankietę i był zbadany przez specjalistę otolaryngologa. Wyniki: Analiza obejmowała 79 chorych operowanych z PZUŚ. Średnie przewodnictwo kostne (dla częstotliwości: 500, 1000 i 2000 Hz) przed zabiegiem wynosiło 31,8 dB, nie różniło się istotnie (p = 0,355) po 6 miesiącach od zabiegu, wynosząc 32,8 dB. Istotnie powiększyło się (p < 0,001) w odległej 10-letniej kontroli, wynosząc 43,4 dB. Średnie przewodnictwo powietrzne (dla częstotliwości: 500, 1000 i 2000 Hz) przed zabiegiem wynosiło 57,6 dB; istotnie poprawiało się we wczesnej kontroli, wynosząc 50,5 dB przy p < 0,001. W odległej kontroli ponownie ulegało powiększeniu do wartości 61,3 dB i istotnie różniło się od wczesnego okresu pooperacyjnego (p < 0,001). Średnia rezerwa ślimakowa dla częstotliwości 500, 1000 i 2000 Hz przed zabiegiem wynosiła 26,4 dB; ulegała istotnemu (p < 0,001) zmniejszeniu w okresie pooperacyjnym, wynosząc 17,6 dB. Poziom rezerwy ślimakowej utrzymywał się na podobnym poziomie w odległej kontroli. Wnioski: Niniejsze badania wykazały, że: (1) całkowicie zachowany łańcuch kosteczek słuchowych przy braku aktywnego PZUŚ najlepiej rokuje na stabilną w latach poprawę słuchu z zachowaną prawidłową funkcją ucha wewnętrznego; (2) reoperacja pogarsza odległe wyniki badania słuchu w porównaniu do operacji wykonanej po raz pierwszy.
EN
The pedagogy of commonness might be the art of distinguishing between complementary knowledge and its appearances and communicative masks. Ignorance can create some myths of daily life that sanction mistakes, abuses and misunderstandings as the equivalents or even substitutes of knowledge based on true research, dialogue and exchange of thoughts and ideas. The main thesis of this article is: commonness will not cease – that is why the future reception of the Holocaust depends on the critical thinking skills of people who as users of new media should know why the Holocaust is not only a word. The pedagogy of commonness should prepare every user (who is or will be interested in) of the new media to think critically about the diversity of representations of the Holocaust.
EN
Introduction: Chronic otitis media is characterized by tympanic membrane perforation and conductive hearing loss. In the active form of this disease, there will also be periodic or permanent otorrhea. With a number of surgical techniques available depending on intraoperative findings, otosurgery is the treatment of choice in such cases, the extent of which depends on the type and extent of the pathological changes. Material and Method: We carried out an analysis of 79 patients with chronic otitis media undergoing surgery at the Department of Otolaryngology, Jagiellonian University Medical College in Kraków between 2005 and 2014. Total audiometry was used as a part of hearing assessment, before the surgery, 6 months after the surgery and in the distant 10-year observation period. In addition, each patient completed the questionnaire and was examined by an otolaryngologist. Results: The analysis included 79 patients operated on due to chronic otitis media. The mean bone conduction (for frequencies 500,1000 and 2000 Hz) before surgery was 31.8 dB, it did not differ significantly (p = 0.355) after 6 months after surgery (32.8 dB), while it significantly increased (p < 0.001) in a distant 10-year control of 43.4 dB. The mean air conduction (for frequencies 500, 1000 and 2000 Hz) before the procedure was 57.6 dB, it significantly improved in the early control by 50.5 dB, at p < 0.001. In long-term follow-up it increased again to 61.3 dB and was significantly different from the early postoperative period (p < 0.001). The mean air-bone gap for frequencies 500, 1000 and 2000 Hz before surgery was on average 26.4 dB, it was significantly (p < 0.001) reduced in the postoperative period by 17.6 dB. The level of air-bone gap remained at a similar level in distant control. Conclusions: (1) A completely preserved ossicular chain in the absence of active chronic otitis media is the best prognosis for stable hearing improvement over the years with normal inner ear function; (2) Reoperation worsens the long-term results of a hearing test compared to the first operation.
PL
Wprowadzenie: Zabiegi ossikuloplastyki mogą być wykonywane na różne sposoby, w zależności od warunków anatomicznych i czynnościowych napotykanych w trakcie operacji otochirurgicznych oraz doświadczenia danej placówki. C el: Celem badania było przeprowadzenie analizy wyników leczenia w zakresie pooperacyjnej poprawy słuchu u pacjentów z przewlekłym zapaleniem ucha środkowego, ze szczególnym uwzględnieniem zachowania suprastruktury strzemiączka. Metody: Przeanalizowano dokumentację 294 kolejnych pacjentów poddanych w latach 2009–2013 w Klinice Otolaryngologii w Krakowie pierwszej operacji ENT w związku z przewlekłym zapaleniem ucha środkowego. Do dalszej analizy z uwzględnieniem oceny roli zachowania suprastruktury strzemiączka kwalifikowało się 96 osób. Wyniki: Analiza wykazała znaczną poprawę słyszenia u osób po zabiegu ossikuloplastyki z zachowaniem suprastruktury strzemiączka w porównaniu z pacjentami po zabiegu mobilizacji płytki strzemiączka. Z drugiej strony, wyniki badań wskazują na znacznie mniejszą poprawę słuchu u chorych, u których zachowano jedynie strzemiączko w porównaniu z tymi, u których możliwa była bardziej rozległa rekonstrukcja łańcucha kosteczek słuchowych. Wniosek: Wartość rezerwy ślimakowej mierzona przed operacją ucha często nie odzwierciedla skali anomalii, a tym samym, nie może być uznawana za jedyny prognostyk pooperacyjnej poprawy słuchu.
EN
Introduction: Ossiculoplasty can be carried out in a number of ways, depending on the anatomical and functional conditions encountered during otosurgery and the experience of a given centre. The extent of damage to the ossicular chain determines the reconstruction method. Aim: The objective of the study was to analyse treatment effects in terms of postoperative hearing improvement in patients with chronic otitis media, with a particular emphasis on stapedial superstructure preservation. Material and method: The records of 294 consecutive patients undergoing their first ENT surgery due to chronic otitis media at the Department of Otolaryngology of Collegium Medicum, Jagiellonian University of Kraków in 2009–2013 were analysed. In order to assess the role of preserved stapedial superstructure, 96 patients were eligible for further analysis. Results: The analysis points to a significant hearing improvement after ossiculoplasty with the preserved stapedial superstructure as compared with the patients after footplate mobilisation. On the other hand, the research results point to significantly smaller hearing improvement in those patients, in whom only stapes was preserved, as compared with those, in whom a more extensive reconstruction of the ossicular chain was possible. Conclusions: The air-bone gap measured before otosurgery often fails to reflect the extent of abnormalities and cannot, therefore, be considered as the only prognostic factor for postoperative hearing improvement. Stapes preservation is crucial for hearing improvement after middle ear surgery.
EN
The Overall Assessment of the Speaker’s Experience of Stuttering (OaSES; yaruss & Quesal, 2006; 2016) is a comprehensive evaluation tool designed to support holistic, evidence-based diagnostic and therapeutic decision-making for children, teenagers, and adults who stutter. The OASES is based on the World Health Organization’s International Classification of Functioning, Disability, and Health (WHO, 2001) as adapted to stuttering by Yaruss and Quesal (2004; see also Tichenor & Yaruss, 2019). It enables diagnosticians to gather information about the totality of the stuttering experience, including its social, emotional, and cognitive aspects. It also allows a deep exploration of the quality of life of an individual who stutters. This paper presents the study results for the Polish version of the OASES-S (for school-age children, ages 7 to 12). The general purpose of the study was to develop the Polish translation of the OASES-S and then to evaluate the validity and reliability of that translation. The OASES-S-PL was evaluated based on a sample of 55 Polish-speaking school-age children who stutter. The study findings show that OASES-S-PL can be considered a high validity test. Given the limited number of evidence-based and standardized Polish diagnostic tools, the OASES-S-PL has important therapeutic implications for the treatment of stuttering in the population of polish children.
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.