W artykule przedstawiam tezę, że zadania wyrażające postawy epistemiczne, a w szczególności zdania typu: „X wierzy, że p”, są semantycznie wieloznaczne; interpretacje tych zdań można podzielić na interpretacje de re i interpretacje de dicto. Wykazuję ponadto, że interpretacja de re jest prymarna zarówno (1) w sensie epistomologicznym, dla zbudowania teorii semantycznej stosującej się do zdań wyrażających postawy epistemiczne, jak i (2) w sensie psychologicznym, w rzeczywistym przypisywaniu postawy epistemicznej (tutaj: wiary) dokonywanym przez interlokutora na podstawie werbalnego i niewerbalnego przedstawienia postawy epistemicznej przez podmiot lej postawy („holder of belief”).
W niniejszym artykule rozwalana jest możliwość zastosowania teorii paradygmatów Kuhna do historii nauki o języku. Odmienny charakter językoznawstwa w porównaniu z przyrodoznawstwem skłania wielu badaczy do stwierdzenia, że również metoda stosowana do opisu tej dyscypliny powinna być inna i jest nią hermeneutyka. Jednak okazuje się, że znalezienie wspólnej płaszczyzny opisu nauk ma istotne znaczenie. Przed rozpoczęciem analizy możliwości zastosowania takich terminów jak rewolucja naukowa, paradygmat, akumulacja konieczne jest moim zdaniem zbadanie charakteru językoznawstwa jako nauki, a szczególnie problemu lego autonomiczności. Tylko wtedy można orzec, czy po dostosowaniu pojęć Kuhna z zakresu filozofii nauki do specyfiki wiedzy językoznawczej spełniają one zadanie opisu tej dyscypliny w kontekście nauki jako całości.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.