Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Znaczenie osoby w misterium Chrystusa i kościoła wobec ideologii w ujęciu Josepha Ratzingera – Benedykta XVI

100%

Gacka B.

|

2023

|

tom 57

59-70

EN

According to J. Ratzinger-Benedict XVI, the hermeneutical centre of Scripture, which reveals the salvifi c history of God with men, is the mystery of Christ and the Church (Christus et Ecclesia, cf. St. Augustine). The reciprocal relationship is a relationship of Love, that is, a personal relationship. The Christian faith does not refer to an idea, but to a Person. At the beginning of being a Christian is the encounter with the Person of Christ. Jesus is the name of God, which means „God saves”. J. Ratzinger saw two periods in the formation of the concept of person in theology: (1) the transition from substance to subsistence (hypostasis), (2) the transition from subsistence to relation, so that the person is not only self-existence, but relational self-existence, relational subsistence (relatio subsistens). The human person is a unity of body and soul, corpore et anima unus (Gaudium et Spes, 14). According to J. Ratzinger-Benedict XVI, the creation of man in the image and likeness of God means that the human person as relational subsistence is constituted in relation to God and fellow human beings. The image of God expresses not only reason and freedom, as has been emphasised so far, but likeness to God the Person (Communio Personarum) means that reference to God and reference to neighbour constitute the human person, constitute his or her constitutive structure as a relational being (communio personarum). This means that the human person without a relationship to God and neighbour cannot live. Love God and neighbour, do this and you will live! (cf. Lk 10:27-28). Like John Paul II, Benedict XVI believed that authentic democracy is only possible in a state governed by the rule of law and based on a correct conception of the human person. Without being an ideology, the Christian faith does not believe that it can encapsulate the diverse socio-political realities in a rigid schema and recognises that human life in history is realised in diff erent ways, which are by no means perfect (Centesimus annus, 46). Ideologies refer to ideas and use persons to achieve an end. The Church Fathers saw the conclusive signifi cance of the coming of the Person of Jesus Christ, the Son of the Father who became Man. Therefore, a relationship with the Person of Jesus protects us from all ideologies. The Church, as the Bride of the Lamb, is instituted to help man enter into this relationship.

PL

Według J. Ratzingera-Benedykta XVI hermeneutycznym ośrodkiem Pisma Świętego, ukazującego zbawczą historię Boga z ludźmi, jest misterium Chrystusa i Kościoła (Christus et Ecclesia, por. św. Augustyn). Wzajemną więź stanowi relacja Miłości, czyli relacja osobowa. Wiara chrześcijańska nie odnosi się bowiem do idei, tylko do Osoby. U początku bycia chrześcijaninem jest spotkanie z Osobą Chrystusa. Jezus to imię Boga, które znaczy „Bóg zbawia”. J. Ratzinger dostrzegł dwa okresy w kształtowaniu się pojęcia osoby w teologii: (1) przejście od substancji do subsystencji (hipostazy), (2) przejście od subsystencji do relacji, zatem osoba to nie tylko samoistność, ale samoistność relacyjna, subsystencja relacyjna (relatio subsistens). Osoba ludzka jest jednością ciała i duszy, corpore et anima unus (KDK, 14). Według J. Ratzingera–Benedykta XVI stworzenie człowieka na obraz i podobieństwo Boga oznacza, że osoba ludzka jako subsystencja w relacji jest ukonstytuowana w relacji do Boga i bliźnich. Obraz Boga wyraża nie tylko rozumność i wolność, co dotychczas podkreślano, ale podobieństwo do Boga Osobowego (Communio Personarum) oznacza, że odniesienie do Boga i odniesienie do bliźniego konstytuują osobę ludzką, stanowią jej strukturę konstytutywną jako istoty relacyjnej (communio personarum). To oznacza, że osoba ludzka bez relacji do Boga i bliźniego nie może żyć. Miłuj Boga i bliźniego, to czyń, a będziesz żył! (por. Łk 10, 27–28). Podobnie jak Jan Paweł II, Benedykt XVI uważał, że autentyczna demokracja możliwa jest tylko w państwie prawnym i w oparciu o poprawną koncepcję osoby ludzkiej. Nie będąc ideologią, wiara chrześcijańska nie sądzi, by mogła ująć w sztywny schemat różnorodną rzeczywistość społeczno-polityczną i uznaje, że życie ludzkie w historii realizuje się na różne sposoby, które bynajmniej nie są doskonałe (Centesimus annus, 46). Ideologie odnoszą się do idei i posługują się osobami dla osiągnięcia celu. Ojcowie Kościoła widzieli rozstrzygające znaczenie przyjścia Osoby Jezusa Chrystusa, Syna Ojca, który stał się Człowiekiem. Zatem relacja z Osobą Jezusa chroni nas od wszelkich ideologii. Do pomagania człowiekowi w podejmowaniu tej relacji ustanowiony jest Kościół jako Oblubienica Baranka.

2

The Relational Personalism of Joseph Ratzinger/Benedict XVI

100%

Gacka B.

Collectanea Theologica

|

2023

|

tom 93

|

nr 4

37-52

EN

Joseph Ratzinger’s relational personalism consists in surpassing the singular in the concept of person. The existence of a person points to another person, somebody else, for a person is someone in relation to another person. Joseph Ratzinger sees two important periods in the formation of the concept of person in theology. The first period is the transition from substance to subsistence. The second one is the transition from subsistence to relation, so that the person is not only selfhood but relational selfhood. For Ratzinger, Theodor Steinbüchel’s (1888–1949) book The Breakthrough in Thinking (Der Umbruch des Denkens, Regensburg 1936) was important in introducing him to personalist thinking. Benedict XVI opposes an individualistic understanding of salvation by emphasising the category of relationship (Spe salvi, no. 27). Relational personalism in social theology is the golden bridge between individualism and collectivism. According to Joseph Ratzinger, the creation of man in the image and likeness of God means that the human person as a subsistence in relationship is constituted in relation to God and fellow human beings.

PL

Personalizm relacyjny Josepha Ratzingera polega na przekroczeniu liczby pojedynczej w pojęciu osoby. Istnienie osoby wskazuje na drugą osobę, inną osobę, bowiem osoba jest kimś w relacji z drugą osobą. Joseph Ratzinger dostrzega dwa ważne okresy w kształtowaniu się pojęcia osoby w teologii. Pierwszy okres to przejście od substancji do subsystencji. Drugi okres to przejście od subsystencji do relacji – zatem osoba to nie tylko samoistność, ale samoistność relacyjna. Dla Ratzingera ważna była książka Theodora Steinbüchela (1888–1949) Przełom w myśleniu (Der Umbruch des Denkens, Regensburg 1936), która wprowadziła go w myślenie personalistyczne. Benedykt XVI przeciwstawia się indywidualistycznie pojmowanemu zbawieniu, podkreślając kategorię relacji (Spe salvi, nr 27). Personalizm relacyjny w teologii społecznej stanowi złoty most pomiędzy indywidualizmem a kolektywizmem. Według Josepha Ratzingera stworzenie człowieka na obraz i podobieństwo Boga oznacza, że osoba ludzka jako subsystencja w relacji jest ukonstytuowana w relacji do Boga i bliźnich.

3

On the Notion of Person in Confucianism

100%

Gacka B.

Poznańskie Studia Teologiczne

|

2021

|

nr 39

127-141

PL

Artykuł prezentuje pojęcie osoby w konfucjanizmie w kontekście życia Konfucjusza (551-475 przed Chr.). Jako wędrowny Mędrzec, Konfucjusz uczył praktycznego znaczenia wartości moralnych w życiu społecznym i politycznym. Uczniowie zebrali jego nauki w Analektach, w których Konfucjusz twierdzi, że w wieku pięćdziesięciu lat pojął wolę Niebios (A 11:4) i zajął się kształtowaniem człowieka. Nauczał humanizmu z odniesieniem do Transcendencji (T’ien).Według Tu Wei-Minga (Harvard University) i Johna Berthronga (Boston University), wybitnych specjalistów, konfucjanizm ukazuje społeczny wymiar „osoby ludzkiej”, która stanowi „centrum relacji”, a zarazem podkreśla, że osoba rozwija się twórczo. Moralny charakter stosunków międzyludzkich obejmuje zwłaszcza „pięć relacji”: pan–sługa, ojciec–syn, mąż–żona, starszy brat–młodszy brat, przyjaciel–przyjaciel. Istotą osoby ludzkiej jest człowieczeństwo (jen lub ren).Tak jak „współczucie” jest największą cnotą buddyjską, a miłość stanowi największą cnotę chrześcijańską, tak „człowieczeństwo” (jen lub ren) wyraża największą cnotę konfucjańską. Nauka konfucjańska ma na uwadze udoskonalenie porządku społeczno-politycznego jako środka do osiągnięcia powszechnej miłości i osobowego rozwoju człowieka (juncy).

EN

The article presents the notion of person in Confucianism in the context of biographical background of Confucius (551-479 B.C.). As an itinerant sage Confucius taught the practical significance of moral values in the social and political life. His disciples collected his teachings in Analects, in which Confucius noticed that at his age of 50 he knew the will of Heaven (A 11:4). He began to teach Humanism with respect to Transcendence (T’ien).According to the great specialists, Prof. Tu Wei-Ming (Harvard University) and Prof. John Berthrong (Boston University), “the social dimension” of the human person in Confucianism is important and the person is conceived as “a center of relationships” and as a self of personal development (selfhood as creative transformation). There are five universal ways in human relations which are governed by five moral principles. The five ways are those governing the relationships between ruler and minister, between father and son, between husband and wife, between elder and younger brothers, and those in the intercourse between friends. The core of the human person is humanity (jen or ren).Just as “compassion” is the greatest Buddhist virtue, and “love” the Christian, jen is the ultimate goal of conduct and self-transformation for the Confucian. According to Confucius, education reforms a personal life as well as a social and political life in order to realize a universal love and a personal development of man (juncy).

4

The Mission of the Neocatechumenal Way in Times of Covid-19

100%

Gacka B.

|

tom 60

|

nr 1

37-50

EN

We know that there are many studies, many interpretations of the coronavirus, many scientists and politicians who are studying the coronavirus and its consequences in the aftermath of the pandemic. The Holy See has also set up a task force dedicated to this study: “To embrace hope, to embrace the human family.” On 20th March, 2020, Pope Francis asked the Dicastery for Promoting Integral Human Development (DSSUI) to create a Commission, in collaboration with other Dicasteries of the Roman Curia and other institutions, to express the Church's concern and love for the entire human family in the face of the COVID-19 pandemic, especially through the analysis and reflection on the socio-economic and cultural challenges of the future and the proposal of guidelines to address them. In 2020 Anne Case, the Professor of Economics and Publics Affairs at Princeton University, and Angus Deaton, winner of the 2015 Nobel Prize in economics, the Professor of Economics and International Affairs at Princeton University and Presidential Professor of Economics at the University of Southern California, have published their highly important book Death of Despair and the Future of Capitalism. Death of despair from suicide, drug overdose, and alcoholism are rising dramatically in the Western European countries and in the United States of America. In 2018, there were 158,000 deaths of despair in the US, the same number as in 2017. Deaths of despair is called by Anne Case and Angus Deaton the despair epidemic. Long before the arrival of COVID-19, the lives of European and Americans had been disintegrating with deaths from suicide, drug overdose and alcoholic liver disease rising year on year. The despair epidemic and the COVID epidemic make a challenge for American and European capitalism. “COVID is a worldwide pandemic, affecting rich and poor countries, while deaths of despair, although not exclusively American, are much more serious in the US than in other rich countries.” Why is capitalism failing so many? What’s the economy got to do with it? Could the reason for this phenomenon be hidden in a fragmented approach to the human person? Could it be that Capitalism does not pay attention to the true reality of the human person, who is at once, in his or her existence a unity of physiological (material), mental, and spiritual reality not fragmented? The human person whom an economy and indeed any business seeks to serve, is not only the exteriority but also the interiority at once. The person remains the subject of both experiences given from interior and from exterior. A concentration on both kinds of experience which in fact constitute the integral experience of the human person is called for. The same discernment is given by economist Anne Case and Nobel Prize winner Angus Deaton in their statement that “capitalism is an immensely powerful force for progress and for good, but it needs to serve people and not have people serve it.” The world is experiencing a catastrophe, thus according to Prof. Case and Prof. Deaton capitalism needs to be better monitored and regulated. Why is lack of religiosity and the decline in churchgoing a problem? One answer is that, over long enough periods of time, religiosity responses to the social and economic environment. In poor countries around the world, especially in Asia and Africa, almost everyone identifies as very religious, but religiosity is lower in richer industrialized countries, particularly in Western Europe. The argument ̶ the secularization hypothesis ̶ is that as education spreads, as incomes rise, and as the state takes over many functions of the church, people turn away from religion. Put crudely, people need religion more in more hostile environments. This would fit the American states, where those with lower incomes and less supportive state governments have a higher fraction of religious people. It would also explain why it is true that, while more religious people do better than less religious people on many outcomes ̶ they are happier, less likely to commit crimes, less likely to abuse drugs and alcohol, and less likely to smoke ̶ more religious places ̶ including US states ̶ do worse on the same outcomes. Religion helps people do better, and they espouse religion in part because their local environment is difficult. When religiosity falls over time, it is the people side of this story that applies, and people lose the benefits that religion brings. The mission families are grateful to Kiko Argüello and Carmen Hernández for the Neocatechumenal Way they have brought, which is an inestimable gift. According to the iniciators of the Way true communion goes further than any notion of time, place and danger. The mission families experienced this communion with power during this time of pandemic isolation. The growing apostolic faith is the concrete answer to the problems of our life in this time of Covid-19. The prophetic words of Pope Paul VI are realized particularly in the mission of the Catholic Church in times of Covid-19 within the Neocatechumenal Way. Saint Paul VI, in the audience to the Neocatechumenal Communities on 8th May, 1974, said: “We greet the group of priests and lay people who represent the movement of the Neocatechumenal Communities - here we see post-conciliar fruits! - gathered in Rome from many dioceses throughout Italy and other countries. […] How great is the joy, how great is the hope, which you give us with your presence and with your activity! […] To live and foster this re-awakening is what you call a kind of ‘post baptism’, which can renew in our contemporary Christian communities the effects of maturity and depth which were achieved in the early Church during the period of preparation for Baptism. You do this afterwards. `Before' or `after' is secondary, I would say. The fact is that you aim at the authenticity, fullness, coherence and sincerity of Christian life. And this is a very great merit which, I repeat, consoles us enormously.”

5

Personalizm chrześcijański kluczem Soboru Watykańskiego II

100%

Gacka B.

Teologia w Polsce

|

2012

|

tom 6

|

nr 1

63-75

EN

Dr. Robert Skrzypczak published a book entitled Karol Wojtyła na Soborze Watykańskim II (Karol Wojtyła During the Second Vatican Council). It is a compendium of the 24 interventions proclaimed by Bishop Karol Wojtyła during the Second Vatican Council (1962–1965). According to Bishop Wojtyła christian personalism is a key to the council. It means a clear principle of personalism in dogmatic, moral and social teaching of the church, catechumenate of the Church and christian personalism in the relation of the Church to the modern world (atheism, apostolate and family). Our Lady is Mother of God (Mater Dei) and Mother of the Church (Mater Ecclesiae).

PL

W czasie obrad Soboru Watykańskiego II bp karol Wojtyła podkreślał, że personalizm chrześcijański (personalismus christianus) stanowi klucz dla doktryny dogmatycznej, moralnej i społecznej Kościoła. Osoba ludzka jest bowiem podmiotem w relacji do Boga i bliźnich. Bp karol Wojtyła domagał się na Soborze Watykańskim II odzyskania katechumenatu kościoła dla formacji wiary, jasnej zasady personalizmu w rozstrzygnięciach dogmatycznych, moralnych i społecznych oraz podjęcia personalizmu chrześcijańskiego jako relacji Kościoła do współczesnego świata. Sobór Watykański II widziany od wewnątrz – zdaniem Jana Pawła II – był przede wszystkim „Soborem personalistycznym”.

6

Grzegorz Hołub, Understanding the Person: Essays on the Personalism of Karol Wojtyła, European Studies in Theology, Philosophy and History of Religions 29, Peter Lang, Berlin – New York – Warszawa 2021, pp. 193.

100%

Gacka B.

|

tom 91

|

nr 4

228-233