Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Termin do złożenia wniosku o ustalenie zdarzenia medycznego – analiza i uwagi de lege ferenda

100%

Białkowski M.

|

nr 3

142-159

EN

The aim of this article is to critically assess the time limit for submitting an application for determining a medical incident. The starting point for the evaluation of Article 67c paras 2 and 4 of the Act on patients’ rights and Patient Ombudsman is the inference that this time limit should be qualified as final. This conclusion in particular impacts the effects of its expiry and the lack of possibility – contrary to the individual rules of procedure of voivodship committees deciding on medical incidents in which the time limit is defined under procedural law – for its restoration. The analysis of the solution adopted by the legislator is also conducted through the prism of its comparison with the statutory period of limitation in claims for compensation for damage caused by a wrongful act (Article 4421 § 3 Civil Code). This comparison leads to the conclusion that the time limit for submitting an application for determining a medical incident significantly limits access to this alternative method of redressing damage caused by medical treatment.

PL

Celem artykułu jest poddanie krytycznej analizie terminu do wniesienia wniosku o ustalenie zdarzenia medycznego. Punktem wyjścia dla oceny art. 67c ust. 2 i 4 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta jest ustalenie, iż termin ten powinien być kwalifikowany jako termin zawity prawa materialnego, co rzutuje w szczególności na skutki jego upływu i brak możliwości – wbrew przyjętej w regulaminach poszczególnych komisji do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych kwalifikacji tego terminu jako terminu prawa procesowego – jego przywrócenia. Analiza przyjętego przez ustawodawcę rozwiązania prowadzona jest również przez pryzmat jego porównania z ustawową regulacją przedawnienia roszczeń majątkowych o naprawienie szkody na osobie, wyrządzonej czynem niedozwolonym (art. 4421 § 3 k.c.). Porównanie to prowadzi do wniosku, że termin do dochodzenia żądania ustalenia zdarzenia medycznego w znaczący sposób ogranicza dostęp do tej alternatywnej drogi służącej do indemnizacji uszczerbku powstałego w związku z leczeniem.

2

Zmiany w Ustawie o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta Kilka uwag o mechanizmie uzyskiwania odszkodowania lub zadośćuczynienia w postępowaniu przed wojewódzkimi komisjami do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych

100%

Białkowski M.

Adam Mickiewicz University Law Review

|

2012

|

tom 1

137-145

EN

The objective of this paper is to present the amendments to the Patients’ rights and Patients’ Rights Spokesman Act of 28 April 2011. The paper focuses on the drawbacks of the provisions of the Act concerning claims for compensation for damage or injury caused by medical occurrences that are put before regional medical occurrences committees. Despite the undoubtedly right direction of the amended legislation, the purpose of the amendments has not been achieved. The renouncement by applicants of all the claims when accepting the insurers offer concerning the amount of compensation, low sums of the compensation which the patient or his heir may be awarded as well as restricting the places where medical occurrences may happen only to hospitals, narrow the applicability of the amendments and warrants further work on the existing solution.

3

Zmiany w Ustawie o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta Kilka uwag o mechanizmie uzyskiwania odszkodowania lub zadośćuczynienia w postępowaniu przed wojewódzkimi komisjami do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych

100%

Białkowski M.

|

2012

|

nr 1

137-145

EN

The objective of this paper is to present the amendments to the Patients’ rights and Patients’ Rights Spokesman Act of 28 April 2011. The paper focuses on the drawbacks of the provisions of the Act concerning claims for compensation for damage or injury caused by medical occurrences that are put before regional medical occurrences committees. Despite the undoubtedly right direction of the amended legislation, the purpose of the amendments has not been achieved. The renouncement by applicants of all the claims when accepting the insurers offer concerning the amount of compensation, low sums of the compensation which the patient or his heir may be awarded as well as restricting the places where medical occurrences may happen only to hospitals, narrow the applicability of the amendments and warrants further work on the existing solution.

PL

The paper deals with the provision of Article 256 of the Polish Penal Code. The author discusses the offences of public propagation of tota The objective of this paper is to present the amendments to the Patients’ rights and Patients’ Rights Spokesman Act of 28 April 2011. The paper focuses on the drawbacks of the provisions of the Act concerning claims for compensation for damage or injury caused by medical occurrences that are put before regional medical occurrences committees. Despite the undoubtedly right direction of the amended legislation, the purpose of the amendments has not been achieved. The renouncement by applicants of all the claims when accepting the insurers offer concerning the amount of compensation, low sums of the compensation which the patient or his heir may be awarded as well as restricting the places where medical occurrences may happen only to hospitals, narrow the applicability of the amendments and warrants further work on the existing solution.

4

Ojciec i pasterz. Działalność Prymasa Polski Stefana Wyszyńskiego na forum Komisji/Rady Głównej Episkopatu Polski (1949–1953, 1956–1981)

100%

Białkowski M.

|

tom 55

37-71

EN

Cardinal Stefan Wyszynski played a crucial role in the post-war history of the Catholic Church in Poland. Having been appointed the Primate he was a chairman of the Bishops Conference from 1949 till 1953 and from 1956 till 1981. Since 1969 he also chaired the Main Committee, i.e. the „presidium” of the Bishops Conference. Its tasks included: i) development of projects, drafts and guidelines to pastoral letters and other public addresses of the Catholic Church; ii) analysis of the current situation of the Church; iii) coordination of works of other committees and sub-committee. Taking into account basic the social and the political situation in those times, one must not ignore the issues being sole personal responsibility of the Chairman. Cardinal Stefan Wyszynski managed personally: i) main directions and contents for pastoral teaching; ii) relationships with the authorities of the Polish People’s Republic; iii) episcopal appointments; iv) organisational reforms, structure, objectives, and the legal status of the Bishops Conference. Although these topics are discussed in the paper, it ought to be borne in mind that this list does not include all the issues the Chairman was dealing with. These include: v) foreign relations and vi) reception and implementation of the Vatican II in Poland. Cardinal Stefan Wyszynski’s contribution to the works of the Main Committee still is a question requiring much comprehensive, complete and exhaustive study. However, it is not possible to understand the processes taking place in the Catholic Church in Poland and in its relations with the Communist state without making such inquiries.

PL

Kardynał Stefan Wyszyński odegrał kluczową rolę w powojennych dziejach Kościoła katolickiego w Polsce. Po nominacji prymasowskiej, w latach 1949–1953 i 1956–1981 pełnił funkcję przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski. Stał również na czele Komisji (od 1969 r.) Rady Głównej Episkopatu Polski – gremium będącego prezydium polskiego episkopatu. Do najważniejszych zadań Komisji/Rady Głównej Episkopatu Polski w okresie przewodniczenia kardynała Stefana Wyszyńskiego wskazać należy: 1) opracowywanie projektów, schematów i wytycznych do listów pasterskich i innych publicznych wystąpień Kościoła katolickiego; 2) analizę aktualnej sytuacji Kościoła katolickiego; 3) koordynację prac innych komisji i podkomisji episkopatu. Uwzględniając – wynikające z ówczesnej sytuacji społeczno-politycznej – podstawowe kierunki pracy polskich hierarchów, określić można zagadnienia pozostające ściśle w gestii samego przewodniczącego Komisji/Rady Głównej Episkopatu Polski. Kardynał Stefan Wyszyński osobiście odpowiadał za: 1) wyznaczanie głównych kierunków i treści nauczania pasterskiego; 2) kształtowanie stosunków z władzami PRL; 3) prowadzenie polityki personalnej episkopatu w zakresie nominacji biskupich; 4) inspirowanie zmian struktury organizacyjnej, celów, zadań i statusu prawnego Konferencji Episkopatu Polski. Problematyka ta rozwinięta została w dalszej części rozważań, choć podkreślić należy, że nie wyczerpuje ona bogatego katalogu spraw, jakie spoczywały na przewodniczącym Komisji/Rady Głównej Episkopatu Polski. Poza omawianym obszarem pozostały m.in.: 5) koordynacja kontaktów ze Stolicą Apostolską i zagranicznymi konferencjami episkopatów oraz 6) szczegółowy nadzór nad procesem recepcji oraz wdrażania uchwał Soboru Watykańskiego II. Wkład kardynała Stefana Wyszyńskiego w prace Komisji/Rady Głównej Episkopatu Polski pozostaje wciąż zagadnieniem domagającym się całościowego, pełnego i wnikliwego opracowania. Nie sposób bowiem zrozumieć procesów zachodzących w Kościele katolickim w Polsce oraz w jego relacjach z państwem komunistycznym bez tej fundamentalnej wiedzy.

5

Udział Karola Wojtyły w pracach Konferencji Episkopatu Polski i jej komisji specjalistycznych

100%

Białkowski M.

|

2019

|

tom 15

13-57

EN

The aim of this paper is to present the leading role of Karol Wojtyła in the works of the Episcopal Conference of Poland (ECP) in 1958–1978. Therefore, the main research problem will be a description of Karol Wojtyła’s participation and actual influence on activities of the Episcopal Conference of Poland, together with evaluation of the effects of his activities. The following hypotheses can be formulated. 1) Karol Wojtyła’s influence on works of the Episcopal Conference of Poland evolved along with his changing position in the Episcopate structures (a strong trend for the increasing influence); 2) Karol Wojtyła undertook multi-faceted, multi-directional and multidimensional actions; 3) actions undertook by Karol Wojtyła in the Episcopate of Poland significantly influenced development of relationships between the state and the Church. The studies conducted using the historical (genetic) method and content analyses allow to present the following factual data. Karol Wojtyła played an important role in works of the Episcopal Conference of Poland and its specialist committees. From 1958 (his appointment as the suffragan bishop of Krakow) he was a member of the ECP, and in 1964 (appointment as the Metropolitan Archbishop of Krakow) he joined the top management group – EP Main Committee/Main Board. As a part of the tasks he was appointed then, he prepared pastoral letters and participated in development of relationships with PRL government; he was also responsible for contacts with the Apostolic See and episcopal conferences abroad; and inspired changes in the organisational structure, aims and tasks of the Episcopal Conference of Poland. His participation in works of specialist committees represented an important part of his involvement with the Episcopal Conference of Poland. During twenty years of his service as a bishop Karol Wojtyła was a member of the following commissions: Commission for the Lay Apostolate – chairman in 1966–1978; Subcomission for Studies – chairman in 1967–1970; Commission for Catholic Education – chairman in 1970–1978; Science Council – chairman in 1972–1978; Commission for Christian Ministry – member in 1958–1978; Council Commission – member in 1963–1970; and Vocations Committee – member in 1967–1970. The number and the diversity of proposals, projects, and postulates notified by him prove the unique intellect, organisational skills and leadership skills of the future pope.