Wstęp. Mimo postępu medycyny wciąż wielu chorych pozostaje z niepomyślną prognozą własnego stanu zdrowia. Z analiz ekspertów Światowej Organizacji Zdrowia wynika, że do 2020 r. średnia długość życia wzrośnie do 71,6 lat. Prognozowany wzrost liczby osób w starszym wieku zwiększa ryzyko zachorowań na choroby nowotworowe i inne choroby somatyczne. Nowoczesna opieka paliatywna różni się zasadniczo od opieki, która sprawowana była w szpitalach dawniej. Obecnie wprowadzono szereg programów postępowania medycznego opartych na wynikach badań naukowych, a dotyczących między innymi poprawy jakości życia, sprawności funkcjonalnej i sprawności psychofiycznej tej grupy chorych. celem pracy była ocena stopnia ograniczenia sprawności funkcjonalnej osób przyjmowanych do hospicjum. Materiał i metoda. Grupę badaną stanowiło 41 osób objętych opieką hospicyjną i 41 osób z grupy kontrolnej. Do oceny badanych czynników wykorzystano skalę Katza, skalę złożonych czynności życia codziennego Lawtona oraz skalę Tinetti. Badanie przeprowadzono w czasie przyjmowania pacjentów do opieki hospicyjnej. Wyniki. Na podstawie analizy statystycznej prostych i złożonych czynności życia codziennego zaobserwowano zróżnicowanie poziomu sprawności badanych osób obu grup, na niekorzyść grupy badanej. Grupa badana uzyskała gorsze wyniki w zakresie czynności lokomocyjnych, jak zmiana pozycji i chód. U 56% osób badanej grupy wystąpi- ło duże i średnie ryzyko upadków, w grupie kontrolnej duże i średnie ryzyko upadków stwierdzono u 24% badanych osób. Wnioski. 1. Większość osób przyjmowanych do hospicjum charakteryzuje ciężka i umiarkowana zależność w zakresie prostych i złożonych czynności życia codziennego oraz ograniczona sprawność lokomocyjna. 2. Najczulszą skalą oceny utraty sprawności funkcjonalnej jest skala Lawtona. 3. Wyniki w skali Lawtona są porównywalne do wyników uzyskanych w skali Katza i skali Tinetti, co pozwala stosować skale zamiennie dla oceny stanu funkcjonalnego osób przyjmowanych do hospicjum.
EN
background. Despite advances in medicine, many patients still experience an unfavorable prognosis as to their health. The analysis conducted by the experts of the World Health Organization shows that by 2020, the average life expectancy will increase to 71.6 years. The projected increase in the number of elderly people increases the risk of developing cancer and other somatic disorders. Modern palliative care is fundamentally diffrent from the care that was common in hospitals in the past. A range of treatment procedures has been introduced, based on the results of medical research relating to, among other things, improving the quality of life, functional capacity and psychophysical capacity in this group of patients. Objective. The aim of this study was to assess the functional capacity impairment of persons admitted to hospice care. Material and method. The test group consisted of 41 patients receiving hospice care and 41 persons in the control group. To evaluate the factors tested, Katz Scale (Index of Independence in Activities of Daily Living, ADL), Lawton Scale (Instrumental Activities of Daily Living, IADL) and Tinetti Scale have been used. The examination was performed at the time of admission of patients to hospice care. results. Based on statistical analysis of basic and complex activities of daily living a diffrence in the capacity level was observed, with the test group subjects receiving poorer results. The test group achieved worse results in terms of locomotor activity such as change of the position and gait. In 56% of the subjects from the test group there was a high and medium risk of falls; in the control group large and medium risk of falls was found in 24% of subjects. conclusions. 1. The majority of patients admitted to hospice care are characterized by severe and moderate dependence in terms of basic and complex activities of daily living and have limited locomotor capacity. 2. Lawton IADL Scale is the most sensitive one in the assessment of the loss of functional capacity. 3. Lawton scale results are comparable to the results obtained using Katz Scale and Tinetti Scale, which allows for the use of the scales interchangeably.
Introduction: Vojta therapy is designed to foster beneficial change in neurophysiology of children at risk of developmental disorders. Because of its specific diagnostic and therapeutic aspects it is possible to use the method in early therapy supporting development. Purpose: Assessment of changes in motor development of infants, classified in the risk group and receiving treatment based on Vojta method. Identifying relationship between therapy effects and age at the start as well as duration of therapy. Material and method: The study was performed in a group of 62 infants, including 46 who at the time of the study were less than 6 months old (group I), and 16 who were less than 12 months old (group II). The inclusion criteria were: age below 1 year, existing motor development deficits, risk factors in pregnancy and during childbirth, and participation in rehabilitation based on Vojta therapy, as a leading method. The study was carried out with the use of child health cards and assessment tool developed by G. Banaszek. Results: After 6 months of therapy, 73% of the infants with motor development deficits improved significantly, while out of 60% of the children with abnormal postural reactions, only 16% showed no improvement. Better progress was achieved by the children who started rehabilitation before 6 months of age. Conclusions: Effectiveness of children’s rehabilitation depends on therapy duration and the age at which the treatment starts.
PL
Wstęp: Metoda Vojty jest jedną z metod usprawniania neurofizjologicznego dzieci zagrożonych zaburzeniem prawidłowego rozwoju. Metoda pozwala zarówno na ocenę stanu neurologicznego, jak również na wcześnie podjętą terapię. Cel pracy: Zbadanie zmian zachodzących w rozwoju motorycznym niemowląt z grupy ryzyka, rehabilitowanych metodą Vojty. Wykazanie zależności pomiędzy efektami terapii a czasem rozpoczęcia i trwania rehabilitacji. Materiał i metody: Badaniu i analizie poddanych zostało 62 niemowląt, w tym 46 rehabilitowanych w momencie badania krócej niż 6 miesięcy (grupa I), oraz 16 krócej niż 12 miesięcy (grupa II). Kryterium włączenia stanowił wiek do 1 roku życia, obecność odchyleń od normy w rozwoju motorycznym, obciążenie wywiadu z okresu ciążowo- porodowego oraz uczęszczanie na rehabilitację prowadzoną metodą Vojty, jako metoda wiodąca. Badania przeprowadzone zostały na podstawie kart zdrowia dziecka i kart arkuszu badania klinicznego G. Banaszek. Wyniki: Po 6-miesięcznej terapii u 73% niemowląt ze stwierdzonymi zaburzeniami rozwoju ruchowego zaobserwowano znaczną poprawę, natomiast z 60% dzieci o wysokiej ocenie nieprawidłowych reakcji posturalnych, tylko 16% nie wykazało poprawy. Lepsze rezultaty osiągały dzieci, u których rehabilitację rozpoczęto przed 6 miesiącem życia. Wnioski: Efektywność rehabilitacji dzieci jest zależna od czasu trwania rehabilitacji oraz od wieku rozpoczęcia usprawniania.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.