Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Ten serwis zostanie wyłączony 2025-02-11.

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

2 2017

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Zakład ubezpieczeń a klauzula antykumulacyjna w procesie karnym (art. 415 § 1 zd. 2 k.p.k.)

100%

Falkiewicz A.

tom 4(93)

26-38

Znaczenie i obecność zakładu ubezpieczeń w procesie karnym polega nie tylko na wykonywaniu praw pokrzywdzonego w ramach samego procesu (art. 49 § 3 k.p.k.). Nierzadko zdarza się, że równolegle z procesem karnym toczy się postępowanie likwidacyjne prowadzone przez zakład ubezpieczeń lub postępowanie cywilne, w ramach którego pokrzywdzony (w wypadku komunikacyjnym) dochodzi od zakładu ubezpieczeń roszczeń o charakterze stricte cywilnym (np. zadośćuczynienia, odszkodowania czy renty). Bardzo często, w ramach takich postępowań, dojść może do zawarcia ugody pomiędzy pokrzywdzonym a zakładem ubezpieczeń, w której ten pierwszy – uzyskując określoną kwotę na podstawie takiej ugody – zrzeknie się dalszych roszczeń wynikających z wypadku komunikacyjnego. Pojawia się wówczas pytanie o wpływ takiego zakończenia sporu – pomiędzy zakładem ubezpieczeń a pokrzywdzonym – na przebieg procesu karnego, gdzie oskarżonym pozostaje sprawca wypadku, w jego dacie będący stroną obowiązkowej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Kluczowym unormowaniem wydaje się tutaj być art. 415 § 1 zd. 2 k.p.k., jednak już pobieżna analiza orzecznictwa, dotyczącego stosowania tego przepisu, nasuwa wiele wątpliwości interpretacyjnych. W artykule przedstawione zostaną najważniejsze problemy z tym związane, jak również propozycje interpretacyjne i postulaty de lege ferenda.

The importance and presence of the insurance company in a criminal trial manifest themselves not only through the execution of the victim’s rights within the trial itself (art. 49, par. 3 of Criminal Procedure Code). It frequently happens that – parallel to the criminal proceedings – either a liquidation procedure held by the insurance company is pending, or a civil procedure takes place, in which the victim (of a traffic accident) lays claim to compensation of strictly civil nature from the insurance company (e.g. punitive damage, amends or disability pension). Within the abovementioned procedures, the victim and the insurance company often arrive at an agreement in which the former resigns from all his or her claims resulting from of the traffic accident, having received a particular amount of money. On such an occasion, the question arises about the impact that such an outcome of the dispute between the victim and the insurance company may have on the course of the criminal trial, where the accident perpetrator who was a party of the compulsory motor liability insurance contract on the day of the event remains the defendant. It seems that art. 415, par. 1, sentence 2 of Criminal Procedure Code is of key importance here. However, even a cursory analysis of the case law regarding the application of this regulation elicits many doubts as to its interpretation. In this paper, the main problems connected to it have been discussed. Moreover, several propositions of interpretation as well as postulates de lege ferenda have been put forward.

The Europeanisation of National Legal Goods? Comments on the Margin of Supreme Court’s Judgment of 29 March 2011 (III KK 365/10)

63%

Górski A. , Falkiewicz A.

tom 26

nr 3

The issue of crimes with (prima facie) strictly national character is one of the most controversial in the relevant literature. It can be dealt with on two levels: procedural (international cooperation in criminal matters) and substantive (jurisdictional). This second level was touched upon in the case of the judgment of the Supreme Court of 29 March 2011 (III KK 365/10), in which it was recognised that the so-called internationalisation of criminal law enforcement must be connected to universalisation of legal goods. The authors argue both with the judgment itself and with the arguments that justify such a universal approach in the opinion of the Supreme Court.

Problematyka przestępstw o charakterze (prima facie) jedynie krajowym należy do jednej z najbardziej kontrowersyjnych w literaturze przedmiotu. Może być ona rozpatrywana w dwu płaszczyznach: procesowej (międzynarodowa współpraca w sprawach karnych) oraz materialnoprawnej (jurysdykcyjnej). Tej drugiej płaszczyzny dotyka wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2011 r. (III KK 365/10), w którym m.in. uznano, że tzw. internacjonalizacja ścigania musi się wiązać również z uniwersalizacją dóbr prawnych. Autorzy polemizują zarówno z samym rozstrzygnięciem, jak i argumentami, które w ocenie Sądu Najwyższego uzasadniają tak uniwersalistyczne podejście.