Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Interaction between central noradrenergic system and serotoninergic 5-HT3 receptor mediated analgesia in rats

100%

Roczniak W. , Nowak P.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2010

|

tom 64

|

nr 3-4

7-17

EN

BACKGROUND The aim of the present study was to examine the impact of the central noradrenergic system on the serotoninergic 5-HT3 receptor mediated analgesia in rats. MATERIAL AND METHODS The noradrenergic system was lesioned in male rats shortly after birth by subcutaneous (sc) injections of the neurotoxin DSP-4 [(N-(-2-chloroethyl)- N-ethyl-2-bromobenzylamine (50 mg/kg x 2) given on postnatal days 1 and 3. Rats continued to be housed until they were 10 weeks old, for further experimentation. The anti-nociceptive eff ects of the central serotoninergic 5-HT3 receptor agonist (1-phenylbiguanide; 7.5 mg/kg), antagonist (ondansetron; 1.0 mg/kg) and both drugs administration (intraperitoneal; ip) were examined in models of exteroceptive sensation using thermal (tail immersion and hot plate tests) and mechanical stimuli (paw pressure test). Furthermore accumulation of 5-hydroxytryptamine (5-HTP) in some parts of the brain were determined using high pressure chromatography with electrochemical detection method (HPLC/ED). RESULTS AND CONCLUSION In the tail immersion test we did not observe diff erences between control and DSP-4 treated rats as far as the anti-nociceptive eff ect evoked by the central serotoniergic 5-HT3 receptor agonist (1-phenylbiguanide; 7.5 mg/ kg ip) is concerned. Conversely in the hot plate test 1-phenylbiguanide (7.5 mg/kg ip) produced signifi cantly diminished analgesic reaction in DSP-4 lesioned rats in comparison to control (in all tested intervals (20, 40, 60 and 80 min; p <0.05); this eff ect was abolished by 5-HT3 receptor antagonist (ondansetron; 1.0 mg/kg ip) pretreatment. Similar eff ects were observed in paw pressure test; in this case signifi cant changes were noticed in 20 and 40 min of testing (p <0.05). In biochemical assay we found that 1-phenylbiguanide signifi cantly increased 5-HTP level in the prefrontal cortex of control rats being without eff ect in DSP-4 group in this regard. Ondansetron did not aff ect 5-HTP content when given alone but injected before 1-phenylbiguanide abolished its eff ect in control group. In the thalamus with hypothalamus (control) as well as in the brain stem (control and DSP-4) 1-phenylbiguanide only non-signifi cantly elevated 5-HTP level. Ondansetron alone did not aff ect examined parameters but in the brain stem administered before 1-phenylbiguanide statistically lowered 5-HTP (in both tested groups) in comparison to respective controls (1-phenylbiguanide). The results of the present study indicate that the noradrenergic system participates in the analgesic properties of 5-HT3 acting drugs integrated in the higher brain structures (e.g. thalamus, cortex) being without eff ect on spinal analgesia. Additionally, obtained data pointed out on the possibility of nociception disturbances (mediated by 5-HT3 receptor) in patients with noradrenergic system dysfunction (e.g., depression and/or anxiety disorders).

PL

WSTĘP Badanie miało na celu określenie roli ośrodkowego układu noradrenergicznego w antynocyceptywnych efektach pośredniczonych przez receptor serotoninergiczny 5-HT3 u szczurów. MATERIAŁ I METODY Noworodki szczurze szczepu Wistar 1. i 3. dnia życia otrzymały podskórnie (sc) iniekcję neurotoksyny DSP-4 [N-(2-chloroetylo)-N-etylo-2-bromo-benzylaminy] w dawce 50 mg/kg x 2 celem trwałego zniszczenia ośrodkowego układu noradrenergicznego. Zwierzęta kontrolne otrzymały 0,9% roztwór NaCl (1,0 ml/kg sc). Po osiągnięciu wieku 10 tygodni wykonano testy behawioralne oceniające czucie interoceptywne z użyciem bodźca termicznego (test imersji ogona, test gorącej płytki) oraz bodźca mechanicznego (test wycofania łapy) po dootrzewnowym (ip) podaniu agonisty ośrodkowego receptora serotoninergicznego 5-HT3 (1-fenylbiguanidu; 7,5 mg/kg), antagonisty receptora 5-HT3 (ondansetronu; 1,0 mg/kg) oraz łącznym podaniu obu związków. Ponadto, posługując się metodą chromatografi i cieczowej wysokociśnieniowej z detekcją elektrochemiczną (HPLC/ED), oznaczono zawartość 5-hydroksytryptofanu (5-HTP) w wybranych częściach mózgu badanych zwierząt. WYNIKI I WNIOSKI Nie stwierdzono różnicy w antynocyceptywnym działaniu agonisty receptora serotoninergicznego 5-HT3 1-fenylbiguanidu (7,5 mg/kg ip) w teście imersji ogona pomiędzy grupą kontrolną i DSP-4. Natomiast w teście gorącej płytki 1-fenylbiguanid (7,5 mg/kg ip) wykazywał znamiennie słabsze działanie analgetyczne u zwierząt z lezją układu noradrenergicznego wywołaną podaniem DSP-4 we wszystkich badanych przedziałach czasowych, tj. 20. 40. 60. i 80. minucie obserwacji (p <0,05); efekt ten był blokowany przez antagonistę receptora 5-HT3 ondansetron (1,0 mg/kg ip). Podobne wyniki uzyskano w teście wycofania łapy, w tym przypadku znamienność statystyczna wystąpiła w 20. oraz 40. minucie obserwacji (p <0,05). W badaniach biochemicznych stwierdzono, że 1-fenylbiguanid znamiennie zwiększa zawartość 5-HTP w korze móz gowej u zwierząt kontrolnych, pozostając bez wpływu u zwierząt z lezją DSP-4. Efekt ten był blokowany podaniem antagonisty ondansetronu. Podobną tendencję zaobserwowano we wzgórzu z podwzgórzem (uzyskane różnice nie były jednak statystycznie znamienne), natomiast w pniu mózgu stosowane ligandy receptora 5-HT3 nie wpływały na badany parametr. Na podstawie przeprowadzonych badań wyciągnięto wnioski, iż zniszczenie ośrodkowego układu noradrenergicznego osłabia antynocyceptywne efekty pośredniczone przez receptor serotoninergiczny 5-HT3 integrowane na poziomie wyższych struktur ośrodkowego układu nerwowego (kora mózgowa, wzgórze), natomiast pozostaje bez wpływu na procesy integrowane w rdzeniu kręgowym (brak zmian w teście imersji ogona). Wyniki badań wskazują pośrednio na możliwość wystąpienia zaburzeń transmisji bodźców bólowych pośredniczonych przez receptor 5-HT3 u chorych z dysfunkcją ośrodkowego układu noradrenergicznego (np. u chorych z zaburzeniami lękowymi lub depresją).

2

Back pain syndrome in nurses in Podkarpackie hospitals

70%

Oliwko E. , Babuśka-Roczniak M. , Brodziak-Dopierała B. , Widuchowski W. , Roczniak W.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2022

|

nr 76

70-79

EN

INTRODUCTION: Back pain syndromes constitute a serious health problem. They most often affect people between 40 and 60 years of age, but it also happens that they appear before the age of 30. They are a frequent problem in nurses. The etiology of these ailments is multifactorial. The main causes are physical stresses on the spine: lifting, a forced posture, and obesity. Human neurophysiological predispositions and social conditions also play an important role. The study attempts to determine whether the respondents know the cause of their ailments, and what the prevention of this disease, knowledge of the principles of ergonomics and pro-health measures should be. MATERIAL AND METHODS: In this work, the frequency of back pain syndromes in nurses in two hospitals in the Podkarpackie region was observed. The author’s own questionnaire and anthropometric research were used. RESULTS: Pain occurred in 89% of the respondents, and the main causes of these ailments were physical stress, overweight and low physical activity. The respondents knew the principles of ergonomics, but did not use them at work, and the length of service was not statistically significant. The lack of training and appropriate equipment was noted. Stress factors had an effect on back pain only in 13% of the respondents. CONCLUSIONS: Back pain occurs in 90% of the surveyed nurses in hospitals in the Podkarpackie region and has the features of an occupational disease. The respondents know the principles of ergonomics and express their willingness to deepen their knowledge on this subject. This knowledge should be supplemented with the basic understanding of active physiotherapy and neurophysiology due to the role of psychological factors in the treatment of chronic pain.

PL

WSTĘP: Zespoły bólowe kręgosłupa są ogromnym problemem zdrowotnym. Dotyczą najczęściej osób pomiędzy 40 i 60 rokiem życia, ale zdarza się, że występują jeszcze przed 30 rokiem życia. U pielęgniarek są powszechnym zjawiskiem. Etiologia tych dolegliwości jest wieloczynnikowa. Zasadniczą przyczyną są obciążenia fizyczne kręgosłupa: dźwiganie, wymuszona postawa ciała oraz nadwaga. Istotną rolę odgrywają też predyspozycje neurofizjologiczne człowieka i uwarunkowania społeczne. W pracy podjęto próbę ustalenia, czy osoby badane znają przyczynę swoich dolegliwości, wiedzą, jaka powinna być profilaktyka tego schorzenia, znają zasady ergonomii oraz działania prozdrowotne w tym zakresie. MATERIAŁ I METODY: W pracy określono częstość występowania zespołów bólowych kręgosłupa u pielęgniarek w dwóch szpitalach na Podkarpaciu. Posłużono się autorską ankietą i badaniami antropometrycznymi. WYNIKI: Ból występował u 89% badanych, a zasadniczą przyczyną dolegliwości były obciążenia fizyczne, nadwaga i niska aktywność fizyczna. Osoby badane znały zasady ergonomii, ale nie wykorzystywały ich w pracy, a staż nie miał tu statystycznie istotnego znaczenia. Odnotowano brak szkoleń i odpowiedniego sprzętu. Jedynie u 13% badanych czynniki stresowe miały wpływ na dolegliwości bólowe kręgosłupa. WNIOSKI: Ból pleców występuje u 90% badanych w szpitalach na Podkarpaciu i ma cechy choroby zawodowej. Respondenci znają zasady ergonomii i wyrażają chęć pogłębienia swojej wiedzy na ten temat. Wiedzę tę należy uzupełnić o podstawowe wiadomości z zakresu aktywnej fizjoterapii i neurofizjologii ze względu na rolę czynników psychologicznych w leczeniu przewlekłego bólu.

3

Próba oceny leczenia dzieci w złamaniach nadkłykciowych kości ramiennej

61%

Kierońska A. , Oliwko E. , Babuśka-Roczniak M. , Brodziak-Dopierała B. , Widuchowski W. , Roczniak W.

Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja

|

2022

|

tom 24(1)

13-22

EN

Background. Supracondylar humerus fractures are a serious problem in children. The complicated anatomy of the elbow joint necessitates careful assessment of the damage before individually adapting treatment methods. The aim of the study was to evaluate the effectiveness of comprehensive treatment of children in Group A in relation to children in Group B. Moreover, the impact of rehabilitation on the function of the affected elbow joint was examined. Materials and methods. The study enrolled 40 children divided into two groups: Group A and Group B. In Group A, the dominant method of treatment was percutaneous K-wire stabilization. The results demonstrate that the use of this treatment method and the implementation of systematic rehabilitation made it possible to achieve very good results. In Group B, stabilization was performed in less than half of the children and rehabilitation was carried out at home. The initial and follow-up examinations were carried out in both groups according to a medical test card. In Group A, the initial examination was performed on the day the rehabilitation commenced, and the follow-up examination after the completion of a 10-day rehabilitation cycle. In Group B, the initial examination was carried out after immobilization was removed and a follow-up examination was performed after 3 weeks of home-based rehabilitation. Results. The treatment model used in Group A was more effective than the model used in Group B. Conclusions. 1. Correct repositioning, the use of percutaneous K-wire stabilization and elbow rehabilitation performed at the earliest possible time give very good functional results. 2. The use of percutaneous stabilization shortens the hospitalization period, which is of great importance in the treatment of young patients.

PL

Wstęp. Złamania nadkłykciowe kości ramiennej są poważnym problemem wieku dziecięcego. Skomplikowana budowa stawu łokciowego wymaga starannej oceny uszkodzenia i indywidualnego dopasowania metod leczniczych. Celem pracy była ocena skuteczności kompleksowego leczenia dzieci w grupie „A” względem dzieci w grupie „B”, ponadto zbadano wpływ leczenia rehabilitacyjnego na funkcję stawu łokciowego dotkniętego urazem. Materiał i metody. Badaniami objęto 40 dzieci, które podzielono na grupę „A” i „B. W grupie „A” dominującą metodą leczenia była przezskórna stabilizacja drutami Kirschnera, badania dowiodły, że zastosowanie przedstawionej metody leczenia oraz wdrożenie usystematyzowanego cyklu leczniczego pozwoliło osiągnąć bardzo dobre rezultaty. W badanej grupie „B” metodę stabilizacji zastosowano tylko w niespełna połowie przypadków oraz usprawnianie przeprowadzono w warunkach domowych. W obydwu grupach przeprowadzono badanie wstępne oraz kontrolne według karty badań. W grupie „A” badanie wstępne wykonywano w dniu rozpoczęcia usprawniania, natomiast kontrolne po zakończeniu 10-dniowego cyklu rehabilitacyjnego. W grupie „B” badanie wstępne przeprowadzono po zdjęciu unieruchomienia oraz badanie kontrolne po 3 tygodniach usprawniania w domu. Wyniki. Model leczenia dzieci w grupie „A” wykazał wyższą skuteczność w porównaniu z modelem leczenia w grupie „B”. Wnioski. 1. Prawidłowo wykonana repozycja, zastosowanie przezskórnej stabilizacji drutami Kirshnera oraz wczesne usprawnianie łokcia daje bardzo dobre efekty funkcjonalne. 2. Zastosowanie przezskórnej stabilizacji skraca okres hospitalizacji, co ma duże znaczenie w leczeniu pacjentów.