Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Adwokat kościelny w aktualnych przepisach prawa kanonicznego

100%

Miziński A. G.

Teka Komisji Prawniczej

|

2012

|

tom 5

102-121

EN

The right to defense is one of the most important rights of the Christian faithful in a canonical trail. The institution which guarantees the realization of this right is the institution of the ecclesiastical advocate. The ecclesiastical advocate is an expert on law, who gives a party advise and instructions and appears before a court with party' s defense in writing or orally, by suggesting facts and citing the legal rules. Particular impact on the formation of the current advocate's definition had Roman law and the institutions which came into being within its functioning. Taking into consideration the character of the relations between advocate and tribunal, we can say about a permanent and a private advocate; depending on kind of tribunal there are distinguished advocates in lower instance, and also advocates of the Apostolic See who are advocates of the Tribunal of the Roman Rota, advocates in canonization proceedings and advocates of the Roman Curia. Advocates of the Holy See, as a separate group, guarantee the defense of the Holy See both on civil and church forum. The office of a permanent advocate (CIC/83, can. 1490) was not known in the Code of Canon Law of 1917. Universal law (CIC/83, can. 1483) requires from a candidate for the ecclesiastical advocate: the age of majority, good reputation, a doctor or otherwise truly expert in law and approval of the bishop, however particular law can establish additional requirements. The role of the ecclesiastical advocate in a canonical trail is visible when possibilities of his actions are indicated, beginning with pre-trail stage, through each phase of the trail - from the moment of the joinder of the issue, to the appealing actions against the sentence of the judge and also in untypical course of the in stance and incidental cases. Attempts - from 1949 - of the regulation the issue of the cooperation between advocates and church tribunals in Poland, are still waiting for the final legal solution, in a way fairly uniform for the area of the Conference of Polish Bishops.

PL

Prawo do obrony stanowi jedno z najważniejszych uprawnień wiernych w kanonicznym procesie sądowym. Instytucją gwarantującą jego realizację jest instytucja adwokata kościelnego. Jest to znawca prawa, służący stronie radą i pouczeniem oraz występujący z jej obroną przed sądem pisemnie lub ustnie przez naprowadzanie faktów i przytaczanie przepisów prawnych. Szczególny wpływ na ukształtowanie się współczesnej definicji adwokata miało prawo rzymskie oraz instytucje powstałe w ramach jego funkcjonowania. Biorąc pod uwagę charakter relacji łączącej adwokata z trybunałem, można mówić o adwokatach stałych i prywatnych. W zależności zaś od rodzaju trybunału, wyróżnia się adwokatów w trybunałach niższej instancji, jak również adwokatów Stolicy Apostolskiej, czyli adwokatów Roty Rzymskiej, adwokatów w postępowaniu kanonizacyjnym oraz adwokatów Kurii Rzymskiej. Adwokaci Stolicy Świętej, jako odrębna grupa, zapewniają jej obronę zarówno na forum cywilnym, jak i kościelnym. Nowością w relacji do wcześniej obowiązującego kodeksu jest urząd adwokata stałego, funkcjonującego na mocy CIC/1983, can. 1490. Prawo powszechne (CIC/83, can. 1483) wymaga od kandydatów na stanowisko adwokata kościelnego: pełnoletniości, dobrego imienia, posiadania doktoratu lub wykazywania się skądinąd biegłością w prawie oraz zatwierdzenia biskupa, przy czym prawo partykularne może ustanowić wymagania dodatkowe. Rola adwokata kościelnego w procesie kanonicznym uwidacznia się wówczas, gdy wskaże się możliwości jego działań począwszy od etapu przedprocesowego, poprzez poszczególne fazy procesu - od chwili zawiązania sporu, aż do działań odwoławczych od wyroku sędziego, a także w nietypowym przebiegu instancji i sprawach wpadkowych. Podejmowane od 1949 r. próby regulacji kwestii współpracy adwokatów z trybunałami kościelnymi w Polsce wciąż czekają na swoje ostateczne prawne rozstrzygnięcie, które określiłoby zasady ich działalności, w sposób w miarę jednolity dla terenu podległego Konferencji Biskupów Polskich.

2

Problematiche circa la difesa della vita e la ricerca scientifica

100%

Miziński A. G.

Teka Komisji Prawniczej

|

2013

|

tom 6

112-126

PL

Życie ludzkie jest święte i nienaruszalne, ponieważ Bóg jest jego Stwórcą i tylko On ma prawo decydować o jego początku i końcu. Prawo do życia jest podstawowym prawem, w którym uzasadnione są wszystkie inne prawa. Życie ludzkie i godność osoby ludzkiej, która nierozerwalnie jest z nim związana, są podstawą wszystkich dóbr właściwych człowiekowi. Dlatego też Pismo Święte i dokumenty Magisterium Kościoła wskazują, że wartość ludzkiego życia jest nieporównywalna do innych dóbr i wartości. Kościół czuje się zobowiązany do obrony prawa do życia od jego początku do końca i zachowania zarówno wymogów prawa Bożego, jak i prawa naturalnego w tej kwestii. Naturalne prawo do życia jest w pełni chronione przez prawo kanoniczne, zgodnie z którym zabójstwo i jakakolwiek szkoda dla zdrowia ludzkiego jest zawsze przestępstwem. Odrębne przepisy stanowią, że osoba, która powoduje przerwanie ciąży podlega ekskomunice latae sententiae (kan. 1398). Ludzie mają prawo do przeprowadzania badan naukowych w celu poszerzania swojej wiedzy na temat ludzkiego organizmu oraz poszukiwania rozwiązań dotyczących problemów, które niepokoiły ludzkość przez wiele lat. Jakkolwiek należy stwierdzić, że niektóre eksperymenty mogą zagrażać człowiekowi i naruszać jego prawo do życia. Dlatego też ludzie powinni odróżnić eksperymenty, które prowadzą do wyleczenia lub ocalenia ludzkiego życia, od tych, których jedynym celem jest rozwój naukowy. W dzisiejszych czasach wątpliwymi są badania i praktyki wymagające użycia ludzkiego genomu, a także te, które niosą duże zagrożenie dla ludzkiego życia. W związku z tym należy rozważyć, czy eksperymenty związane z zapłodnieniem in vitro, preimplantacyjna diagnostyka genetyczna i komórki macierzyste są moralnie akceptowalne, czy tez powinny zostać zakazane z uwagi na niebezpieczeństwo, które powodują, zwłaszcza śmierć wielu ludzkich zarodków. Należy stwierdzić, że Kościół nie jest przeciwko wszystkim eksperymentom, ale zachęca do tych i wspiera tylko te, które w żaden sposób nie zagrażają życiu i integralności osoby.

EN

Human life is sacred and inviolable because God is its Creator and only He has the right to decide about the moment of its beginning and end. The right to life is fundamental human right, in which all other rights are justified. Human life and dignity that is inseparably linked with it are the basis of other goods inherent to man. That is why both The Holy Scripture and the documents of Magisterium of the Church indicate that the value of human life is incomparable to other goods and values. The Church feels obliged to defend the right to life from its beginning until its end and to maintain the requirements of Divine law as well as natural law in this aspect. Natural right to life is entirely protected by canon law, which states that homicide and any damage to human health is always a delict. A separate provision says that a person who procures a completed abortion incurs a latae sententiae excommunication (can. 1398). People have the right to do scientific research in order to develop their knowledge about the human organism and find solutions to problems that have troubled humankind for many years. However, it has to be said that some experiments can endanger a man and violate his right to life. That is why people should be ab le to distinguish between experiments carried to cure somebody or to save human life from the ones whose purpose is only scientific development. Nowadays in question are research and practices requiring use of human genome and also those which carry high risk for human life. In this context we should consider whether experiments connected to in vitro fertilisation, preimplantation genetic diagnosis and stem cells are morally accepted or should be prohibited because of the danger they cause, especially death of many human embryos. It has to be stated that the Church is not against all experiments but encourages and supports only those which in no way threaten life and the integrity of a person.

IT

La vita umana è sacra e inviolabile perché Dio è il suo Creatore e solo Lui ha il diritto di deciderne l'inizio e la fine. Il diritto alla vita è il diritto fondamentale su cui si basano tutti gli altri diritti. La vita umana e la dignità della persona umana, che ad essa è indissolubilmente legata, sono il fondamento di tutti i beni propri dell'uomo. Pertanto, la Sacra Scrittura e i documenti del Magistero della Chiesa indicano che il valore della vita umana è incomparabile con gli altri beni e valori. La Chiesa si sente obbligata a difendere il diritto alla vita dall'inizio alla fine e a sostenere in questa materia sia le esigenze della legge di Dio che quelle della legge naturale. Il diritto naturale alla vita è pienamente tutelato dal diritto canonico, secondo il quale l'omicidio e qualsiasi lesione alla salute umana costituisce sempre reato. Disposizioni separate stabiliscono che chi provoca l'aborto è scomunicato latae sententiae (can. 1398). Le persone hanno il diritto di condurre ricerche scientifiche al fine di ampliare la propria conoscenza del corpo umano e di trovare soluzioni ai problemi che affliggono l’umanità da molti anni. Tuttavia, va detto che alcuni esperimenti possono mettere in pericolo una persona e violare il suo diritto alla vita. Pertanto, le persone dovrebbero distinguere tra gli esperimenti che portano a una cura o salvano vite umane e quelli il cui unico scopo è il progresso scientifico. Al giorno d’oggi, le ricerche e le pratiche che richiedono l’uso del genoma umano, così come quelle che comportano un rischio elevato per la vita umana, sono discutibili. Bisognerebbe quindi considerare se gli esperimenti legati alla fecondazione in vitro, alla diagnosi genetica preimpianto e alle cellule staminali siano moralmente accettabili o debbano essere vietati a causa del pericolo che comportano, in particolare la morte di molti embrioni umani. Va detto che la Chiesa non è contraria a tutte le sperimentazioni, ma incoraggia e sostiene solo quelle che non mettono in pericolo in alcun modo la vita e l'integrità della persona.

3

Prawo wiernych do obrony w procesie kanonicznym

100%

Miziński A. G.

Teka Komisji Prawniczej

|

2009

|

tom 2

76-93

EN

One of the basic entitlements of Church believers is the right to defence. It is guaranteed by the Code of Canon Law of 1983, both in the regulations governing the basic rights and duties of the whole faithful Christian community as well as in the procedure regulations of canon proceedings. The right to defence, which should give full security, and ways to use it call for adherence to the procedural regulations. If misused, the law may lead to abuse and may hamper or render impossible the use of this entitlement.

PL

Jednym z podstawowych uprawnień wiernych w Kościele jest prawo do obrony. Zostało ono zagwarantowane w Kodeksie Prawa kanonicznego z 1983 r., zarówno w przepisach dotyczących podstawowych uprawnień i obowiązków wszystkich wiernych chrześcijan, jak i w przepisach proceduralnych procesu kanonicznego. Prawo do obrony dla pełnego zabezpieczenia, jak i możliwości praktycznego korzystania z niego, domaga się wierności w przestrzeganiu przepisów procesowych. Niewłaściwe stosowanie prawa prowadzi do nadużyć, hamuje, utrudnia, bądź czyni niemożliwym korzystanie z tego uprawnienia.