Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Przezskórne interwencje wieńcowe u pacjentów chorych na cukrzycę typu 2. Stenty uwalniające leki antyproliferacyjne a problem restenozy

100%

Bachórzewska-Gajewska H. , Sudnik U. , Dobrzycki S.

Acta Bio-Optica et Informatica Medica. Inżynieria Biomedyczna

|

2009

|

tom Vol. 15, nr 3

265-272

PL

Na świecie notuje się coraz więcej zachorowań na cukrzycę, której częstym następstwem jest choroba wieńcowo-naczyniowa. Wyniki przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI), a także operacji pomostowania aortalno-wieńcowego (CABG) u pacjentów chorych na cukrzycę typu 2 są w tym przypadku mniej korzystne. Implementacja stentów wieńcowych uwalniających leki pozwoliła poprawić efekty kliniczne, głównie dzięki zminimalizowaniu stopnia restenozy. Celem pracy jest podsumowanie aktualnego stanu wiedzy, dotyczącego efektywności oraz bezpieczeństwa stosowania stentów uwalniających leki antyproliferacyjne u pacjentów chorych na cukrzycę typu 2.

EN

Cardiovascular disease is a major consequence of this chronic condition. Outcomes after percutaneous coronary interventions (PCI) and coronary artery bypass grafting (CABG) are worse in patients with diabetes mellitus (DM) compared with those without DM. Drugs eluting stents implantation has improved the clinical outcomes of diabetic patients, especially the reduction of restenosis rate. The purpose of this review is to summarize the current achievements relating to the effectiveness and safety of drug eluting stents in diabetic patients.

2

Obesity – is it really so bad for a patient with coronary heart disease?

75%

Pogorzelski S. , Kuźma Ł. , Struniawski K. , Wróblewski D. , Gajewska_Bachórzewska, H , Dobrzycki S.

Progress in Health Sciences

|

2018

|

tom 8(2)

194-201

EN

According to American Obesity Medicine Association obesity is a chronic, relapsing, multifactorial, neurobehavioral disease, wherein an increase in body fat promotes adipose tissue dysfunction and abnormal fat mass physical forces, resulting in adverse metabolic, biomechanical, and psychosocial health consequences. Obesity has been renowned as a risk factor of cardiovascular, endocrinological, orthopedic and many other diseases. But for the last two decades, there have been many reports of beneficial influence of overweight or obesity on patients with coronary heart disease. This phenomenon got a name of obesity paradox. It’s existence is a matter of lively discussion in medical world, and even if true, the protecting mechanisms of obesity need much deeper understanding.

3

Pseudohyperkalemia: in vitro phenomenon or misdiagnosis. A case report

75%

Struniawski K. , Pogorzelski S. , Wróblewski D. , Kuźma Ł. , Kobus G. , Dobrzycki S.

Progress in Health Sciences

|

2018

|

tom 8(2)

239-242

EN

Introduction: Hyperkalemia is a common electrolyte disturbance that occurs within many patients. The more often prevalence of cardiovascular or renal diseases is, the more frequent medical issue hyperkalemia will be. An increasing quantity of entities requires taking medications that affect electrolyte hemostasis. Therefore, reasons for hyperkalemia should be deeply reflected. One of them is pseudohyperkalemia. Purpose: In this study diagnostics and treatment of hypokalemia were presented based on the case report of a 56-year-old man. Case presentation: A 56-year-old man was admitted to the Department of Invasive Cardiology of Medical Hospital of Białystok for complaints of strong chest pain associated with palpitations, cold sweats, feelings of general weakness and anxiety. The patient had no medical history of chronic diseases and neglected to take any medications at length. The laboratory tests performed at admission showed an increased serum concentration of potassium. Through the whole hospitalization, many medications were implicated to overcome hyperkalemia (diuretics, calcium resonium, inhalation with beta2-adrenergic agonists, intravenous infusion of glucose with insulin) with no effect. Hormone test was performed, the results excluded Addison’s or pituitary disease. Differential diagnosis with arterial blood draw showed normal potassium serum concentration. Conclusions: Hyperkalemia is encountered in a broad spectrum of patients. The severely elevated level of potassium could lead to life-threating conditions. Therefore, proper diagnosis making process is a matter of great importance. As clinicians, we need to base not only on laboratory but also examine the whole picture of the patient. Misdiagnosing pseudohyperkalemia might result in unnecessary medical management.

4

Przedszpitalna teletransmisja 12-odprowadzeniowego EKG i bezpośrednia transmisja do ośrodka kardiologii inwazyjnej w celu zmniejszenia opóźnienia leczenia interwencyjnego (PCI) u pacjentów ze STEMI. Doniesienie wstępne

63%

Mężyński G. , Kralisz P. , Nowak K. , Bachórzewska-Gajewska H. , Poniatowski B. , Prokopczuk P. , Gugała K. , Żuk J. , Musiał W. , Dobrzycki S.

Acta Bio-Optica et Informatica Medica. Inżynieria Biomedyczna

|

2010

|

tom Vol. 16, nr 3

268-271

PL

Wstęp. Wczesne rozpoznanie oraz zastosowanie terapii reperfuzyjnej mają istotne znaczenie w rokowaniu u pacjentów z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI - ST Segment Elevation Myocardial Infraction). Pierwotna angioplastyka wieńcowa (pPCI - Primary Percutaneous Coronary Intervention) jest obecnie najlepszą metodą leczenia. Większość pacjentów z zawałem serca jest przyjmowanych do szpitali rejonowych i musi być transportowana do ośrodków kardiologii interwencyjnej (OKI), co powoduje znaczne wydłużenie czasu do rozpoczęcia leczenia. Kwalifikacja zaburzenia w oparciu o teletransmisję EKG (tele-EKG), a następnie bezpośredni transport chorego do OKI mogą to opóźnienie zmniejszyć. Cel. Celem pracy jest ocena porównawcza czasu rozpoczęcia leczenia interwencyjnego z wykorzystaniem teletransmisji EKG i bezpośredniego transportu pacjentów z zawałem STEMI do OKI oraz w przypadku przyjęcia pacjentów do szpitali rejonowych. Metody. Pacjentów z podejrzeniem zawału serca poddano ocenie lekarskiej w miejscu zdarzenia. Wykonywano także 12 odprowadzeniowy zapis EKG, który natychmiast transmitowano do OKI przez telefon komórkowy. W oparciu o typowe objawy podmiotowe oraz zapis EKG kardiolog interwencyjny decydował o bezpośrednim transporcie chorego do OKI, z pominięciem dyżurnego szpitala rejonowego. Analizowano czas wystąpienia objawów zawału, pierwszego kontaktu z lekarzem, przybycia do szpitala oraz rozpoczęcia zabiegu pPCI. Odpowiednie przedziały czasowe porównywano z grupą kontrolną, którą stanowili chorzy ze STEMI, transportowani do ośrodka kardiologii interwencyjnej ze szpitali rejonowych w celu wykonania pPCI. Grupę kontrolną dobrano pod względem miejsca zamieszkania. Jako czas pierwszego kontaktu w grupie badanej przyjmowano godzinę transmisji EKG, zaś w grupie kontrolnej - zanotowany czas przybycia karetki do pacjenta. Czas od pierwszego kontaktu do przybycia do ośrodka, w przypadku grupy kontrolnej, zawierał czas transportu do szpitala rejonowego, czas oceny w izbie przyjęć i czas transportu do OKI. Wyniki. Transmisję EKG wykonano u 113 pacjentów. W 74 przypadkach (65,5%) stwierdzono cechy STEMI. Pacjenci ci zostali bezpośrednio przetransportowani do ośrodka. Średnia odległość transportowania wyniosła w grupie badanej 25,3±27,4 km. We wszystkich przypadkach w OKI potwierdzono rozpoznanie zawału STEMI oraz wykonano zabieg koronarografii. Pierwotną angioplastykę wykonano u 72 pacjentów (97,3%). Średni czas od początku zawału do pierwszego kontaktu z lekarzem wyniósł 189,3±162 min w grupie badanej i 154,4±131 min w grupie kontrolnej (p = 0,06), zaś od przybycia do szpitala do rozpoczęcia PCI odpowiednio 27,7±18 min i 30,8±14 min (p=0,13). Istotnie statystycznie skrócił się czas od pierwszego kontaktu do przybycia do OKI 43,8±25 min w grupie badanej i 81,7±63 min w grupie kontrolnej (p<0,001), jak również od pierwszego kontaktu do rozpoczęcia leczenia inwazyjnego 71,6±32 i 112,6±64 min (p<0,001). Wnioski. Teletransmisja 12-odprowadzeniowego EKG jest użytecznym narzędziem do wczesnego rozpoznawania zawału serca z uniesieniem odcinka ST (STEMI). W połączeniu z bezpośrednim transportem pacjenta do ośrodka kardiologii inwazyjnej pozwala na istotne zmniejszenie opóźnienia rozpoczęcia terapii reperfuzyjnej w porównaniu ze strategią transportu pacjenta uwzględniającą przyjęcie do szpitala rejonowego.

EN

Background. Early diagnosis and reperfusion is crucial for outcome in patients with ST elevation myocardial infarction (STEMI). Primary PCI is the best therapy, but majority of patients are admitted to hospitals without PCI facilities. Rerouting patients to PCI center may cause unacceptable delays. Wireless prehospital 12-lead electrocardiographic transmission and direct transfer to interventional centre may reduce treatment delay. Aim. The goal of this study was assessment of delays in patients with prehospital ECG transmission and direct transport to PCI centre compared to patients initially admitted to referring hospitals. Methods. STEMI suspected patients were included into the study. Prehospital clinical diagnosis was established by ambulance physician. Prehospital ECG was transmitted by wireless technology to invasive hospital. Based of typical symptoms of STEMI interventional cardiologist in the PCI center decided on direct transfer for primary PCI. Time intervals for symptoms onset, first medical contact, hospital arrival and primary PCI, were evaluated. Corresponding intervals were compared with controls from database of our previous study on transfer STEMI patients for primary PCI via referring hospitals. Controls were matched according to the place of living. As a first medical contact we regarded time of ECG transmission in study group and time of ambulance on-scene arrival in control group. In control group interval "first medical contact-invasive center" includes time the transfer and evaluation in ER (emergency room) of referring hospital and transfer to PCI hospital. Results: ECG transmission was performed in 113 patients. 74 (65.5%) were STEMI patients and directed to the PCI center. Average distance of transfer was 25,3±27,4 km. In all patients diagnosis of STEMI was confirmed and all patients underwent coronarography. Primary PCI was performed in 72 patients (97,3%). The average time delay from symptoms onset to the first medical contact was equal 189,3±63 min in the study group and 154,4±131 min. in control group (p=0,06). Time from hospital arrival to PCI (door-to-needle) was 27,7±18 min in study group and 30,8±14 min. in control group (p=0,13). In the study group time intervals "first medical contact-invasive center" (43,8±25 min vs. 81,7±63, p<0,001) and "first medical contact-PCI" (71,6±32 min vs. 112,6±64 min p<0,001) were significantly shorter . Conclusion. Wireless 12-lead ECG transmission is useful tool in early diagnosis of STEMI. Application of prehospital ECG transmission with direct transfer to PCI hospital result in reduction in the treatment delay compared to strategy with initial admission to referring hospital.

5

Eptifibatide induced acute thrombocytopenia. Case report of 80- years old man with acute coronary syndrome

63%

Kuźma Ł. , Pogorzelski S. , Wróblewski D. , Struniawski K. , Róg-Makal M. , Nowak K. , Matys U. , Gajewska-Bachórzewska H. , Dobrzycki S.

Progress in Health Sciences

|

2018

|

tom 8(2)

234-238

EN

Introduction: Glycoprotein (Gp) IIb/IIIa is a platelet receptor participating in platelet aggregation. According to ESC guidelines, glycoprotein IIb/IIIa inhibitors might be considered during percutaneous coronary interventions in patients with the acute coronary syndrome. Purpose: A case study of profound thrombocytopenia in 80-year-old man with the acute coronary syndrome. Case presentation: An 80-year-old, medicationnaive man with acute coronary syndrome was admitted to the Department of Invasive Cardiology. Due to the unsuccessful invasive strategy, an intracoronary bolus of Gp IIb/IIIa inhibitor – eptifibatide - was administered. During the following intravenous infusion, large subcutaneous hematomas were observed. Eptifibatide infusion was discontinued. Drop in platelet count to 1 thou/μL without significant anemia was registered. A control sample in sodium citrate showed similarly low platelet count - 2 thou/uL. Acetylsalicylic acid and clopidogrel were discontinued, steroids were introduced. Neither PLT nor FFP transfusion were necessary. Consecutive lab tests showed the gradual increase of PLT up to 35 thou/μL at discharge. A week later, the patient did not complain of any cardiovascular or bleeding symptoms; hematomas resented significant involution. Laboratory findings were normal. During follow-up visit 30 days after the discharge, the patient presented no cardiovascular symptoms. Conclusions: There are patients at risk of druginduced thrombocytopenia, especially those with impaired kidney function and the elderly. In such cases, decisions concerning anti-platelet and antithrombotic therapy should be taken cautiously. Because of its rare occurrence, every case of severe thrombocytopenia in ACS patients should be reported. Moreover, such patients should be followed-up to minimalize risk of similar adverse events in the future.