Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

2 Cieślarek P.

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

"Mapa to nie terytorium" - wpływ Semantyki ogólnej Alfreda Korzybskiego na myśl Neila Postmana

100%

Cieślarek P.

Kwartalnik Historii Nauki i Techniki

2013

tom 58

nr 2

7-38

Alfred Korzybski (1879-1950) was a controversial and influential Polish-American philosopher and scientist. He is best known for developing the general semantics, a theory and a field of studies exploring the connections between language, reality and human behavior. Although Korzybski is now somewhat forgotten, his ideas had a great and lasting impact on many branches of humanities and social science, especially: linguistics, communication studies, sociology, anthropology and cultural studies. Neil Postman (1931-2003) was an accomplished American media theorist and cultural critic. During his academic career, he developed an original concept of cultural conservatism as a narrative rooted in serious reflection on the condition of modern culture, a coherent theoretical approach firmly rooted in an intellectual tradition and a theoretical perspective to which Postman referred as media ecology. Due to his ideas on the influence of the technological progress, which he perceived as a moral and intellectual decline of modern western civilization, he stands as one of the most interesting critical minds of the second half of the 20th century. The article outlines the connection between Postman’s thought and work, and the philosophy of Korzybski. The main goal is to rediscover the importance of some of Korzybski’s notions concerning language, reality, and human behavior, and to explore their influence on Postman’s cultural commentary in its both radical and conservative incarnations.

„Prawo naturalne rzeczowe” a „prawo naturalne ludzkie” – nowy humanizm i granice naturalizmu w badaniu kultury

100%

Cieślarek P.

nr 4

141-157

Irving Babbitt (1865-1933) bronił stanowiska, że możliwa jest humanistyka, której metoda sprosta wymogom nowoczesnego człowieka oczarowanego praktycznymi konsekwencjami postępów nauki i techniki, a która jednocześnie nie będzie negować fundamentalnej – jego zdaniem – prawdy o dwoistości ludzkiej natury. Człowiek jako istota biologiczna podlega prawom natury zewnętrznej, prawom ciągłej zmiany, względności i ekspansji. To jednak, co w człowieku istotnie ludzkie, by mogło zostać rozpoznane i poruszone aktem woli, musi zwrócić się ku innemu prawu – ludzkiemu prawu koncentracji, selekcji i umiaru. Tylko będąc mu posłusznym, może człowiek odzyskać samowiedzę i władzę nad samym sobą. Ponowne odkrycie tej zapoznanej dziedziny ludzkiego życia powinno – zdaniem Babbitta – stanowić punkt wyjścia dla prawdziwie nowoczesnej, czyli krytycznej i eksperymentalnej, humanistyki. Niniejsze rozważania konfrontują postulaty zwolenników humanistyki cyfrowej z perspektywą oferowaną przez tzw. nowy humanizm Irvinga Babbitta. Wydaje się, że może ona stanowić interesujący punkt odniesienia w toczącej się dyskusji nad przyszłością humanistyki.

Irving Babbitt (1865-1933) defended a view of humanities supported by a method that would match the expectations of modern man enchanted by the practical consequences of science and technology without negating the basic truth of the dualism of human nature. Man as a biological phenomenon is governed by the outer law of constant change, relativity, and expansion. But what is distinctively human, to be recognized and moved by an act of will, must turn to a different law – the human law of concentration, selection and measure. Only by obeying it, one can regain his self-knowledge and self-control. This neglected domain of human existence should – according to Babbitt – form a suitable point of departure in the task of attaining a truly modern view of humanities. The article confronts the views preached by the supporters of the digital humanities with the prospects offered by Babbitt’s “new humanism” to form an argument in the ongoing quarry over the future of the humanities.