Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Myśl eschatologiczna epoki romantyzmu i jej polski przykład - Cyprian Kamil Norwid

100%

Smentek I.

Teologia w Polsce

|

2012

|

tom 6

|

nr 2

105-120

EN

The eminent Polish XIXth century poet and thinker, Cyprian Norwid paid a great attention to include religious values in his works. Personally deep religious and conscious catholic, he wanted to renew the “christian speech” and to gave basis to modern christian art. In what extend was he influenced by the theology of his epoch? What concerns the XIXth eschatology, it was dominated by neoscholastic teaching and historiosophical trends. In Norwid’s works are to be found, e.g., deep thougts upon the death. He presents the death as a weak, passing away phenomenon, which rules only a while. According to the poet, the human death can be understood as the last deal of man. Norwid takes up subjects of human responsibility for the world, for the eschatological renewal of the whole creature. He sees the structure of eternal new creation as reality anchored in personal values. Cyprian Norwid with his theological and eschatological views can be recognized as a precursor of contemporary theology, exprimed by Vatican II. His eschatological reflexions are to be found, for instance, in poems: Śmierć (Death), Fulminant, Garstka piasku (The wisp of sand), Przeszłość (The Past); novellas: Cywilizacja (Civilisation), Ostatnia z bajek (The last fairytail), Czarne kwiaty (The black flowers).

PL

Czy można podjąć temat teologiczny na podstawie twórczości Norwida? Można nie tylko dlatego, że Norwid był człowiekiem wierzącym, ale również dlatego, że celowym założeniem twórczości było odnowienie sztuki chrześcijańskiej, nadanie własnej refleksji chrześcijańskiego charakteru. Wkontekście eschatologii X i X wieku można dostrzec w twórczości Norwida odpowiadające zainteresowaniom epoki tematy, np. cel historii, eschatyczne uzdrowienie stworzenia. Nie ma tam wahań odnośnie do celowości wszechświata, człowieka, egzystencjalnych pytań o sens. Dominuje wyjaśnianie związku pracy, dążeń i wysiłków ludzkich z celem ostatecznym. Jest to związek etyczny. Myśl Norwida ukształtowała się w epoce, w której żył, a jednocześnie zawiera wiele oryginalnych ujęć, zgodnych z nauką Kościoła katolickiego. Pewne elementy jego refleksji odpowiadają nauce Soboru Watykańskiego II. Oryginalność myśli i jej zgodność z nauką Kościoła czynią jego przesłanie stale aktualnym.

2

Maryjny wzorzec teologii

100%

Smentek I.

Studia Nauk Teologicznych PAN

|

2022

|

nr 17

113-134

EN

This paper takes into account questions formulated by the Holy Mother. Her thought and consideration on the revealed word serves as pattern of theological thinking and key to understanding of the relationship between theology and other sciences. This study is based on the Church’s magisterial documents, papal teaching, as well as theological and philosophical statements. The matter of theology determines its principles, start point and methods. Its criteria consider the universal requirements of reason but, unlike in other sciences, are deeply and indispensably enrooted in ecclesial community. The purpose also distinguishes theology in the scientific world and confers particular meaning concerning its pragmatism, benefits and importance.

PL

Artykuł podejmuje kwestię, w jaki sposób pytania formułowane przez Matkę Najświętszą i to, co wiemy o Jej refleksji nad Objawieniem, mogą posłużyć jako wzorzec teologii, a jednocześnie wzorzec relacji tej refleksji wobec innych nauk. Brane są pod uwagę dokumenty Magisterium, wypowiedzi papieży, a także opinie wybitnych współczesnych filozofów i teologów. Przedmiot teologii determinuje jej specyfikę, punkt wyjścia i metody. Również kryteria przez nią stosowane uwzględniają uniwersalne zasady pracy rozumu, ale, w odróżnieniu od innych nauk, są zakorzenione w środowisku eklezjalnym, bez którego nie byłoby teologii. Również cel teologii wyróżnia ją i nadaje w jej przypadku szczególne znaczenie pragmatyzmowi i pożyteczności.

3

Wiara jest nadzieją. Teologiczne implikacje encykliki "Spe salvi"

100%

Smentek I.

|

tom 12

61-80

EN

The article discusses the problem of hope, its foundation, subject and ecclesiastical aspect, as it was presented in Benedict XVI’s encyclical. Hope is not an ‘appendix’ to the Gospel message, but is a sign of Christianity. It is based on the conviction of God’s being almighty and the experience of meeting with Him, which results in trust without limits. The Holy Father dei nes hope through faith. He recalls the Letter to the Hebrews , where these terms occur interchangeably. The subject of hope is eternal life. A believer does not expect to gain the state of happiness for himself, but, above all, the Person of Christ. The Church has been formed as people who live in the hope and this dependence is mutual. One hope puts the Church together and the Church strengthens it and conveys to its members. Christian hope is not the product of human longings and imaginations. It begins and lasts through of the Holy Spirit, who can be called its Initiator. It is the Holy Spirit who makes human hope reach heaven. Man who lives with hope, lives in a dif erent way. He does not care for things and matters that are unnecessary, dei ned by the Bible as hyparchonta. He is even not afraid of death. Hope guarantees spiritual liberty. It leads to perseverance, the apocalyptic hypomone. Christian liberty, along with i delity and perseverance also brings hope to the world. It frees from fear and despair and the paralysing feeling of hopelessness. Phenomenology teaches about the relevance of Christian hope to an individual. Lack of a goal is contrary to humanity; when imposed, it turns against man and destroys him. The Pope’s encyclical provokes to reflection on the following selected themes: hope as a sign of Christianity; the Holy Spirit – the Initiator and the Giver of hope; the hope of immortality or resurrection? The ecclesiastical aspect of Christian hope; the dignity and responsibility of man saved in hope.

4

The Problems of Notions in Eschatology

100%

Smentek I.

|

nr 1

197-227

PL

Niniejszy artykuł podejmuje temat stosowania terminologii eschatologicznej i jej rozumienia. Zastosowane pojęcia i punkt wyjścia prowadzonego rozważania wpływają na jego ukierunkowanie i rozłożenie aspektów. Jeśli jako punkt wyjścia przyjmiemy „rzeczy ostateczne” uzyskamy antropologiczny obraz losów człowieka i jego powołania do wieczności. Wyjście od tajemnicy Boga i Jego planu wymaga zwrócenia uwagi na Osobę Chrystusa Przychodzącego i czyni eschatologię traktatem o Bogu Trójjedynym, dopełniającym swoje dzieło. Niniejsze studium zwraca też uwagę na niuanse znaczeniowe niektórych pojęć odnoszących się do życia wiecznego, jak np. nowość, królestwo, dom Ojca, niebo, chwała czy szczęście wieczne. Te i inne wyrażenia zawierają, zakorzenione w Objawieniu i tradycji Kościoła, bogactwo znaczeniowe. Ich przemyślane i świadome stosowanie służy pogłębionej i twórczej, a zarazem precyzyjnej refleksji.

EN

The present article deals with the use and understanding of eschatological terminology. The concepts used and the starting point of the consideration affect its orientation and the distribution of aspects. If we take the “final events” asa starting point, we obtain an anthropological picture of man’s fate and his destiny to eternity. When starting with the mystery of God and His plan, one must pay attention to the Person of Christ the Coming One and this makes eschatology a treatise on the Triune God that completes His work.This study also draws attention to the semantic nuances of some notions relating to eternal life, such as novelty, kingdom, Father’s house, heaven, glory or eternal happiness. These and other expressions contain a wealth of meaning rooted in Revelation and the Church’s tradition. Their thoughtful and conscious use serves the purpose of a deep and creative and at the same time precise reflection.

5

Nawrócenie jako kwestia i wyzwanie ekumeniczne

100%

Smentek I.

Tarnowskie Studia Teologiczne

|

2021

|

tom 40

|

nr 2

49-70

EN

Pope John Paul II makes conversions the leading topic of his Ut unum sint encyclical. However, this notion is not unambiguously understood by different denominations’ theologians. The claim for unity tends to be experienced in various ways within the particular ecclesial communities, as well. Ecumenical activity, prayer and cooperation stand on the very beginning of the track to reconciliation, which is not to be achieved by human forces. Nevertheless, these efforts are necessary and indispensable. Conversion means to accept God’s initiative. It’s conversion to faith, done in truth, that leads to give up selfishness and prejudice. Nowadays, even in this field misunderstandings, or at least interpretation differences, are to be found. Sometimes instead of on the return to the ground of faith, the emphasis is put on the ecological or historical conversion (from racism, colonialism and so on). The recognition of the Trinitarian Communion as source of ecclesial unity is common for all Christians. Nonetheless, in some interpretations the present spiritual “unity in diversity” seems enough and there is no need to reestablish its visual character. Christian conversion leads to complete, personal gift of self. The proof of this is to witness for Christ. John Paul II teaches that in the case of martyrs from various denominations true unity of Christians actually exists. Those, who are fully united with Christ, cannot be further divided among themselves.

PL

Jan Paweł II czyni nawrócenie wiodącym tematem encykliki Ut unum sint. Samo pojęcie nawrócenia jest niejednoznacznie rozumiane przez przedstawicieli różnych wyznań. Również potrzeba jedności widzialnej Kościoła nie jest tak samo odczuwana w poszczególnych wspólnotach chrześcijańskich. Działania ekumeniczne, modlitwa, współpraca to zaledwie droga do pojednania, które nie jest możliwe do osiągnięcia ludzkimi siłami. Starania te są jednak potrzebne i niezbędne. Nawrócenie to akceptacja inicjatywy Boga. To nawrócenie do wiary, dokonane w prawdzie, prowadzące do rezygnacji z egoizmu i uprzedzeń. W dzisiejszych czasach jednak również na tym polu napotkamy nieporozumienia albo przynajmniej różnice znaczeniowe. Niekiedy silnie akcentowane jest nawrócenie „ekologiczne” czy naprawienie historycznych zaszłości (rasizm, kolonializm). Wspólne wszystkim chrześcijanom jest uznanie trynitarnej komunii za źródło jedności Kościoła. Niemniej jednak w ujęciu niektórych autorów wystarczająca jest już obecna duchowa „jedność w różnorodności” bez potrzeby przywracania jej widzialnego charakteru. Chrześcijańskie nawrócenie prowadzi do całkowitego daru z siebie. Dowodem tego daru jest jednoznaczne świadectwo dawane Chrystusowi. Święty Jan Paweł II naucza, że w przypadku męczenników różnych wyznań mamy do czynienia z rzeczywistą jednością chrześcijan; nie mogą być podzieleni ci, którzy w pełni zjednoczyli się z Chrystusem.

6

Bóg łaskawy. W stronę bardziej personalistycznej charytologii

100%

Smentek I.

Studia Theologica Varsaviensia

|

2016

|

tom 54

|

nr 2

75-104

PL

The theology of grace focuses on God’s self-giving. In this mystery God gives not a thing but Himself. He invites human being to participate in His trinitarian life and makes this possible. The teaching of contemporary Popes - St. John Paul II and Benedict XVI involves the personalistic issues while dealing with the mystery of grace. In this personalistic language is spoken rather about choice of person than (pre-)destination. The response for God’s gift comes from reason and will, but it’s pointed that it goes through paths of truth and freedom. Biblical examples show the rules of God’s grace. These are: Mary - full of grace, Paul and Cornelius. These cases present the intrinsic way of God’s self-giving. It’s to realize that the mystery of grace reveals the truth about the condition of person who is to accept the gift of salvation. In the light of the Holy Spirit one learns clearly about the God’s intentions and is invited to follow them. The grace acts in the light of the truth and gives an impulse to freedom. It can be accepted only voluntarily, is fulfilled within the Church and brings ecclesial fruits.