Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Ten serwis zostanie wyłączony 2025-02-11.

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

2 Teka Komisji Prawniczej

2 Miziński A. G.

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Rekurs do Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej z tytułu nielegalności aktu administracyjnego

100%

Miziński A. G.

tom 4

102-117

As provided by the current legislation of the Catholic Church, appeals of defective administrative acts include the extra-hierarchical and hierarchical types. The parties to a contentious-administrative recourse are: the congregation of the Roman Curia (a body of the executive authority) as the sued party, and a particular physical or legal person with legal capacity who is filing the recourse. The suing party has a unique entitlement to appear as a subject filing a particular recourse. The object of the recourse to the second section of the Apostolic Signatura is an administrative act issued by a competent dicastery of the Roman Curia. The legislator provides that only illegitimacy of an administrative act may constitute a motive for a contentious-administrative recourse, that is a violation of a law in procedendo vel in decernendo.

Wśród środków odwoławczych od wadliwych aktów administracyjnych w aktualnych przepisach prawnych Kościoła katolickiego należy wyróżnić środki pozahierarchiczne i hierarchiczne. Stronami rekursu sporno-administracyjnego są: kongregacja Kurii Rzymskiej, jako organ władzy wykonawczej będący stroną pozwaną, i konkretna osoba fizyczna lub prawna wnosząca rekurs, która posiada zdolność prawną i zdolność do czynności prawnej oraz szczególną legitymacje do występowania w charakterze podmiotu wnoszącego konkretny rekurs. Przedmiotem rekursu do drugiej sekcji Sygnatury Apostolskiej jest akt administracyjny wydany przez kompetentną dykasterię Kurii Rzymskiej. Prawodawca ustanawia, że motywem rekursu sporno-administracyjnego może być jedynie nielegalność aktu administracyjnego, czyli naruszenie jakiegoś prawa in procedendo vel in decernendo.

Strony w kanonicznym procesie karno-sądowym według aktualnych przepisów Kościoła łacińskiego

100%

Miziński A. G.

2010

tom 3

123-142

The question of parties to a litigation appears to be crucial in every kind of legal proceedings. In a criminal case, the claimant is the accusator (always an advocate of justice) as public prosecutor. The opposite party (defendant) is a person who happens to be suspected of a crime as a result of the preliminary investigation, and is termed accusatus. A third party can participate in the proceedings (called intervener) who is interested e.g. in having the wrongdoing edressed. It is only the advocate of justice who is entitled to file an indictment with a competent court and to work out questions for the defendant and possibly witnesses, to present any evidence and argue the guilt of the defendant, to familiarize himself with the facts of the case and to write preliminary comments, accept the decision or to appeal against it. The defendant shall be only an individual who committed a crime in terms of canon law, falling within the jurisdiction of a given judge, and which is non-prescribed, and the perpetrator is alive and capable of bearing the punishment. The defendant in criminal litigation has a right, among others, to have a counsel, to not admit their guilt, to not swear the oath, to a judgment declaring their innocence and the advocate’s consent to change the instance. The parties so empowered, the judge may not award punishment in an arbitrary fashion, but he must act in accordance with the law, using the required procedure and the principle of justness.

Zagadnienie stron w procesie jawi się jako zasadnicze w każdym rodzaju postępowania sądowego. W procesie karno-sądowym stroną wnosząca sprawę jest oskarżyciel (accusator) i jest nim zawsze rzecznik sprawiedliwości jako oskarżyciel publiczny. Stroną przeciwną (pozwaną) jest osoba, na którą padło podejrzenie o popełnienie przestępstwa w wyniku przeprowadzonego dochodzenia wstępnego, określana jako oskarżony (accusatus). Do procesu mogą dołączyć osoby trzecie, zwane interwenientami, zainteresowane, np. naprawieniem szkód wynikłych z przestępstwa. Rzecznik sprawiedliwości jako jedyny ma uprawnienie wniesienia do właściwego sądu aktu oskarżenia, a także przygotowania pytań dla oskarżonego i ewentualnie świadków, prezentowania środków dowodowych i dowodzenia winy oskarżonego, zaznajomienia się z aktami sprawy i pisania uwag przedwyrokowych, przyjęcia rozstrzygnięcia sprawy i ewentualne zaskarżenie wyroku. Oskarżonym może być tylko wierny, który popełnił przestępstwo w rozumieniu prawa kościelnego, podległe jurysdykcji danego sędziego i nieprzedawnione prawnie, a nie może być sprawca nieżyjący oraz niezdolny do odcierpienia kary. Oskarżony w procesie karno-sądowym ma m.in. prawo do posiadania adwokata, prawo do nieprzyznania się do popełnienia przestępstwa i niezłożenia przysięgi, prawo do wyroku deklarującego jego niewinność oraz zgodę na zrzeczenie się instancji przez rzecznika sprawiedliwości. Taka pozycja prawna stron sprawia, że sędzia nie może wymierzać kar w sposób arbitralnym lecz ma to czynić na podstawie obowiązującego prawa, przy zachowaniu określonej procedury i zasady słuszności.