Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Jeux et hasard dans l’écriture de Patrick Modiano

100%

Grenaudier-Klijn F.

Quêtes littéraires

|

2023

|

nr 13

184-194

EN

Many of Patrick Modiano’s novels involve the motif of the game – predicate and space – in the narration, at characterization, thematic and structural levels. The introduction of this minor element – it never reaches the level of a trope – nonetheless informs us both about the novelistic techniques employed by Modiano and about the metaphysical considerations underpinning his writing. As such, a close reading of various episodes articulated around the motif of the game allows us to better understand the methods adopted by the novelist in the development of his characters and in the architecture of his texts. Furthermore, the insertion of the motif of the game allows us to identify and analyse the value given to chance and indeterminacy in all its forms in the Modianian novel, from which a true metaphysics, if not an ethics, of indeterminacy, can in turn be deployed.

FR

De nombreux romans de Patrick Modiano font intervenir le motif du jeu – prédicat et espace – dans la narration, aux niveaux actoriel, thématique et structural. L’introduction de cet élément mineur – il ne s’agit pas d’un thème – nous renseigne toutefois autant sur la technique romanesque employée par Modiano que sur les considérations métaphysiques sous-tendant son écriture. Une lecture attentive centrée sur divers épisodes articulés autour du jeu nous permet ainsi de mieux comprendre les modalités adoptées par l’écrivain dans l’élaboration de ses personnages et dans l’architecture de ses récits. L’insertion du motif du jeu nous permet en outre d’identifier et d’analyser la valeur accordée au hasard et à l’indéterminabilité sous toutes ses formes dans le récit modianien, à partir duquel se déploie une véritable métaphysique, voire une éthique, de l’indétermination.

2

Savoir historique et fiction romanesque : HHhH de Laurent Binet ou les travers du « je » narratif

100%

Grenaudier-Klijn F.

Romanica Wratislaviensia

|

2014

|

tom 61

139 - 148

EN

Towards the end of HHhH (2009) the narrator, who has long hesitated on the labelling of his text –– ‘my book about Heydrich’; ‘my little book on Heydrich’; ‘my story’; ‘my novel’ –– comes to the following conclusion: ‘I think I’m starting to understand: I’m writing an infranovel.’ This generic designation encapsulates Binet’s objective: to depict historical truth (the assassination of the Nazi dignitary Reinhard Heydrich in Prague on 27 May 1942) with the stylistic tools of creative fiction, but without the recourse to invention. Is Binet successful or is the historical episode reported in HHhH reduced to a space of substitution for an aesthetic exercise, to a mere pretext? This article proposes to analyse Binet’s ‘infranovel’ in light of the place of the narrating I in a historically-informed work of fiction. The article will focus in particular on the numerous authorial interventions that are designed to turn the reader into a witness of Binet’s earnestness, and will consider the legit-imacy of the self-aware narrating I in (metafictional) historiography.

3

The post-shoah fiction of Anna Langfus (1920–1966): reader’s positioning and empathic unsettlement

100%

Grenaudier-Klijn F.

Iudaica Russica

|

2021

|

nr 1(6)

147-156

RU

Франкоязычная писательница еврейского происхождения, родившаяся в Польше - Анна Лангфус (1920–1966) - это автор многих текстов, обладающих высокой референциальной, литературной, эпистемологической и этической ценностями. Героями трех новаторских романов, основанных на личном опыте утраты, являются крайне отчужденные люди. Центральным вопросом в этих произведениях является идентичность после Холокоста, а основное внимание уделяется высказываниям и опыту выжившего. В то же время они представляют собой попытку установить этический контакт с читателем, которому, в отличие от персонажей Лангфус, чужды подобные травматические переживания. Автор статьи, используя концепцию «эмпатического беспокойствия» (Доминик ЛаКапра), и приводя мнения Лангфус о литературе, обсуждает некоторые из использованных ею повествовательных приемов (отказ от пафоса, лакуна, молчание, эллипс), служащих этическим обращениям к читателю.

PL

Urodzona w Polsce francuskojęzyczna pisarka żydowskiego pochodzenia - Anna Langfus (1920–1966) - jest autorką wielu tekstów o wysokiej wartości referencyjnej, literackiej, epistemologicznej i etycznej. Bohaterami jej trzech nowatorskich powieści, opartych na osobistym doświadczeniu utraty i wyobcowania, są osoby skrajnie wyalienowane. W utworach tych centralnym zagadnieniem jest tożsamość po Holokauście, a uwaga skupia się na wypowiedziach i doświadczeniach ocalałego. Jednocześnie stanowią one próbę nawiązania etycznego kontaktu z czytelnikiem, któremu, w odróżnieniu od bohaterów Langfus, obce są tego rodzaju traumatyczne przeżycia. Autor artykułu, korzystając z wprowadzonego przez Dominicka LaCaprę pojęcia „empatycznego niepokoju”, i przywołując opinie Langfus na temat literatury, omawia niektóre ze stosowanych przez nią chwytów narracyjnych (rezygnacja z patosu, luka, milczenie, elipsa), służących etycznemu apelowi do czytelnika.