W artykule koncentruję się na analizie tych wymiarów biograi, których sposób interpretacji przez wielu został ogłoszony jako passé, tymczasem w niektórych sytuacjach biogracznych, kulturowych i społecznych pozostaje on wciąż aktualny. Lepiej bowiem da się owe sytuacje, a w szczególności ich interpretacje, scharakteryzować za pomocą „tradycyjnych”, a nie ponowoczesnych atrybutów, takich jak płynność, epizodyczność rozmaitych sfer aktywności. Chodzi więc o sytuacje, w których kolektywny wymiar tożsamości buduje się na podstawie etnicznych czy narodowych identykacji, gdzie poszukuje się stałych punktów odniesienia dla deniowania biogracznych doświadczeń, a poczuciezakorzenienia postrzegane jest jako jedna z fundamentalnych potrzeb biogra cznych. Nawet w dobie ponowoczesności kultura wciąż oferuje tu bogate instrumentarium umożliwiające budowanie biogracznej całości, więzi z miejscem urodzenia, nostalgii wobec przeszłości, przymusu powrotu do korzeni itp. Mówiąc w tym kontekście o doświadczeniu biogracznym trzeba podkreślić, że jest ono związane z procesem tworzenia i werykowania tożsamości zarówno indywidualnej jak i zbiorowej. Tak więc, poszukując owych śladów, koncentruję się na przykładach pracy nad biograą i zarazem tożsamością. Problematyka, do której się odwołuję jest związana z moimi doświadczeniamibadawczymi w tym zakresie.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.