W Hiszpanii Polacy w obiegowej opinii uchodzą za osoby szybko integrujące się językowo i dobrze funk- cjonujące pod tym względem w większości sytuacji komunikacyjnych. Niewątpliwie jak najsprawniejsze opanowanie języka społeczeństwa przyjmującego stanowi podstawową strategię gwarantującą integrację społeczno-zawodową, a także, w zależności od motywacji indywidualnych, częściową lub pełną integrację kulturową. Strategię tę rozciąga się również na potomstwo urodzone w kraju przyjmującym, rezygnując niekiedy całkowicie z przekazu języka ojczystego najmłodszym pokoleniom. W artykule przedstawiamy motywacje oraz obawy związane z przekazem języka polskiego na podstawie badania diagnostycznego statusu języka polskiego przeprowadzonego w rodzinach polonijnych i mieszanych zamieszkałych na terenie Katalonii i Balearów. W części wstępnej omówimy specy kę polityki integracji językowej imigrantów w tych dwujęzycznych regionach Hiszpanii oraz system edukacji publicznej bazujący na wczesnej immersji w języku koo cjalnym. Następnie uzasadnimy cel oraz przedstawimy metodologię i rezultaty badania przeprowadzonego wśród stu rodzin zamieszkałych Katalonię oraz majorkę, która stanowi najliczniejsze skupisko Polonii na Balearach. Artykuł zamkniemy konkluzjami dotyczącymi przekazu mię- dzypokoleniowego języka polskiego również w kontekście transmisji wzorów kulturowych (wartość języka recesywnego w społeczeństwie katalońskojęzycznym).
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.