Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Funkcjonowanie w izolacji więziennej skazanych na ekstremalnie długie kary pozbawienia wolności a szansa na udaną readaptację po zwolnieniu

100%

Miszewski K.

|

tom LXXXII(1)

17-27

EN

Long-term prisoners, i.e., prisoners with imprisonment terms of five years or longer - according to the definition provided by the European Committee on Crime Problems - are more at risk of being affected by the destructive impact of prison isolation. This is what Donald Clemmer claims, who is the author of the idea of prisonization, according to which the longer a convict stays in prison, the more engaged in the prison subculture he or she will become, will adopt language specific to inmates, their style of dress, and also - which is important - will adapt to life in prison to such an extent that his or her reintegration will be very difficult or even impossible. Research by many authors does not support such a strongly phrased thesis; however, nobody contradicts the evident cases of prisonization. Out of the many available concepts of adaptation to prison conditions, the author of this article chose to focus on the one proposed by Erving Goffman. Using qualitative methods such as analysis of prisoners’ penitentiary records and interviews, he studied 15 Polish convicts with extremely long imprisonment terms (at least 20 years). He analyzed the data collected and then assigned each prisoner to an appropriate adaptation type according to this classification. Then, based on his own and other researchers’ studies, the author investigated which type of adaptation acquired during long prison isolation was more likely to contribute to successful reintegration after release and which type foreshadowed an almost certain failure.

PL

Więźniowie długoterminowi, a więc ci, którzy zgodnie z definicją stworzoną przez Komitet Zagadnień Prawno-Karnych Rady Europy odbywają kary pozbawienia wolności w wymiarze 5 lub więcej lat, są bardziej narażeni na wyniszczające oddziaływania izolacji więziennej. Tak twierdzi Donald Clemmer, twórca idei prizonizacji, zgodnie z którą im więcej czasu skazany spędzi w warunkach więziennych, tym bardziej zaangażuje się w subkulturę więzienną, przyjmie język właściwy dla więźniów, ich strój itd., ale także, co ważne, tak bardzo przystosuje się do życia w izolacji, że jego readaptacja będzie bardzo trudna lub wręcz niemożliwa. Badania wielu autorów nie potwierdzają tak mocno postawionej tezy, nikt też jednak nie przeczy oczywistym przypadkom uwięziennienia. Spośród wielu dostępnych koncepcji adaptacji do warunków więziennych autor artykułu skupił się na propozycji Ervinga Goffmana. Za pomocą metod jakościowych, jak analiza akt penitencjarnych więźniów oraz wywiad, zbadał 15 polskich skazanych na ekstremalnie długie kary więzienia (minimum 20 lat). Zebrany materiał poddał analizie, a potem przypisał każdego więźnia do odpowiedniego typu adaptacji według tej typologii. Następnie, bazując na badaniach własnych oraz innych autorów, autor próbuje dociekać, jaki typ adaptacji, przyjmowany podczas długiej izolacji więziennej, ma szansę przyczynić się do skutecznej readaptacji po zwolnieniu takiego więźnia, a jaki zwiastuje niemalże pewną porażkę.

2

O (nie)szkodliwości kary długoterminowego pozbawienia wolności na psychikę i zdrowie fizyczne więźniów

100%

Miszewski K.

|

nr XXXIX

EN

In his 1940 book, The Prison Community, Donald Clemmer introduced the term ‘prisonisation’ into criminal science. This notion expresses the view that as the inmate continues to serve their sentence, their mental and physical health sees a continual decline; the inmate becomes more and more involved in destructive activity as part of the prison subculture, prisons as such being responsible for these negative developments. Erving Goffman, who coined the term ‘total institution’, speaks in a similar tone, describing prison as a place where the individual self is forcibly remoulded. We could also add Gresham Sykes to this group of theorists, with his conception of the ‘pain of imprisonment’, i.e. types of deprivation that every inmate experiences while in detention. But are these gentlemen not exaggerating? Does the prisoner really stand no chance of adapting to imprisonment in a way that would leave his or her mental and physical health intact?The European Committee on Crime Problems, set up in 1957, is an organ of the Council of Europe. It has drafted many international agreements and European conventions, including Resolution 76/2 on the Treatment of Long-term Prisoners, adopted by the Council of Europe Committee of Ministers on 17 February 1976. The resolution draft was preceded by a report from two years of research on, inter alia, the consequences of long-term imprisonment, including psychiatric and psychological studies. As Elżbieta Janiszewska-Talago writes, the psychiatric studies indicated that after 4-6 years of imprisonment inmates were subject to the occurrence of a functional psycho-syndrome which could be called the isolation syndrome, leading to overall decline of intellectual function, lower concentration, stereotypical and monotonous reactions, and loss of one’s sense of reality. The occurrence of this syndrome depended on the personality of the inmate, their age, how long they had been detained, and the routine (rules) followed in the penitentiary facility. The longer the term of imprisonment and the more intense the isolation, the more the nervous defence mechanisms of the inmate deteriorated and the symptoms enumerated above became more frequent. Yet, as Janiszewska-Talago continues, the psychological research indicated quite the contrary. ‘It did not discover any case of loss of overall intelligence that would be proportional to the length of time spent in prison, in fact to the contrary – a statistically significant improvement was noted. Meanwhile motor reactions had declined and a significant drop in the averages pertaining to extraversion was reported. As a result, no mental decline was found to have occurred among long-term prisoners, nor was there any advanced deterioration of cognitive function or personality traits during the time in prison’ (Janiszewska-Talago 1980: 39). In light of these discrepant findings, the Committee concluded that the consequences of long-term imprisonment depended on the convict’s personality, the social circle they belonged to in prison, their opportunities to interact, develop and make decisions regarding themselves as well as the strictness of the rules followed in the prison. Since the 1960s there has been ongoing discussion in English-language literature regarding the harmfulness of imprisonment (it continues today [Hulley, Crewe, Wright 2015]). To my knowledge no one has yet unequivocally proven that such harmfulness is the case. What is striking, moreover, is that the condition of many long-term prisoners actually improves. This does not mean that mental or physical deterioration never occurs, but no one really knows what factors are responsible. Laying the blame on long-term imprisonment is a shortcut, an oversimplification that proves true every once in a while, seemingly at random. I try to present a comprehensive overview of the large body of works on this subject. At the end I present my own findings from research on long-term prisoners carried out in Polish prisons. Although my research did not relate directly to the issue of the harmfulness/harmlessness of long-imprisonment (I studied inmates’ ways of adapting to prison conditions over the course of at least 20 years, their involvement in work, study, ways of spending free time, strength of attachment to family, relations with prison staff and many other issues), yet is casts a certain light on the problem.

3

Co działa, a czego lepiej się wystrzegać chcąc skutecznie resocjalizować? Porównanie działań prowadzonych w placówkach dla nieletnich oraz jednostkach dla dorosłych

51%

Fabisiak N. , Miszewski K. , Nawrocki S. , Nynca W.

Szkoła Specjalna

|

2024

|

tom LXXXV(2)

137-147

PL

Artykuł poświęcony jest zagadnieniu resocjalizacji wśród osób dorosłych oraz nieletnich. Autorzy postanowili porównać metody, jakie są stosowane w jednostkach penitencjarnych oraz placówkach, w których przebywają adolescenci, u których wystąpił konflikt z prawem. Badania, które pozwoliły na opracowanie prezentowanego artykułu, były prowadzone dwuetapowo. Najpierw odbyły się wizyty studyjne Kryminologicznego Koła Naukowego Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie przeprowadzono serię wywiadów usystematyzowanych. Dzięki temu autorzy mogli odpowiedzieć na pytanie, co działa, a co nie działa w systemie resocjalizacji. W toku badań ustalono, że w przypadku zakładów karnych największe korzyści dla skazanego przynoszą praca i kontakt z rodziną. Z kolei w przypadku jednostek dla nieletnich wymierne korzyści przynosi edukacja dopasowana do poziomu nauczania dziecka oraz wyjścia edukacyjne poza mury ośrodków. Do przyczyn porażek autorzy zakwalifikowali zbyt wolną pracę sądów, co wydłuża czas skierowania adolescentów do placówki, a także brak należytego nadzoru nad sytuacją wychowanków. W przypadku osób dorosłych problemem jest złe traktowanie skazanych przez Służbę Więzienną, niewystarczający system terapeutyczny i edukacyjny oraz nieprawidłowy dobór kadry zarządzającej. W wyniku analizy badań autorzy doszli do wniosku, że nie ma uniwersalnych metod resocjalizacyjnych, które można by zastosować jednocześnie u dorosłych i u nieletnich.