Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Ten serwis zostanie wyłączony 2025-02-11.

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

1 2012

Znaleziono wyników: 1

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Biosorption of uranium (VI) from natural water

100%

Stelmaszuk W. , Nikovskaya G.

Rocznik Ochrona Środowiska

2012

tom Tom 14

274--284

Celem pracy było zbadanie sorpcji różnych form uranu (VI) przez mikroorganizmy z naturalnej wody. W procesach samooczyszczenia wodnych ekosystemów ważną rolę odgrywają mikroorganizmy. Ustalono, że praktycznie wszystkie mikroorganizmy mogą adsorbować jony UO22+ z roztworów wodnych, jednak możliwość biosorpcji najbardziej charakterystycznych dla naturalnej wody organicznych kompleksów uranylu do chwili obecnej nie została zbadana. W badaniach wykorzystywano wodę z Dniepru o pH = 6.8 i następujących zanieczyszczeniach (w mg/dm3): siarczany – 500; chlorki – 350; żelazo – 0,3; mangan – 0,1; miedz – 1,0; glin – 0,5; sucha pozostałość – 1000. Stężenie uranu w wodzie Dniepru jest zmienne i wynosi około 5x10-5 mg/dm3 – jednak w wodach innych rzek i zbiornikach wodnych Ukrainy wynosi ono od 104 do 5x10-5 mg/dm3. Do eksperymentu wykorzystywano wodę z rzeki do której dodawano związki uranu. Jako biosorbent uranu (VI) zastosowano mikroorganizm osadu czynnego wykorzystywane w stacji oczyszczania ścieków komunalnych z charakterystyczną dla osadu czynnego znaczącą ilością bakterii Zoogloea ramigera. Kłaczki osadu czynnego posiadają rozwiniętą strukturę porowatą, a więc i stosunkowo wysoką pojemność adsorpcyjną oraz zdolność do sedymentacji. Stężenie biomasy w zawiesinie określano poprzez wysuszenie w temperaturze 105 st C. Jednym z najważniejszych czynników determinujących zachowanie się związków uranu (VI) w wodzie i jego adsorpcja z roztworów wodnych jest jej pH. W pracy zbadano wpływ pH na efektywność sorpcji. Równowagę sorpcyjna ustalono na 40 min. Maksymalny efekt wzajemnego oddziaływania obserwowano dla pH = 4,0÷4,3 gdy metal znajdował się w postaci rozpuszczalnych kationów UO22+. Dla wartości obojętnych pH = 6,0÷6,8 następowało zmniejszenie biosorpcji uranylu, w porównaniu z środowiskiem bardziej kwaśnym, na co wpływały powstające hydrokompleksy z mniejszym ładunkiem – [UO2OH]+, [(UO2)3(OH)5]+, [UO2(OH)2]. Cechą charakterystyczną zależności biosorpcji uranylu od pH≥8 jest wzrost stężenia uranu (VI) w formie ujemnie naładowanych jonów rozpuszczalnych w wodzie: jonów UO4 2-, U2O72- i U3O10 2- oraz kompleksów węglanowych uranyl [UO2(CO3)3]4-. Wyniki eksperymentu przedstawione na rys. 1 (krzywa 2) wskazują, że w przedziale pH = 4÷9 sorpcja fulwokompleksu uranylu jest tylko nieznacznie zależna od kwasowości wody i znacznie mniej efektywna niż wolnego jonu uranylu. Wykonane badania potwierdziły, że bakterie osadu czynnego efektywnie adsorbują uran (VI) w postaci jonów i hydrokompleksów, jednak w formie organicznych kompleksów nie obserwowano wzajemnego oddziaływania, interakcji uranu z komórkami.