Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

1 2006

Znaleziono wyników: 1

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Evaluation of measurement methods and estimation of biogas emission from landfills

100%

Biszek M. , Pawłowska M. , Czerwiński J.

2006

tom Tom 8

27-43

Ocena ładunku zanieczyszczeń gazowych dostających się do atmosfery ze składowisk odpadów zawierających frakcję organiczną dokonywana być może na podstawie rzeczywistych pomiarów szybkości emisji lub na podstawie oszacowań teore-tycznych, przy przyjęciu pewnych założeń. Obie metody nie są niezawodne. Przyjęcie uśrednionych wartości parametrów stosowanych w oszacowaniach teoretycznych pociąga za sobą błędy. Zmienność emisji biogazu w czasie i w przestrzeni oraz niedoskonałość metod jej pomiaru, sprawia, że wyniki mają charakter chwilowy lub są niedokładne, a obliczenia ilości biogazu dostającego są do atmosfery w długim czasie są również obarczone błędem. Dokładność pomiaru, choć nie eliminuje błędów to jednak znacząco je redukuje. Przyjęta metoda nie pozostaje więc bez wpływu na uzyskany wynik końcowy obliczeń. Wybór właściwej pod względem dokładności metody jest ważnym krokiem w ocenie oddziaływania składowiska na atmosferę. Nie zawsze jednak dokładności jest najważniejszym kryterium wyboru metody. Często przewagę nad nim mają względy ekonomiczne. W pracy przedstawiono przegląd i ocenę najważniejszych metod pomiaru emisji biogazu (lub tylko metanu) ze składowisk odpadów. Estymacja emisji gazu składowiskowego nie jest metodą jego pomiaru, ale pozwala na teoretyczne oszacowanie strumienia emisji biogazu z składowisk odpadów. Emisja biogazu jest szacowana przy wykorzystaniu standardowej metody IPCC (dotyczy metanu) albo metodą trójkąta. Późnie może to być porównane z rezultatami uzyskanymi na drodze bezpośrednich pomiarów. Kraje rozwinięte są zobowiązane do stabilizacji emisji gazów cieplarnianych za Konwencją Generalną Narodów Zjednoczonych. Między innymi ta umowa wymaga prowadzenie całorocznego rejestru emisji gazów cieplarnianych zgodnie z zaleceniami Międzyrządowego Panelu nt. Zmian Klimatu - IPCC. Metoda standardowa daje niezawodną coroczną ocenę potencjalnej emisji gdy masa zdeponowanych odpadów jest stała lub zmienia się nieznacznie podczas kilku dziesięcioleci. Trójkątna metoda potwierdza, że oceniając emisję zależną od czasu, pasuje do prawdziwego model procesu degradacji w czasie. Zamierzając definiować emisję biogazu na podstawie z tej metody, powinno się dysponować danymi dotyczącymi ilości odpadów i ich składu, jak również metody składowania na danym składowisku odpadów z około kilku dziesięcioleci. Jedna doskonała metoda, która pozwala dokładnie określić emisję biogazu ze składowiska odpadów nie istnieje. Jakkolwiek, istnieje kilka metod, które zostały przetestowane w różnych warunkach. Niektóre z nich są używane do oceny emisji biogazu z małych obszarów, podczas gdy inne pozwalają określić emisję z dużych powierzchni, np. z całego składowiska odpadów. Pierwsza grupa metod to: metoda komór, metoda podpowierzchniowego pionowego gradientu stężenia; wśród drugiej grupy metod są: metody mikro-meteorologiczne, metoda izotopowa, metoda wskaźnikowa i spektroskopia IR. Metoda pomiaru korzystająca z komór opiera się na znajomości objętości po-wietrza, gdzie wzrost stężenia gazu składowikowego przechodzącego przez znajome pole powierzchni gleby jest obserwowane przez określony czas. Metoda podpowierzchniowego pionowego gradientu została opisana przez Rolstona w 1986 i opiera się na prawie dyfuzji Ficka. Aby stosować tę metodę przy określaniu rozmiar emisji gazu składowiskowego, trzeba znać wartość prędkości dyfuzji gazu w glebie i gradient stężenia gazu w powietrzu w glebie. Emisja gazu jest obliczona na podstawie wzoru. Metody mikro-meteorologiczny są stosowane dla oznaczania przepływów gazów nad powierzchnią badanego obiektu. Izotopowe frakcjonowanie jest odmiana metody modelu addytywnego. Opiera się ona na pomiarze stosunku izotopu. Spektroskopia w podczerwieni (IR) to prosty i łatwy w stosowaniu sposób po-miaru przepływu gazu. Metody widmowe pozwalają oznaczyć stężenie różnych gazów, np. CH4, CO2, CO. Są metodami opartymi na adsorpcji podczerwieni.