This article discusses selected set designs of Marian Bogusz (1920–1980), whose work is characterized by a predominance of unrealized projects. Bogusz’s artistic practice – designing, constructing, and exhibiting mockups – is juxtaposed with his clear views on the collective character of the work on a theater production and on the set designer’s role in this process. In this context, Bogusz’s gesture of creating visual concepts for the dramatic texts that inspired him is presented as a kind of scenographic utopia. His spatial compositions and their unused artistic potential are discussed based on an analysis of three projects from 1957: Karel Čapek’s The White Disease and Mother, and Federico García Lorca’s Blood Wedding.
PL
Artykuł poświęcono twórczości scenograficznej Mariana Bogusza (1920–1980), której znakiem szczególnym jest zdecydowana przewaga projektów niezrealizowanych. Jego praktyka artystyczna – projektowanie, konstruowanie i eksponowanie scenograficznych makiet – skonfrontowana została z wyrazistymi poglądami artysty na temat kolektywnego charakteru pracy nad inscenizacją teatralną oraz roli, jaką w tym procesie pełnić powinien scenograf. W tym kontekście gest tworzenia koncepcji plastycznej do inspirujących artystę tekstów dramatycznych ukazany został jako rodzaj scenograficznej utopii. Przestrzenne koncepcje Bogusza i ich niewykorzystany artystyczny potencjał zaprezentowano na podstawie analizy trzech projektów z 1957 roku: Białej zarazy i Matki Karela Čapka oraz Krwawych godów Federica Garcii Lorki.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.