Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Assessment of effect of computer tomography with intravenous contrast administration on renal excretory function

100%

Pietrzak M. , Cieślar G.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2016

|

tom 70

33-39

EN

INTRODUCTION: Despite the described risk of contrast-induced nephropathy, defined as sudden (up-to 48–72 h) deterioration of renal function after the administration of contrast, guidelines for border level renal excretory function markers securing safe contrast CT have not been established. The aim of study was to assess the effect of CT with intravenous contrast on changes of renal excretory function markers. MATERIALS AND METHODS: In a prospective study, 60 patients who had CT with intravenous contrast were analyzed. Before CT and after 48 hours, the level of markers of renal function: creatinine, urea and potassium were marked in the patients’ serum and the eGFR value was calculated. The patients were divided into 2 groups, depending on the output value of creatinine and eGFR: group 1 – normal values and group 2 – slightly elevated ones by 20%. RESULTS: The average concentration of creatinine before CT did not differ significantly from the values after contrast application (1.05 ± 0.23 vs. 1.03 ± 0.26 mg/dl). The average value of eGFR before contrast CT did not differ significantly from the value after contrast application (71.53 ± 18.86 vs. 74.25 ± 22.50 ml/min./1.73 m2). No significant changes in urea and potassium concentrations after radio-contrast application were observed. The values of the analyzed markers did not differ significantly compared to the baseline values in any group, nor did sex or type of CT have an effect on the marker levels. CONCLUSIONS: The intravenous administration of contrast during CT does not cause significant changes in renal excretory function markers, either in patients with normal renal function or in patients with baseline values elevated by 20%, irrespective of sex or type of CT.

PL

WSTĘP: Pomimo opisywanego ryzyka wystąpienia nefropatii kontrastowej definiowanej jako nagłe (do 48–72 h) pogorszenie funkcji nerek po podaniu kontrastu dotychczas nie ustalono wytycznych odnośnie do granicznego poziomu markerów czynności wydalniczej nerek, dla których dopuszczalne jest wykonanie kontrastowego badania TK. Celem pracy była ocena wpływu dożylnego podania kontrastu podczas badań TK różnego typu na zmiany wartości markerów czynności wydalniczej nerek. MATERIAŁ I METODY: W prospektywnym badaniu analizowano 60 kolejnych pacjentów (25 kobiet i 35 mężczyzn), którym wykonano badanie TK z dożylnym podaniem kontrastu. W dniu badania oraz po 48 godzinach w surowicy pacjentów oznaczano stężenie markerów czynności nerek: kreatyniny, mocznika i potasu oraz obliczano współczynnik filtracji kłębuszkowej (eGFR). Pacjentów podzielono na 2 grupy zależnie od wyjściowych wartości badanych markerów: grupa 1 – wartości prawidłowe, grupa 2 – wartości przekraczające normę średnio o ok. 20%. WYNIKI: Średnie stężenie kreatyniny przed badaniem nie różniło się znamiennie od stężenia po badaniu (1,05 ± 0,23 vs. 1,03 ± 0,26 mg/dl). Średnia wartość eGFR przed badaniem nie różniła się znamiennie od wartości po badaniu (71,53 ± 18,86 vs. 74,25 ± 22,50 ml/min./1,73 m2). Nie stwierdzono również istotnych zmian stężenia mocznika i potasu po wykonaniu badania. Wartości badanych parametrów po wykonaniu badania TK nie różniły się znamiennie w stosunku do wartości wyjściowych w żadnej grupie chorych, nie były również zależne od płci i rodzaju badania TK. WNIOSKI: Dożylne podanie kontrastu w trakcie badania TK nie powoduje znamiennych zmian wartości markerów czynności wydalniczej nerek u pacjentów z prawidłową czynnością nerek oraz u pacjentów z wyjściowymi wartościami markerów przekraczającymi granicę normy o ok. 20%, bez względu na płeć i rodzaj wykonanego badania.

2

Gastrointestinal parasitosis diagnosed by colonoscopy as cause of weight loss in 46-year-old woman with three negative stool tests for presence of parasites

80%

Jakubiak G. K. , Pietrzak M. , Cieślar G. , Stanek A.

|

2023

|

nr 77

PL

Zarażenia pasożytnicze przewodu pokarmowego pozostają ważnym problemem zdrowotnym w skali globalnej. Aktualna sytuacja epidemiologiczna w Polsce nie jest znana, ponieważ większość chorób pasożytniczych, w tym wszystkie robaczyce, nie podlega obowiązkowi raportowania. Praktyka kliniczna pokazuje, że choroby o takiej etiologii bywają pomijane w procesie diagnostyki różnicowej. Ponadto powszechnie dostępne klasyczne badanie próbki kału w mikroskopie świetlnym jest badaniem o stosunkowo niskiej czułości. W pracy przedstawiono opis przypadku 46-letniej pacjentki, przyjętej do Kliniki w celu planowej diagnostyki z powodu spadku masy ciała, bez innych dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego. W toku diagnostyki wykazano, że przyczyną spadku masy ciała była infestacja pasożytnicza przewodu pokarmowego robakami obłymi, co stwierdzono w kolonoskopii, natomiast trzykrotnie wykonane badanie kału nie wykazało obecności pasożytów w pobranym materiale. Przedstawiony opis przypadku pokazuje, że o chorobach pasożytniczych nadal należy pamiętać w praktyce klinicznej i uwzględniać je w procesie diagnostyki różnicowej. Ponadto potrzebne są prace nad poprawą czułości metod diagnostyki parazytologicznej. Konieczne są również badania dotyczące aktualnej sytuacji epidemiologicznej w Polsce w zakresie parazytoz przewodu pokarmowego.

EN

Parasitic infections of the digestive tract remain an important health problem on a global scale. The current epidemiological situation in Poland is unknown because most parasitic diseases, including all caused by helminths, are not subject to reporting. Clinical practice shows that diseases of such etiology are sometimes overlooked in the process of differential diagnosis. In addition, the commonly available classical examination of a stool sample utilizing a light microscope is a relatively low-sensitivity test. This study presents a case report of a 46-year-old patient admitted to the Clinic for planned diagnostics due to weight loss without other gastrointestinal symptoms. In the course of the diagnosis, it occurred that the cause of the weight loss was a parasitic infestation of the gastrointestinal tract with roundworms, which were observed in a colonoscopy, but no parasites were found in the collected material in stool examinations performed three times. The presented case report demostrates that parasitic diseases still should be taken into consideration in clinical practice in the process of differential diagnosis. In addition, further effort is needed to improve the sensitivity of parasitological diagnostic methods. Moreover, there is a need for research on the current epidemiological situation in Poland in the field of gastrointestinal parasitosis.

3

Renal ectopia as cause of diagnostic difficulties in 43-year-old man hospitalized due to suspicion of colorectal cancer

80%

Jakubiak G. K. , Pietrzak M. , Cieślar G. , Stanek A.

|

2023

|

nr 77

PL

Rak jelita grubego i jego diagnostyka pozostają istotnym problemem klinicznym. Ektopia nerki jest jedną z głównych anomalii rozwojowych układu moczowego, chociaż występuje stosunkowo rzadko w populacji ogólnej. Najczęściej przebiega bez objawów i jest wykrywana przypadkowo. W pracy przedstawiono opis przypadku 43-letniego mężczyzny, u którego podejrzewano raka jelita grubego z powodu sugestywnego obrazu klinicznego (ból brzucha, zaparcie, spadek masy ciała, obciążający wywiad rodzinny w kierunku raka jelita grubego) oraz podejrzenia procesu rozrostowego na podstawie wykonanego ambulatoryjnie badania ultrasonograficznego jamy brzusznej. W wyniku przeprowadzonej diagnostyki nie stwierdzono u chorego procesu rozrostowego, rozpoznawana zaś uprzednio zmiana budząca podejrzenie nowotworu okazała się położoną w miednicy prawą nerką. Przedstawiony opis przypadku pokazuje, że ektopia nerki może powodować trudności diagnostyczne, m.in. u chorych diagnozowanych w kierunku procesu rozrostowego jelita.

EN

Colorectal cancer and its diagnosis remain a significant clinical problem. Renal ectopia is one of the major developmental anomalies of the urinary system, although it is relatively rare in the general population. It is most often asymptomatic and is revealed by chance. This study presents a case report of a 43-year-old man, in whom colorectal cancer was suspected due to the suggestive clinical picture (abdominal pain, constipation, weight loss, a family history of colorectal cancer) and the suspicion of a proliferative process described in an outpatient ultrasound examination of the abdominal cavity. As a result of the performed diagnostics, no proliferative process was found in the patient, and the previously diagnosed lesion that raised the suspicion of cancer turned out to be the right kidney located in the pelvis. The presented case report shows that renal ectopia may cause diagnostic difficulties, among others in patients diagnosed with a neoplastic process.

4

Colon cancer – new strategies of treatment

80%

Międzybrodzka A. , Gmyrek J. , Cieślar G. , Kawczyk-Krupka A.

|

2019

|

nr 73

266-273

EN

Colon cancer is one of the most frequent causes of death in the world. Despite the easily accessible diagnostic tools, the disease is still diagnosed at its advanced stage, when radical treatment is no longer possible and only palliative therapy can be provided. Cancer recurrence, which worsens the patient’s prognosis, is a separate problem. Currently, scientists are seeking modern, multidirectional treatment methods, which would enable the inhibition of neoplasia, elongation of patients’ lives and improvement in their quality. Immunotherapy and photodynamic therapy seem to be promising as they provide good results, also at advanced stages of cancer. Due to its cytotoxic and immunomodulating effect, photodynamic therapy exhibits an antineoplastic effect. Using monoclonal antibodies in the targeted therapy of colon cancer is a new, promising concept, which requires further studies.

PL

Rak jelita grubego jest jedną z najczęstszych przyczyn zgonów na świecie. Pomimo łatwo dostępnych narzędzi diagnostycznych nadal często rozpoznawany jest w stadium zaawansowanym, kiedy niejednokrotnie nie ma już możliwości leczenia radykalnego i pozostaje jedynie terapia paliatywna. Odrębnym problemem jest wznowa nowotworu, pogarszająca rokowanie pacjenta. Współcześnie poszukuje się nowoczesnych, wielokierunkowych metod leczniczych, które pozwoliłyby zahamować proces nowotworzenia, wydłużyć życie chorych i poprawić jego jakość. Obiecującym kierunkiem badań okazują się immunoterapia oraz terapia fotodynamiczna, które dają pomyślne wyniki również w zaawansowanych stadiach raka. Terapia fotodynamiczna wykazuje działanie przeciwnowotworowe poprzez efekt cytotoksyczny oraz immunomodulujący. Zastosowanie przeciwciał monoklonalnych w celowanej terapii raka jelita grubego jest nową, dobrze rokującą koncepcją wymagającą dalszych badań.

5

Evaluation of mechanisms of therapeutic impact of joint manipulation based on the results of experimental studies

80%

Szajkowski S. , Dwornik M. , Pasek J. , Cieślar G.

|

2019

|

tom 23(4)

47-53

PL

Manipulacje stawów kręgosłupa to forma leczenia bólu kręgosłupa o różnej etiologii. Najpowszechniejszą formą jest: HVLA (High Velocity Low Amplitude); (ICD-9 nr 93.62), która znajduje powszechne zastosowanie w codziennej praktyce klinicznej. HVLA wykorzystuje bodziec mechaniczny który charakteryzuje duża prędkość, krótki czas trwania i mała amplituda przemieszczenia względem siebie powierzchni stawowych. Pomimo długiej historii stosowania, mechanizmy biologicznego oddziaływania nadal pozostają niewystarczająco wyjaśnione. W pracy przeglądowej dokonano weryfikacji hipotez dotyczących mechanizmu leczniczego oddziaływania HVLA na podstawie analizy doniesień naukowych dostępnych w bazie PubMed przedstawiających wyniki badań doświadczalnych na modelach zwierzęcych. Do celów wyszukiwania użyto następujących słów kluczowych: HVLA, manipulacja kręgosłupa, badania doświadczalne, leczenie osteopatyczne. Szczególną uwagę skupiono na pracach badających podstawowe mechanizmy biologiczne. Analiza doniesień naukowych ostatnich lat wykazała, że brak jest bezpośrednich dowodów wskazujących na konieczność uzyskania zjawiska kawitacji podczas wykonywania zabiegów HVLA. Ponadto badania na modelu zwierzęcym dowodzą, że HVLA są procedurami bezpiecznymi i nieinwazyjnymi z punktu widzenia biomechaniki. Hamują one rozwój hiperalgezji i allodynii, co potwierdziły liczne badania immunohistochemiczne. Badania doświadczalne wykazały jednoznacznie, że więcej niż jeden mechanizm biologiczny jest odpowiedzialny za uzyskiwane efekty terapeutyczne HVLA a reakcje pacjenta na terapię są złożone i osobniczo zmienne.

EN

Spine joint manipulation is a form of osteopathic treatment for spinal pain with various aetiologies. The most common form of these manoeuvres is HVLA (High Velocity Low Amplitude); (ICD-9 No. 93.62), which is widely used in everyday clinical practice by qualified physiotherapists and osteopaths. HVLA utilises a mechanical manipulative stimulus characterised by high speed, short duration and low amplitude of displacement of joint surfaces with respect to each other. Despite the long history of its usage, the mechanisms of their biological impact are still insufficiently explained. In this review, hypotheses concerning the therapeutic mechanism of HVLA impact were verified based on the analysis of scientific reports available in the PubMed and Medline databases. Reports have been discussed presenting theoretical mechanisms of the influence of HVLA techniques and experimental work taking up the issues of manipulation carried out on animal materials. Particular attention was focused on research examining basic biological mechanisms being the basis for explaining the observed clinical effects. The analysis of scientific reports in recent years has shown that there is no direct evidence pointing to the need for obtaining the phenomenon of cavitation during HVLA procedures. Moreover, research on animal models proves that HVLA are safe and non-invasive procedures from the point of view of biomechanics. They inhibit the development of hyperalgesia and allodynia as confirmed by immunohistochemical studies. Previous experimental studies have clearly shown that more than one biological mechanism is responsible for the obtained effects of HVLA therapy, and the patients' reactions to therapy are complex and individually variable.

6

Primary antiphospholipid syndrome – case report

71%

Kawczyk-Krupka A. , Cieślar G. , Dubik K. , Dubik A. , Sieroń A.

|

tom 67

|

nr 1

78-83

EN

INTRODUCTION Antiphospholipid syndrome (APS) is one of the most common thrombocytophilias; unfortunately, it is not recognized often enough. 2–5% of the population suffering from APS syndrome has an increased level of antiphospholipid antibodies and in 30–50% of those persons, the symptoms of APS may occur. The lack of proper prevention in undiagnosed patients causes severe complications and the most frequent reasons for mortality in those patients include cerebral stroke, intracerebral haemorrhage, encephalopathies, acute coronary syndromes and infections. CASE HISTORY A 27 year-old woman with hypercoagulability of the blood, who presented recurrent incidents of venous-arterial thrombosis including a left-side pulmonary embolism is described. One year before an actual hospitalization, the patient suffered from venous thrombosis of the left lower limb, complicated by left-sided pneumonia with accompanying exudative pleurisy and subsequent constant dyspnea. Based on an updated diagnostic algorithm she was diagnosed as having primary APS and was successfully treated. CONCLUSIONS The present case suggests that APS should be considered in every case of hypercoagulability of the blood with recurrent thrombosis at an atypical localization or of an atypical etiology. The initial diagnosis could be confirmed by determination of anticardiolipin antibodies classes IgM and IgG, with verification after 3 months. Constant anticoagulant treatment maintaining the International Normalized Ratio (INR) in the range of 2.0–3.0 not only enables the subsidence of symptoms without any time-limit, but also in the case of serious complications such as a pulmonary embolism, but also prevents recurrent incidents of venousarterial thrombosis in the future.

PL

WSTĘP Zespół antyfosfolipidowy (APS) będący jedną z najczęstszych trombocytofilii, nie jest, niestety, rozpoznawany dostatecznie często. Podwyższony poziom przeciwciał antyfosfolipidowych w surowicy ma 2–5% populacji pacjentów z zespołem APS, a u 30–50% z nich mogą wystąpić objawy tego zespołu. Brak właściwej prewencji u pacjentów niezdiagnozowanych może prowadzić do poważnych powikłań. Najczęstszymi przyczynami śmiertelności u tych chorych są: udar mózgowy, krwotok śródczaszkowy, encefalopatie, ostre zespoły wieńcowe oraz infekcje. OPIS PRZYPADKU W pracy opisano 27-letnią pacjentkę z nadkrzepliwością krwi i nawracającymi epizodami zakrzepicy żylno-tętniczej, w tym zatorowością lewego płuca. Rok przed obecną hospitalizacją u pacjentki wystąpiła zakrzepica żylna lewej kończyny dolnej, powikłana przez lewostronne zapalenie płuca z towarzyszącym odczynem opłucnowym i następczą trwałą dusznością. Opierając się na aktualnym algorytmie diagnostycznym, rozpoznano u pacjentki pierwotny zespół antyfosfolipidowy, który poddano skutecznemu leczeniu. WNIOSKI Przedstawiony przypadek sugeruje, że pierwotny zespół antyfosfolipidowy powinien być rozważany w każdym przypadku nadkrzepliwości krwi z nawracającymi epizodami zakrzepicy o nietypowej lokalizacji i etiologii. Wstępne rozpoznanie może być potwierdzone poprzez oznaczenie stężenia przeciwciał antykardiolipinowych klas IgM i IgG, z weryfikacją po 3 miesiącach. Przewlekłe leczenie przeciwkrzepliwe utrzymujące wartość wskaźnika INR w zakresie 2,0–3,0 zapewnia nie tylko nieograniczone czasowo ustąpienie objawów klinicznych, również w przypadku poważnych powikłań jak zatorowość płucna, ale także zapobiega występowaniu nawracających epizodów zakrzepicy żylno-tętniczej w przyszłości.