Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Benignitas pastoralis in the Proclamation of the Word of God

100%

Hajduk R.

|

tom 64

|

nr 12: Homiletyka

47-61

EN

Pope Francis addresses to the whole Church the appeal for pastoral conversion, involving the proclamation of the Gospel to all people yearning for the kindness and sensitivity of the Saviour. In the teaching of the Bishop of Rome, benignitas pastoralis plays an important role as a spirit of mercy and gentleness accompanying pastoral concern for sinners – the weak, the suffering and despairing. Pastoral gentleness should also shape the ministry of the word which continued to play a significant function in the saving mission of the Church. Because benignitas pastoralis was most fully expressed in the Incarnation of the Son of God, Jesus Christ and His earthly activity, it is why the task of preachers of the word of God is to prolong the mission of the Saviour, showing people the gentle and merciful face of God, bending solicitously over human weakness and proclaiming the message of salvation in a simple and comprehensible language. The presence of benignitas pastoralis in preaching makes it possible to reach the audience with the Gospel, discovering the true face of a merciful God, and find in His word a source of strength needed for their spiritual growth. So executed, the ministry of the word is opposed to Pelagianism, rigorism and permissiveness, because it points to the “primacy” of God's love which thus enables man to achieve the ideal of holiness according to the ideal of the Gospel.

PL

Papież Franciszek zwraca się do całego Kościoła z apelem o nawrócenie duszpasterskie, polegające na głoszeniu Ewangelii wszystkim ludziom spragnionym dobroci i czułości Zbawiciela. W nauczaniu Biskupa Rzymu ważną rolę odgrywa benignitas pastoralis, czyli duch miłosierdzia i łagodności towarzyszący duszpasterskiej trosce o grzeszników – ludzi słabych, cierpiących i zrozpaczonych. Łagodność duszpasterska winna również nadawać kształt posłudze słowa, która niezmiennie odgrywa istotną rolę w zbawczym posłannictwie Kościoła. Ponieważ benignitas pastoralis najpełniej wyraża się we wcieleniu Syna Bożego, Jezusa Chrystusa i Jego ziemskiej działalności, dlatego zadaniem głosicieli słowa Bożego jest kontynuować misję Zbawiciela, ukazując ludziom łagodne i miłosierne oblicze Boga, pochylając się z troską nad ludzką słabością i głosząc orędzie zbawienia w języku prostym i zrozumiałym dla ludzi. Obecność benignitas pastoralis w przepowiadaniu stwarza możliwość dotarcia z Ewangelią do słuchaczy, którzy odkrywają prawdziwe oblicze łaskawego i miłosiernego Boga oraz odnajdują w słowie Bożym źródło siły potrzebnej im do wzrostu duchowego. Tak pełniona posługa słowa sprzeciwia się pelagianizmowi, rygoryzmowi i permisywizmowi, gdyż wskazuje na „pierwszeństwo” miłowania ze strony Boga, który w ten sposób uzdalnia człowieka do osiągania świętości zgodnie z ideałem Ewangelii.

2

O głoszeniu Ewangelii i marketingu narracyjnym

100%

Hajduk R.

Studia Warmińskie

|

2012

|

nr 49

151-164

PL

Kościół jest powołany do głoszenia Ewangelii. Winien w tym celu użyć wszystkich dostępnych mu środków, aby dotrzeć do każdego człowieka z orędziem o zbawieniu w Jezusie Chrystusie. Dlatego może wykorzystać dzisiejszy marketing komunikacyjny, w którym nie tylko podkreśla się znaczenie treści orędzia, ale także rolę formy jego przekazu. Aby móc ludziom przekazywać Ewangelię na współczesnym „areopagu”, można posłużyć się zasadami marketingu narracyjnego. Odwołuje się on do ludzkiej zdolności wykorzystania opowiadań do kształtowania tożsamości osobowej i ustanawiania relacji z innymi. Teoria marketingu narracyjnego głosi, że opowiadane historie uczą postrzegać rzeczywistość i poruszają siłę wyobraźni. Pozwalają one na zasugerowanie w sposób niedyrektywny określonego rozwiązania oraz zmniejszają u odbiorców komunikatów opór wobec dokonania jakichś zmian. Opowiadania ułatwiają ludziom zapamiętanie określonych treści. Wywierają one wpływ na słuchaczy, pomagając im czegoś doświadczyć i skłaniając do podjęcia decyzji etycznych w duchu Ewangelii. Narracyjne głoszenie dobrej nowiny nie jest jedną z wielu opcji dla Kościoła, lecz zadaniem, które wypływa z historycznego charakteru objawienia się Boga w Jezusie Chrystusie, Jego Synu.

EN

The Church is called to proclaim the Gospel. She should do it with all the means and methods that guarantee to transmit to all people the message of salvation in Jesus Christ. In this purpose, she can use today's marketing communications, which not only emphasizes the role of the contents of the message but also highlights the style of its transfer. In order to preach the Gospel to people on the contemporary "Areopagus", the Church can put into practice the rules of narrative marketing. It refers to the human ability to redefine itself through the narrative and to establish relationships with others using stories. In the theory of the narrative marketing, stories teach the listeners to see the reality and stimulate the human imagination. They are able to suggest a particular solution in an indirective mode and they reduce the resistance against any change in the life of the communication recipients. Stories help people to anchor something in the memory for a long term. They influence the listeners when they move their emotions and allow them to make ethical decisions according to the Gospel. The narrative preaching of the good news isn’t one of the many options for the Church, but a task that grows out of the historic character of the revelation of God in Jesus Christ, his Son.

DE

Die Kirche ist berufen das Evangelium zu verkünden, indem sie Methoden und Mittel verwendet, die garantieren, mit der Botschaft vom Heil in Jesus Christus alle Menschen zu erreichen. Dazu kann sie sich das heutige Kommunikationsmarketing zunutze machen, das nicht nur die Rolle des Inhalts der Botschaft betont, sondern auch ihre Vermittlungsart hervorhebt. Die Regeln des narrativen Marketings können der Kirche helfen, den Menschen auf dem gegenwärtigen „Areopag“ das Evangelium zu verkünden. Das narrative Marketing bezieht sich auf die menschliche Fähigkeit, sich durch die Erzählung zu definieren und mit anderen Personen Beziehungen zu stiften. Geschichten regen die menschliche Vorstellungskraft an und lehren die Wirklichkeit neu zu sehen. Sie lassen eine bestimmte Lösung indirekt suggerieren und erlauben den Widerstand gegen irgendeine Veränderung bei den Empfängern des Kommunikates zu vermindern. Erzählungen erleichtern im Gedächtnis etwas auf Dauer zu verankern. Sie wirken sich auf die Hörer aus, indem sie sie etwas erfahren lassen und zu ethischen Entscheidungen im Geiste des Evangeliums bewegen. Die frohe Botschaft narrativ in der Welt zu verkünden scheint keine der vielen Optionen für die Kirche zu sein, sondern eine Aufgabe, die aus dem historischen Charakter der Offenbarung Gottes in Jesus Christus, seinem Sohn, herauswächst.

3

Preewangelizacja i współczesne możliwości jej urzeczywistnienia

100%

Hajduk R.

Forum Teologiczne

|

2015

|

tom 16

EN

The first task of the Church is the proclamation of the Gospel to the whole world. For the Gospel to reach people's hearts and be accepted by them they need to be rightly prepared. Before Vatican II pre-evangelization wasn’t considered an integral part of the mission of the Church. It was described as a pre-kerygmatic phase preparing people for an effective sowing of the Gospel. Although after Vatican II, the term “pre-evangelization” was put in the background, it is not completely absent in theology. Notice its role in inspiring people to reflect on their existence, desires and needs, as well as the surrounding reality. In modern times, preparation for the transfer of the Good News of salvation in Jesus Christ must take into account the ideological and cultural, as well as the intellectual, ethical and aesthetic dimension of human existence. Recipients of such conducted pre-evangelization can then see that the human being is for himself a question that can fully be answered only in the light of the Gospel.

PL

Pierwszym zadaniem Kościoła jest głoszenie Ewangelii całemu światu. Ażeby Ewangelia dosięgła ludzkich serc i została zaakceptowana, muszą oni być właściwie przygotowani. Przed Vaticanum II pre-ewangelizacja nie była uważana za integralną część misji Kościoła. To zostało opisane jako faza pre-kerygmatyczna przygotowująca ludzi do skutecznego zasiewu ewangelicznego. Mimo że po Soborze Watykańskim II, termin „preewangelizacja” był odległy, nie jest całkowicie nieobecny w teologii. Zwrócić trzeba uwagę na jego rolę w inspirowaniu ludzi do refleksji nad istnieniem, pragnieniami i potrzebami, a także nad otaczającą rzeczywistością. W dzisiejszych czasach, przygotowanie do przekazania Dobrej Nowiny o zbawieniu w Jezusie Chrystusie musi uwzględniać ideologiczne i kulturowe, jak i intelektualny, etyczny i estetyczny wymiar ludzkiej egzystencji. Odbiorcy tak prowadzonej preewangelizacji mogą wtedy zobaczyć, że człowiek jest dla siebie pytaniem, na które może w pełni odpowiedzieć jedynie w świetle Ewangelii.