Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Penuria sacerdotum a powołanie diakona stałego. O pewnej fałszywej argumentacji

100%

Łapucha J.

Studia Paradyskie

|

2021

|

nr 31

123-141

PL

Niniejszy artykuł stanowi głos w dyskusji na temat zasadności wprowadzenia w Polsce diakonatu stałego. Posługa diakonów permanentnych została przywrócona w Kościele rzymskim po ponad dziesięciu wiekach. Była to decyzja podjęta podczas obrad Soboru Watykańskiego II, który wskazał na diakonat stały jako na właściwy i trwały stopień hierarchiczny Kościoła. W Europie Środkowo-Wschodniej – w tym i w Polsce – przez długi czas posługa diakonów stałych była prawie w ogóle nieznana. Dopiero decyzja Konferencji Episkopatu Polski z 2001 r. umożliwiła wprowadzenie tego rodzaju posługi na terytorium Polski. Kilkunastoletnia obecność diakonów stałych naznaczona jest także dyskusją o potrzebie wprowadzenia w Kościele w Polsce urzędu diakona stałego. W debacie na ten temat nierzadko przywoływane są argumenty, które błędnie ujmują istotę oraz charakter posługi diakonów stałych. Łączą się one jedynie z kontekstem braku powołań kapłańskich lub ich wystarczającej liczby. Perspektywa ta charakteryzuje się ujęciem pragmatyczno-funkcjonalnym, a pomija aspekt teologiczny, który powinien być na pierwszym miejscu.

EN

As concerns an unfaltering faux reasoning This article constitues the voice in discussion concerning legitimacy of introducing permanent diaconate in Poland. The service of permanent deacons has been reinstated into Roman Church after ten decades. Such a decision has been taken during Second Vatican Council's deliberations. The Council then, defined permanent diaconate as con gruent and enduring hierarchic level of the Church. In Central and Eastern Europe - as well as in Poland - the service of permanent diaconate was almost entirely unknown, until the polish episcopal Conference in 2001, due to which the service of permanent deacons was introduced on the territory of Poland. Several years old presence of permanent deacons arose the discussion regarding the desideratum of implementing the ofice of permanent deacons in polish Church. Nonetheless, the arguments that emerge within conversation, wrongly represent the essence and character of permanent diacons service, mainly focusing on the lack of calling to ministry or the claim stating a suficient number of the abovementioned deacons. Thus, this perspective is marked by pragmatic -functional approach disregarding theological aspect, which should be in the first place.

2

"Biblia dla kobiet". Spór o duchowość kobiety

100%

Łapucha J.

Colloquia Theologica Ottoniana

|

2020

|

tom 36

261-280

EN

For a long time in the Polish Church, a growing popularity of spirituality related to gender has been observed. New ministrative, retreatal or even editorial suggestions emerge that are intended only for either women or men. Nevertheless, when taking into consideration women’s spirituality, it must be noted that there is currently no single, binding model. In public debates, there have been disputes concerning the role and proper place for women in the Church and in the world. The aforementioned polemics also regard the paradigm of woman’s spirituality. An example of this is the discussion centred on the Polish version of "The Bible for Women", published in 2020. Ongoing disputes revealed the diverse attitudes of women themselves towards the matter of understanding femininity as such, as well as women’s spirituality. The aim of this research is to portray the feud over the spirituality of the modern woman based on the dispute over "The Bible for Women". This problem is discussed against the background of the phenomenon of editions of Holy Scripture intended for women to depict the differences in defining the women’s spirituality through two separate models. Thereafter, the Polish version of "The Bible for Women" is analysed with regard to additional content that was included in this publication. The essential part of this research is devoted to outlining and analysing the dispute over the abovementioned publication. At the same time, the author aims to portray the way women’s spirituality is currently defined, along with showing the way in which it is understood and appraised.

PL

Od dłuższego czasu obserwujemy w Kościele w Polsce rosnącą popularność duchowości powiązanej z płcią. Pojawiają się coraz to nowe propozycje duszpasterskie, rekolekcyjne czy wydawnicze przeznaczone wyłącznie dla kobiet bądź dla mężczyzn. Jeśli chodzi o duchowość kobiety, należy zauważyć, że nie ma jednego, obowiązującego współcześnie modelu. W debacie publicznej toczą się spory na temat roli i miejsca kobiety w Kościele oraz świecie. Polemiki te dotyczą także paradygmatu duchowości kobiety. Egzemplifikację tego może stanowić dyskusja wokół wydanej w 2020 roku polskojęzycznej "Biblii dla kobiet". Toczące się polemiki ukazały, jak bardzo zróżnicowane jest podejście samych kobiet do kwestii rozumienia kobiecości jako takiej oraz duchowości kobiet. Niniejszy artykuł ma na celu ukazanie sporu o duchowość współczesnej kobiety na przykładzie dyskusji wokół "Biblii dla kobiet". Problem ten został omówiony na tle fenomenu, jakim są wydania Pisma Świętego przeznaczone dla kobiet, by ukazać różnice w definiowaniu duchowości kobiecej w dwóch odrębnych modelach. Następnie przeanalizowane zostaje polskie wydanie "Biblii dla kobiet" z uwzględnieniem dodatkowych treści, które zawarto w tej publikacji. Zasadnicza część artykułu została poświęcona ukazaniu i analizie sporu wokół omawianego wydania. Autor próbuje jednocześnie ukazać, jak współcześnie definiowana jest duchowość kobiet oraz w jaki sposób jest ona rozumiana i oceniana.

3

Praeceptum dominicale w czasie epidemii. Studium z zakresu języka kościelnego na przykładzie dokumentów biskupów polskich

100%

Łapucha J.

Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie

|

2021

|

nr 28

437-455

EN

This thesis is an attempt to describe the understanding of Sunday duty (praeceptum dominicale) on the grounds of granted indults in the epidemic time. When analyzing the individual decrees, ordinances or rescripts, assiduous attention was paid to the language used by Polish bishops while administering the act of grace, which relieves from the duty of attendance at Holy Mass. In order to cover broader spectrum of the abovementioned issue, the relation between indult of Sunday duty and the substitution of duties has been researched first. Particular legal acts have been also analyzed in terms of present modalities of language of the law. The majority of present thesis constitutes of the descriptions of various substitutive activities typology in relation to the obligation of participation in Sunday liturgy. Therefore, three basic groups of terms were featured, namely, spiritual connection with the community of the Church, adjectival participation and others (e.g. pious experiencing of broadcast liturgy, prayer by means of mass media).

DE

Dieser Artikel ist ein Versuch, das Verständnis der Sonntagspflicht (praeceptum dominicale) anhand von Dispensen während einer Epidemie zu beschreiben. Bei der Analyse einzelner Dekrete, Verordnungen oder Reskripte hat der Autor besonderes Augenmerk auf die Sprache der polnischen Bischöfe gelegt, indem er einen Gnadenakt verwendet, der ihn von der Pflicht befreit, an einem Sonntag die Heilige Messe zu besuchen. Um ein umfassenderes Verständnis der diskutierten Frage zu erhalten, wurde zunächst der Zusammenhang zwischen der Dispens von der Sonntagspflicht und ihrer Umwandlung in eine andere Pflicht untersucht. Einzelne Rechtsakte wurden auch hinsichtlich der Rechtsmodalität der darin verwendeten Sprache analysiert. Der Hauptteil des Artikels ist der Beschreibung der Typologie verschiedener Arten von "Ersatzaktivitäten" in Bezug auf die Verpflichtung zur Teilnahme an der Sonntagsliturgie gewidmet. Der Autor schlägt drei grundlegende Begriffsgruppen für das Thema dieser Aktivität vor, nämlich: geistliche Verbindung mit der Gemeinschaft der Kirche, adjektivische Teilnahme und andere Begriffe (z. B. andächtiges Erleben einer Rundfunkliturgie, Gebet durch die Medien).

PL

Niniejszy artykuł stanowi próbę opisu rozumienia obowiązku niedzielnego (praeceptum dominicale) na podstawie udzielonych dyspens w czasie epidemii. Dokonując analizy poszczególnych dekretów, zarządzeń czy reskryptów, autor zwrócił szczególną uwagę na język, jakim posłużyli się polscy biskupi, stosując akt łaski zwalniający z obowiązku niedzielnego uczestnictwa we Mszy Świętej. W celu uzyskania pełniejszego rozumienia omawianego zagadnienia najpierw zbadana została relacja pomiędzy dyspensą od niedzielnego obowiązku a zamianą go na inny obowiązek. Poszczególne akty prawne zostały przeanalizowane także pod kątem użytej w niej modalności prawnej języka. Zasadnicza część artykułu poświęcona została opisowi typologii różnego rodzaju „czynności zastępczych” wobec obowiązku uczestnictwa w niedzielnej liturgii. Autor proponuje trzy zasadnicze grupy określeń przedmiotu owej czynności, którymi są: duchowa łączność ze wspólnotą Kościoła, uczestnictwo przymiotnikowe oraz inne określenia (np. pobożne przeżycie liturgii transmitowanej, modlitwa za pośrednictwem mediów).