Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Tacit Un-Knowledge Among Professionals Dealing with Sexual Abuse of Children and Adults with Intellectual Disabilities

100%

Jurczyk M. , Słaby K.

Studia z Teorii Wychowania

|

2022

|

tom XIII(3 (40))

145-159

EN

In this paper, we are discussing the question of particular attitudes expressed by the professionals (teachers and therapists) in the context of sexual abuse of people (including children) with intellectual disabilities (ID) which we identify as tacit un-knowledge. Drawing from the concept of tacit knowledge introduced by Michael Po-lanyi we are looking closely into some sort of professional passivity and indulgence in reacting to the sexual abuse of people with ID and lack of adequate professional education and training on the other hand. These observations led us to formulate a Polanyi-inspired notion of un-knowledge expressed as a culture-based response to directly or indirectly reported incidents of sexual abuse of people with ID. Data discussed in this paper is a part of a broader research project on sexual abuse of people with disabilities in the narratives of teachers and therapists conducted by one of the authors. The authors declare that they have no known competing financial interests or personal relation-ships that could have appeared to influence the work reported in this article.

2

Narracje nadziei, ambiwalencje doświadczenia. Opowieści o życiu w czasie remisji raka piersi w jednym z polsk ich stowarzyszeń samopomocowych

100%

Lubaś M. , Słaby K.

Lud

|

2017

|

tom 101

PL

Artykuł zawiera analizę opowieści Amazonek - Ochotniczek – działających w jednym z polskich stowarzyszeń samopomocowych – na temat życia w remisji choroby nowotworowej piersi. Podstawą rozważań są świadectwa etnograficzne w postaci wywiadów narracyjnych i obserwacji uczestniczącej prowadzonych podczas badań terenowych we wspomnianej grupie samopomocowej. Przedmiotem uwagi czynimy wariantywność opowieści Rozmówczyń a także hierarchizacje praktyk narracyjnych. W oparciu o typologię Artura Franka wyróżniamy dwa typy konstrukcji narracyjnych w opowieściach kobiet: narracje restytucji zdrowia oraz narracje poszukiwania. Pierwszy typ narracji ujmujący chorobę i jej skutki jako stan przejściowy prowadzący do wyzdrowienia stanowi modus operendi stowarzyszenia, służy on przede wszystkim niesieniu nadziei i wsparcia osobom aktualnie chorującym. Narracje poszukiwania zdają sprawę z tego, co pomija narracja restytucji zdrowia, czyli przypadków wznowy raka, utraty poczucia kobiecości, a także osamotnienia jakiego doświadczają osoby po mastektomii piersi. Analizowany przez nas przypadek zróżnicowanie narracji i praktyk narracyjnych w stowarzyszeniu samopomocowym rzuca światło na konsekwencje procesów biomedykalizacji chorób. Biorąc pod uwagę analizowane świadectwa można stwierdzić, że systemy i aparaty biomedyczne współkształtują ale nie determinuje w całości sposobów narratywizowania doświadczenia remisji raka piersi. Narracje restytucji zdrowia dominują w wielu kontekstach działalności stowarzyszenia, narracje poszukiwania ujawniają się w prywatnych rozmowach i wywiadach biograficznych. W narracjach poszukiwania ujawnia się sprawstwo kobiet. Przełamują schemat narracji restytucji zdrowia będący wyrazem biomedycznego sposobu myślenia o chorobie i życiu w remisji choroby. Wymowa opowieści poszukiwania pozostaje ambiwalentna. Poczucie dumy z pokonania choroby i znalezienia trwałych znaczących relacji z innymi, miesza się w nich z doświadczeniem wznowy, poczuciem utraty kobiecości, osamotnieniem. Artykuł jest przyczynkiem do dyskusji o przemianach społecznej i politycznej organizacji doświadczenia życia z remisją choroby nowotworowej w efekcie biomedykalizacji. Analiza pokazuje pewien przypadek zróżnicowania konstrukcji narracyjnych i praktyk narratywizowania. Narracje restytucji zdrowia dominują w publicznych wystąpieniach kobiet, narracje poszukiwania spycha się do sfery prywatnej i nieformalnych wypowiedzi. Są one wyrazem sprawstwa osób po mastektomii, chociaż nie stanowią zarzewia buntu wobec dominujących publicznie sposobów narratywizowania doświadczenia raka piersi i życia w remisji tej choroby.

3

Polskich trawelebrytów podróż w miejscu, czyli o przekraczaniu granic kulturowych i jego edukacyjnych konsekwencjach na przykładzie programu „Azja Express”

100%

Słaby K. , Smoter K.

Podstawy Edukacji

|

2017

|

tom 10

139-158

EN

This article aims at presenting, through the anthropological and pedagogical lenses, the reality show: “Azja Express” (TVN 2016) as an example of media “invading” the cultural and physical space of an “other” by the western non-habitants. Article draws upon preliminary findings from content analyse of the episodes from the first polish version of the show, disclosing the ways in which the meeting with the “otherness”, in that case, the indigenous societies, is being conceptualized by the contestants and shaped by the producers agenda. Upon this examination authors claimed that the ways of presenting the otherness which have been broadcasted contribute to reproducing the patterns familiar to the western contestant, thus reinforcing the “orientalization” of the local context. Therefore, this TV format is rather the way for self-presentation of the “travelebrities” hitchhiking through the Global South countries with the indigenous culture as “film set”, than the opportunity for cross cultural dialogue and learning. Those conclusions raise the need for the building the intercultural and media competences among the viewers.

PL

Celem artykułu jest przedstawienie w ujęciu antropologicznym i pedagogicznym reality show „Azja Express” (TVN, 2016), jako przykładu mediów „naruszających” kulturową i fizyczną przestrzeń „innego” przez zachodnich nie-mieszkańców. Tekst opiera się na wstępnych ustaleniach z dokonanej analizy treści epizodów pierwszej polskiej wersji tego programu, ukazując sposoby, w jakich spotkania z „innością”, w tym przypadku z rdzennymi społecznościami, są konceptualizowane przez uczestników i ukazane przez producentów tego reality show. Na podstawie przeprowadzonych badań autorki stwierdziły, że sposoby prezentacji odmienności, które zostały ukazane w programie, wzmacniają „orientalizację” kontekstu lokalnego poprzez reprodukcję konkretnych wzorców spotkań z innością występujących u zawodników. Dlatego taka forma programu telewizyjnego jest sposobem autoprezentacji „trawelebrytów”, którzy przemierzają autostopem kraje Globalnego Południa. Ich kontakty z rdzenną kulturą traktowane są bardziej jako „plan filmowy” niż możliwość zaistnienia międzykulturowego dialogu i uczenia się. Wnioski te wskazują na potrzebę budowania kompetencji międzykulturowych i medialnych wśród telewidzów.