Transnarodowe obszary ochrony przyrody, których ważnym przykładem jest Puszcza Białowieska, stanowią znaczną część wszystkich aktualnych form obszarowej ochrony bioróżnorodności. Według naszego rozeznania nie było dotąd prac empirycznych dotyczących związanej z tym problematyki międzynarodowych dóbr publicznych. Staramy się wypełnić tę lukę, badając społeczne preferencje – zarówno w Polsce, jak i na Białorusi – odnośnie ochrony krajowych i zagranicznych fragmentów ekologicznego systemu puszczańskiego przedzielonego granicą państwową. Wyniki naszych eksperymentów z wyborem wskazują, że skala obecnej współpracy jest efektywna ekonomicznie, oraz pożądana społecznie. W artykule badamy zjawisko wzajemnej niechęci finansowania rozszerzenia obszarów ochrony biernej w Puszczy Białowieskiej. Tylko wśród polskich respondentów udało się zidentyfikować nieliczne osoby, które gotowe byłyby partycypować finansowo w hipotetycznym projekcie zlokalizowanym w kraju sąsiada. Ponadto, by polscy respondenci są przeciętnie gotowi podjąć się bardziej skutecznej ochrony (przynajmniej w kraju). Natomiast respondenci białoruscy wydają się być zazwyczaj usatysfakcjonowani dotychczasowymi rozwiązaniami.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.