Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Z dziejów polskiego dziedzictwa piśmienniczego w Szwajcarii po II wojnie światowej. 20 lat Fundacji „Archivum Helveto-Polonicum” we Fryburgu

100%

Ptasińska M.

Z Badań nad Książką i Księgozbiorami Historycznymi

|

2017

|

tom Polonika w zbiorach obcych, tom specjalny

507-516

EN

The „Archivum Helveto-Polonicum Foundation” was established in June 1997 by Jacek and Ludwika Sygnarski in Freiburg. It was a result of their collecting passion, especially of Jacek Sygnarski’s one, developed back in his time in Toruń. Since the mid 70’s, they have created one of the largest private collections of the clandestine (so called „second circulation”) publications, as well as press and underground publications from the period of Solidarity. When the Martial law in Poland was declared they were visitng Jacek’s uncle in Freiburg, a former soldier of the 2nd Division of Foot Riflemen (2nd DSP) interned in Switzerland. This way the have opened the emigration chapter of their lives. In the course of 20 years of the Foundation’s activities, their consistent work resulted in a considerable collection of about 116 archival sets of up to 290 linear meters, about 80,000 volumes and many valuable museal items such as 2nd DSP soldiers’ uniforms. In addition, the Sygnarskis organized vernissages, exhibitions in French, they also published multilingual publications. Their achievements in favor of Polish culture in exile are noteworthy and deserve the highest recognition.

PL

Fundacja „Archivum Helveto-Polonicum” została założona przez małżeństwo Jacka i Ludwikę Sygnarskich we Fryburgu w czerwcu 1997 r. Krok ten stanowił naturalne rozwinięcie ich pasji kolekcjonerskiej. Od połowy lat 70. stworzyli bowiem jeden z największych prywatnych zbiorów wydawnictw drugiego obiegu oraz prasy i wydawnictw oficjalnych i podziemnych z okresu „Solidarności”. Stan wojenny zastał ich podczas wizyty u wuja we Fryburgu, byłego żołnierza 2 DSP internowanego w Szwajcarii. W ciągu 20 lat działalności fundacji wytężona, konsekwentna praca jej założycieli zaowocowała zgromadzeniem potężnych zbiorów, które liczą około 116 zespołów archiwalnych o wielkości sięgającej blisko 290 m.b., ok. 80 000 woluminów oraz wiele cennych eksponatów muzealnych, wśród których są np. mundury żołnierzy 2 DSP. Ponadto J. i L. Sygnarscy organizowali wernisaże, wystawy w języku francuskim, wydawali wielojęzyczne publikacje. Ich dokonania na rzecz kultury polskiej poza krajem są niebagatelne i zasługują na najwyższe uznanie.

2

Na marginesie sporu wokół książki Aleksandra Janty-Połczyńskiego Wracam z Polski. List Jana Lechonia do Jerzego Giedroycia z maja 1949 r.

100%

Ptasińska M.

Z Badań nad Książką i Księgozbiorami Historycznymi

|

2013-2014

|

nr 7-8

79-102

EN

After the transfer of Instytut Literacki from Rome to Paris, the break of the nineteen-forties and the nineteen-ﬁ fties turned out to be formation time for the editorial strategy of Jerzy Giedroyc. During these days, the monthly Kultura acquired the leading part in the activities of the Instytut, and in this role it published, fervent at times, polemics, concerning the political line of the periodical. The printing of the ﬁ rst part of the documentary by Aleksander Janta-Połczyński “Wracam z Polski 1948” (Upon my return from Poland, 1948) was received with indignation by the majority of the Polish émigré milieu. It also revealed the differences in the attitude of the “Polish” London and the Parisian Kultura towards post-war Poland. Kultura, upon the instructions of General Anders, was withdrawn from sale in Great Britain. Under such pressure, Giedroyc refused to publish the second part of the documentary in Kultura, but, ﬁ nanced the edition of the complete book in early 1949. Giedroyc, and the Kultura team, refused to support the June 1947 resolution of the Union of Polish Writers, which in reality prohibited the publishing of “older and current works” in Poland. Giedroyc was also sceptical of the stance assumed by the London based journal Wiadomości, directed by Mieczysław Grydzewski, which cut itself completely off from what was happening in Poland, and criticised the persons who decided to return home, in particular the writers. The publishing of Janta’s article resulted in an exchange of letters between Józef Czapski, General Władysław Anders, and Jerzy Giedroyc, in October and November 1948. Each of them presented his own views, but no compromise was reached. Nevertheless, the most vehement turned out to be the so called “Pastoral” letter by Jan Lechoń to Jerzy Giedroyc, written by the poet, after having read the book in May 1949. At the time, Lechoń belonged to the closest collaborators of Mieczysław Grydzewski and the London Wiadomości. In his highly emotional dispatch, Lechoń accused Janta of conscious, or unconscious, writing for the Bolshevik cause, and the defence of Janta’s attitude by the Kultura milieu, in Lechoń’s eyes, was “most scandalising and extremely damaging with respect to the already disoriented and demoralised Polish émigré opinion”. However, Giedroyc refused to respond to the letter. In his opinion, the publishing of Janta’s book closed the issue. Lechoń’s letter is one of the most representative texts for the “indomitable” and “uncompromising” wing of the Polish emigration after World War II.

PL

Przełom lat czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku był okresem kształtowania się strategii wydawniczej Jerzego Giedroycia po przeniesieniu Instytutu Literackiego z Rzymu do Paryża. Pierwszoplanowe miejsce w działalności wydawnictwa zajął miesięcznik „Kultura”, na łamach którego dochodziło do różnych – miejscami gorących – sporów wokół linii politycznej pisma. Publikacja pierwszej części reportażu Aleksandra Janty-Połczyńskiego Wracam z Polski 1948 w miesięczniku wywołała oburzenie gros uchodźstwa niepodległościowego. Unaoczniła różnice między „polskim” Londynem a paryską „Kulturą” odnośnie stosunku do powojennej Polski. Na polecenie gen. Władysława Andersa pismo wycofano ze sprzedaży w Wielkiej Brytanii. Pod wpływem krytyki Redaktor wstrzymał dalszy druk reportażu w „Kulturze”. Całość w formie książki ukazała się jego nakładem na początku 1949 roku. Giedroyc nie poparł wraz z zespołem „Kultury” uchwały Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie z czerwca 1947 roku, która de facto zakazywała twórcom emigracyjnym drukowania w kraju „utworów swoich dawnych i nowych”. Sceptycznie odnosił się do poglądów prezentowanych m.in. przez londyńskie „Wiadomości” Mieczysława Grydzewskiego, odrzucające krajową rzeczywistość, krytykujące powroty rodaków, zwłaszcza pisarzy, do ojczyzny. Niniejszy artykuł spowodował wymianę listów na przełomie października i listopada 1948 r. między Józefem Czapskim, gen. Andersem a Jerzym Giedroyciem. Każdy z nich zaprezentował własny punkt widzenia w tej kwestii, co jednak nie zbliżyło stron. Jednak najostrzejszy w formie okazał się tzw. list pasterski Jana Lechonia do Giedroycia, który poeta wystosował do Redaktora „Kultury” po przeczytaniu książki w maju 1949 roku. Lechoń należał wówczas do najbliższych współpracowników Grydzewskiego i „Wiadomości”. W liście napisanym w tonie bardzo emocjonalnym Lechoń zarzucił Jancie napisanie książki świadomie czy nieświadomie pod dyktando bolszewickie. Obrona pisarza w „Kulturze” wydała się poecie „rzeczą w najwyższym stopniu gorszącą i bardzo szkodliwą dla i tak zdezorientowanej i zdemoralizowanej opinii polskiej na emigracji”. Niniejszy list stanowi najlepszą wykładnie poglądów tzw. „niezłomnych” i „nieprzejednanych” na kwestie stosunku emigracji niepodległościowej do Polski po 1945 roku. Poeta nie otrzymał odpowiedzi od Giedroycia, który uznał sprawę za zamkniętą po opublikowaniu książki.

3

Problem nędzy i miłosierdzia w aktach prawnych i utworach literatury rosyjskiej XVII i XVIII wieku

100%

Ptasińska M.

|

nr 2

3-21

RU

Цель настоящей статьи – показать отношение к нищему в юридических актах, а также в плебейской и ярмарочной литературе XVII–XVIII вв. В центре нашего внимания находится также отношение общества той поры к явлению нищенства. Образ нищего редко появляется в так называемой высокой литературе, зато именно вокруг него концентрируется сюжет многих произведений плебейской, массовой литературы, в меньшей степени несущей на себе черты индивидуального творчества, более выразительно отвечающей массовым представлениям, и следовательно, более достоверной, и как свидетельство общественного сознания, и как отображение реальной действительности. В небольших стихотворных жартах, анекдотах, фацециях или притчах встречается два подхода к проблеме нищих. С одной стороны, это указание на необходимость выполнения хростианских заветов милосердия, а с другой – все возрастающее отрицательное отношение к лени, бродяжничеству, мнимому нищенству, а также страх перед преступным миром, вызывающим возрастающее ощущение угрозы.

PL

Celem niniejszego szkicu jest przedstawienie postaci nędzarza-żebraka w XVII- i XVIII-wiecznej literaturze rosyjskiej, a dokładniej: w literaturze plebejskiej i piśmiennictwie jarmarcznym tego okresu. Przedmiotem rozważań nie będzie więc „jurodiwyj”, lecz żyjący z jałmużny nędzarz (нищий) - bohater „świata śmiechu”, ale jednocześnie postać pozostająca w kręgu pojęć, programów i sporów religijnych epoki. Interesować nas będzie wizerunek żebraka jako jednego z przedstawicieli kategorii ludzi społecznego marginesu, pojęcie jałmużny jako sposobu jego życia oraz stosunek do nich ówczesnego społeczeństwa.