Ten serwis zostanie wyłączony 2025-02-11.
Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 6

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
PL
Praca jest próbą wniknięcia w związki, jakie zachodzą między prawdą a retoryką w Heptameronie Małgorzaty z Nawarry. Problem tych związków postawiony jest w Prologu I, gdzie autorka postuluje wyłączność między prawdą a retoryką. Linearna analiza tekstu prowadzi najpierw do pośredniego wniosku: pojęcia te uzupełniają się, gdy mamy do czynienia ze sposobem przedstawiania miejsca akcji, postaci oraz zdarzenia. W konwersacjach natomiast, gdzie istotną funkcję spełnia reguła perswazji, nie zwerbalizowana w Prologu I, prawda staje się kategorią estetyczną i jako taka zostaje podporządkowana retoryce. W wyniku tych rozważań można uznać, że Heptameron dowodzi, iż prawda, konsekwentnie stosowana w literaturze, prowadzi nieuchronnie do wytwarzania fikcji, co nie godzi się z przyjętą od starożytności teorią mimetyczną.
2
Content available L’idéal de la femme dans l'Heptaméron
100%
PL
Autorka artykułu wykazuje, że ideał kobiety, który Małgorzata z Nawarry proponuje w niektórych nowelkach Heptameronu, wywodzi się z Ewangelii i Listów iw. Pawia. Jednocześnie podkreśla, że obok apologii kobiety w Heptameronie znajdujemy również opinie przeciwne. W ten sposób poszukiwanie ideału kobiety prowadzone jest za pomocą konfrontowania racji za i przeciw. Jednakże w rezultacie okazuje się, że pochwały i nagany doprowadzają do tego samego wniosku, że - wbrew pozorom - nawet ci, którzy są sceptyczni wobec proponowanych postaci doskonałych kobiet, także tęsknią za ideałem.
PL
Wbrew mniemaniu Piotra Sage, echa nieporozumień co do rzekomego protestantyzmu Małgorzaty z Nawarry i jej stosunku do kultu Matki Boskiej pobrzmiewać miały jeszcze po ukazaniu się jego artykułu na ten temat (drukowanego w 1954 r.). Autor niniejszego szkicu powraca jeszcze raz do tej tematyki, nawiązując zarówno do własnych opinii wyrażonych w tezie z 1968 r., jak i do artykułu P. Sage (nie znanego mu w tamtym czasie), aby rozszerzyć materiał dowodowy o najbardziej istotne elementy zawartości sztuk dramatycznych Królowej Nawarry, przypomina również swoje spostrzeżenia o analogii roli Matki Boskiej w sztukach Małgorzaty i roli ks. Piotra w III części Dziadów. W świetle analizy tekstów trudno zrozumieć, jak można było twierdzić, że Małgorzata z Nawarry pomijała Matkę Boską; zgromadzone materiały (w danym przypadku nie brano nawet pod uwagę liryk religijnych) świadczą, że nie było w poezji renesansowej poety, który by, uwzględniając różne aspekty Jej roli, poświęcił Najświętszej Pannie równie żarliwe w swojej tonacji religijnej strofy.
PL
Opublikowana w 1972 r. powieść Michała de Saint Pierre pt. L'Accusée (Oskarżona) szybko znalazła się na liście bestsellerów. O niewątpliwym sukcesie książki świadczy fakt przetłumaczenia jej na kilka języków, jak również telewizyjna ekranizacja losów głównej bohaterki. „Oskarżona” to historia młodej kobiety, nieustannie zdradzanej i poniżanej przez męża. Gdy ten sprowadza do domu jedną ze swych kochanek, bohaterka wraz z dziećmi opuszcza dom. Z powództwa męża zostaje jednak wkrótce wezwana przed oblicze sądu, który to, wobec braku dowodów zdrady męża, uznaje ją winną rozkładu pożycia małżeńskiego i rozbicia rodziny, w następstwie czego pozbawia ją praw rodzicielskich. Walka o dzieci kończy się tragedią: nie panując nad sobą, bohaterka zabija męża, po czym oddaje się w ręce sprawiedliwości. Przeważająca część powieści ukazuje nam odtąd kobietę zmagającą się z nieubłaganą machiną prawa, pozwala prześledzić kulisy śledztwa oraz zapoznać się z warunkami panującymi w więzieniach kobiecych. Autorka artykułu podejmuje analizę tematyczną powieści, by wyłonić zagadnienia mające wpływ na jej niewątpliwy sukces. Z początkiem lat siedemdziesiątych Temida staje się przedmiotem debat politycznych, obiektem dyskusji i ataków opinii publicznej. Rozwody, prawo do opieki nad dzieckiem, system penitencjarny i sądowniczy - to tematy bulwersujące całą Francję. Saint Pierre zaś jest jednym z pierwszych, który na kartach powieści ostro krytykuje francuskie sądownictwo i więziennictwo oraz domaga się przeprowadzenia reform w tych dziedzinach. Autorka nie ogranicza jednak powodzenia powieści do poruszenia modnej tematyki, upatrując źródło sukcesu autora w argumentacji na rzecz zrównania paw mężczyzn i kobiet we wszystkich dziedzinach życia, w ukazaniu dramatu kobiety, żony i matki, w ciekawej konstrukcji akcji (przeplatanie różnych wątków, posługiwanie się filmową techniką obrazu) i bohaterów (duża znajomość psychiki kobiecej).
PL
Przygotowanie metodyczne przyszłych nauczycieli języków obcych opiera się w znacznym stopniu na procesie obserwacji. Student, z chwilą rozpoczęcia zajęć w szkole ćwiczeń, spotyka się ze złożoną rzeczywistością procesu glottodydaktycznego oraz ze złożoną procedurą samego aktu obserwacji. Kształcenie poprzez obserwację może spełnić swoją wiedzotwórczą i kształcącą funkcję tylko wówczas, jeżeli przyszły nauczyciel zostanie odpowiednio przygotowany do prowadzenia obserwacji sytuacji glottodydaktycznych. Niniejszy artykuł został właśnie poświęcony metodologicznym aspektom obserwacji lekcji. Dokonano w nim omówienia specyfiki obserwacji sytuacji pedagogicznych oraz przeglądu technik obserwacyjnych i metod rejestracji danych. Krytycznej analizie poddane zostały trzy siatki obserwacyjne: matryca Flandersa, linearna siatka Weissa i ewaluacyjna siatka realizacji lekcji audiowizualnej opacowana przez CREDIF. Rozważania teoretyczne na temat procesu obserwacji, różnych technik gromadzenia danych oraz sposobów dokonywania ich analizy i oceny wykazały, że akt obserwacji jest procesem o dużym stopniu złożoności, wymagającym ze strony obserwującego rzetelnego przygotowania metodologicznego.
PL
Niniejsza praca poświęcona została pięciu ostatnim jednoaktówkom G. Feydeau, napisanym po 1908 r., ze względu na to, iż wyraźnie odcinają się od poprzednich i tworzą jakby pewien cykl. Sam autor chciał go zatytułować Od ślubu do rozwodu. Tym, co różni te sztuki od poprzednich, jest nowa koncepcja postaci kobiecej, nazwanej przez krytyków „jędzą nieoswojoną”, co pociąga za sobą nową koncepcję stosunków małżeńskich. Mąż jest stroną słabą, brzydki i głupi, nie może być dla żony, uroczej, ale okrutnej jędzy, równorzędnym partnerem. Feydeau w sposób bezlitosny odsłania kulisy żyda codziennego tych dwojga, którzy, jak w sztukach Ionesco, już dawno stali się sobie obcy, nie na tyle, aby od siebie odejść, ale by wzajemnie się niszczyć w nie kończących się awanturach. Mężczyźni są starzy i pozbawieni urody, niezręczni fizycznie i ociężali umysłowo; wydaje się zresztą, że Feydeau nakreślił te postaci dość schematycznie, koncentrując swój bezlitosny talent a kreowaniu postaci kobiecej. Te urocze jędze są niechlujne, bezwstydne, uparte i wścibskie. Ich agresywność sprawia, że każde z tych małżeństw à la Strindberg jest o krok od zerwania. Feydeau nie posuwa się jednak aż tak daleko, może dlatego, iż wyszedłby w ten sposób poza ramy konwencji, w jakiej tworzył swoje sztuki, konwencji wodewilu.
first rewind previous Strona / 1 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.