Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

2 Coates P.

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Twarze i "twarzowość"

100%

Coates P.

Kwartalnik Filmowy

2013

nr 83-84

6-35

Artykuł jest rozdziałem z książki Paula Coatesa "Screening the Face" (2012). Zbliżenie ludzkiej twarzy jest wystarczająco ważne, by uznać je za punkt wyjścia czy wstępne założenie dekretujące dialektykę modernistycznej fragmentaryzacji ciała i nostalgii za aurą pełni. Zbliżenie może być najbardziej dialektycznym chwytem filmowym, odzwierciedlającym zawieszenie filmu między fabułą a dokumentem. Zajmuje bowiem miejsce jednocześnie „w obrębie” opowieści, jak i „poza” nią, będąc bliskim są siadem fotosu. Zbliżenia wysuwają na plan pierwszy aktorów, a ich oczywistej promocji może towarzyszyć wzmożona rola reżyserskiej podmiotowości lub kontroli. Odnosząc się do koncepcji teoretycznych Béli Balázsa, Gilles’a Deleuze’a, Emmanuela Levinasa, Rolanda Barthes’a i Siegfrieda Kracauera, a także analizując funkcję twarzy i „twarzowości” w "Dekalogu" Krzysztofa Kieślowskiego (twarz tajemniczego „młodego mężczyzny”) oraz "Męczeństwie Joanny d’Arc" Carla Theodora Dreyera, Coates usiłuje zidentyfikować specjalną rolę twarzy w tłumie (Kieślowski) i dokumentu twarzy (Dreyer). Autor podejmuje również kwestię dokumentu i funkcji twarzy `stanowiącej niejako gwarancję prawdy. Tekst zamykają odniesienia Coatesa do koncepcji Sørena Kierkegaarda oraz do jego kategorii ludzkiego usposobienia, tego, co etyczne.

The article is a chapter from the book Screening the Face (2012) by Paul Coates. The close-up of a human face is sufficiently important to figure as possibly cinema’s starting point, or default position, enacting a dialectic of modernist bodily fragmentation and nostalgia for the aura of wholeness. The close-up may incarnate film’s uspension between fiction and document, as it is situated both „inside” and „outside” narrative, a near neighbour to the still. It may actors and actresses, but in the same time its privileged status may accompany an intensified directorial subjectivity or control. Referring to the theories of Béla Balázs, Gilles Deleuze, Emmanuel Levinas, Roland Barthes, Siegfried Kracauer, and also analyzing the function of face and faciality in two case studies:Kieślowski’s The Decalogue (the face of mysterious „young man”) and The Passion of Joan of Arc by Carl Theodor Dreyer, Coates tries to find a special role of this face in the crowd (Kieślowski) and a documentary of faces (Dreyer). He also elaborates on the subject of documentary and face’s function as apparent guarantor of truth. Coates closes his essay with reference to the concepts of Søren Kierkegaard and to his category of a special human disposition, the ethical.

“The way up is the way down”: Curzio Malaparte’s “Il Cristo Proibito” and Krzysztof Kieślowski’s “Three Colours: Red”

100%

Coates P.

Images. The International Journal of European Film, Performing Arts and Audiovisual Communication

2018

tom 24

nr 33

47-59

The statement ‘the way up is the way down’ may imply that the spiritual way to perfection lies through humility. It may however also apply to the physical world that is the source of such spiritual metaphors, and within which the actions play out of fictional characters who themselves serve as metaphors for real ones. I will argue that both meanings apply to both of these films, with a comparison between the two films enabling one to employ Malaparte’s explicit prohibition of a Christ-like position to make apparent a similar prohibition that is only implicit in Kieślowski’s film. Such physical movements provide an appropriate topography for the concern with judgment, knowledge, revenge, isolation and humiliation embodied in the male protagonists of the two films. In each case, the protagonists’ eventual divestment from programmes of judgment and revenge may be related to the prohibition Malaparte formulates explicitly: that upon human re-enactment of the Christ-like position that is the one of judgment. Here a destructive and self-destructive movement downwards, in the sense of dehumanization and extreme isolation, is countered eventually by a downward one that, in fact, leads upwards through an embrace of the humiliation of inaction. The paper examines various ways in which the object of both texts is to rediscover a ‘we’ that is rather one of solidarity than complicity.