Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

1 Acta Ornithologica

1 2001

Znaleziono wyników: 1

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Barn Owl Tyto alba predation on small mammals in relation to the Mediterranean environment [Pisa Province, Italy]

100%

Varuzza P. , Capizzi D. , Santini L. , Apollonio M.

nr 2

The diet of the Barn Owl was investigated in 13 localities in the Pisa province, Central Italy. In each locality the percentage of forest and cultivated land, and the linear development of roads and rivers were recorded. To estimate the prey availability, the small mammal communities in seven different localities within the same province were sampled during live trapping sessions. Barn Owls preyed mainly upon rodents (79.4%) and insectivores (18.8%), while birds were eaten to a small degree (1.9%). The main prey taxon was Apodemus sp. (39.7%), followed by Microtus savii (26.1%). The relative frequencies of these two prey items were negatively correlated. Statistically significant differences in the mean prey weight in the thirteen localities were detected. The mean prey weight was positively associated with the wood surface and negatively with the area of cultivated fields. A positive relationship between prey diversity and cultivation was recorded. This indicates that Barn Owls which forage in cultivated habitats tend to prey on smaller species, mainly shrews and voles, and to have a more diversified prey spectrum. On the contrary, owls foraging in wooded areas were more specialized and preyed on larger Animals.

Badania prowadzono w prowincji Piza w środkowych Włoszech (Fig. 1), gdzie w 13 miejscowościach zbierano wypluwki, a w 7 innych dokonywano połowu pułapkami żywołownymi drobnych ssaków, dla określenia dostępności potencjalnych ofiar płomykówki. Wokół każdego miejsca zbioru wypluwek, w strefach o promieniu 1 km i 2 km, określano udział trzech wyróżnionych składników krajobrazu: zadrzewień (WS), pól uprawnych (CS) oraz łączną długość dróg (KM). Z ogólnej liczby 4105 ofiar stwierdzonych w wypluwkach 98.1% stanowiły ssaki, a ptaki tylko 1.9% (Tab. 1). Zaznaczyła się negatywna korelacja frekwencji między dwoma głównymi grupami ofiar — myszami Apodemus sp. i nornikiem Microtus savii. Stwierdzono pozytywną korelację częstości występowania poszczególnych grup ofiar w wypluwkach (Tab. 1) i w materiale z połowów pułapkami (Tab. 5). Korelacja ta była też istotna przy oddzielnym rozpatrywaniu materiału (wypluwki i połowy) ze środowiska polnego, natomiast w przypadku zadrzewień nie była znacząca. Średni ciężar ofiar (MPW) był pozytywnie skorelowany z udziałem zadrzewień w danej okolicy, a negatywnie — z udziałem pól (Tab. 2). Analiza udziału 3 wyróżnionych składników krajobrazu w strefie 1 km od miejsca zbioru wypluwek, w stosunku do udziału poszczególnych taksonów, wykazała istotną zależność tylko w stosunku do gatunków owadożernych. Podobna analiza składu środowiskowego w strefie o promieniu 2 km wykazała zależność dla udziału gryzoni (Tab. 3 i 4). Głównym czynnikiem zróżnicowania diety płomykówki między 13 miejscami badań był ciężar osobniczy ofiar oraz powierzchnia zadrzewień i pól uprawnych (Fig. 2). Autorzy wnioskują, że zwyczaje pokarmowe płomykówki na badanym obszarze są podobne jak na innych terenach we Włoszech. Ptak ten na ogół wykorzystuje gatunki ofiar najliczniej reprezentowane w lokalnej faunie. Jednak w tej pracy stwierdzono, że płomykówki na polach częściej wybierały gatunki o mniejszym ciężarze osobniczym, co zwiększało różnorodność diety, natomiast w lesie skład ich ofiar był zawężony tendencją do wyboru większych zwierząt.