The principles of the Venice Charter are still invoked worldwide as a crucial reference point in discussions and practices related to heritage preservation. However, the Charter’s lack of clarity in defining stakeholders and procedural steps raises significant issues about who has the authority to determine the appropriateness of new functions for monuments. This deficiency can lead to decision-making that might not fully consider the diverse cultural values and historical significance of the sites, potentially resulting in conservation outcomes that are more economically than socially driven. This paper examines how national and international conservation policies have expanded upon the Venice Charter to address social participation and the concept of "socially useful purposes" in World Heritage site management. Focusing on Germany and Poland World Heritage cities, the study explores how national and international guidelines have expanded upon the Venice Charter to incorporate social participation and the concept of "socially useful purposes" in the management of World Heritage sites. It delves into the role of Site Management Plans as dynamic documents that have evolved from strict preservation frameworks to policies encompassing social participation, thereby enhancing community engagement and meeting a broader spectrum of conservation needs and stakeholder interests.
PL
Zasady Karty Weneckiej są nadal przywoływane na całym świecie jako kluczowy punkt odniesienia w dyskusjach i praktykach związanych z ochroną dziedzictwa. Jednak brak jasności w Karcie w zakresie definiowania interesariuszy i kroków proceduralnych rodzi istotne kwestie dotyczące tego, kto jest uprawniony do określania stosowności nowych funkcji dla zabytków. Ten brak może prowadzić do podejmowania decyzji, które nie w pełni uwzględnią różnorodne wartości kulturowe i historyczne znaczenie badanych miejsc. Skutkować to może bardziej ekonomicznym niż społecznym podejściem przy ocenie warunków ochrony. Niniejszy artykuł analizuje, w jaki sposób narodowe i międzynarodowe polityki ochrony zabytków rozszerzyły Kartę Wenecką w celu uwzględnienia partycypacji społecznej i koncepcji „celów społecznie użytecznych” w zarządzaniu miejscami z listy światowego dziedzictwa. Koncentrując się na miastach z Niemiec i Polski, w artykule zbadano, w jaki sposób krajowe i międzynarodowe wytyczne rozszerzyły Kartę Wenecką, aby uwzględnić partycypację społeczną i koncepcję „celów społecznie użytecznych” w zarządzaniu tymi miejscami. Autor zagłębia się w rolę planów zarządzania terenami światowego dziedzictwa jako dynamicznych dokumentów, które ewoluowały od ścisłych ram ochrony do polityk obejmujących udział społeczny, które zwiększyły zaangażowanie społeczności i poszerzyły spektrum potrzeb ochrony i interesów interesariuszy.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.