Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

1 Z Dziejów Prawa

1 2019

1 Ochmański J. W.

Znaleziono wyników: 1

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

18 brumaire’a Republiki Weimarskiej

100%

Ochmański J. W.

tom 12

385-405

The crisis of parliamentary democracy in the Weimar Republic reached its peak in 1932. Successive governments, especially of Brüning and von Papen, took steps towards inde- pendence of the executive from parliamentary power. Their activity was supported by the policy of the President of the Hindenburg Reich. This alliance was supposed to theoretically ensure strong executive rule and consolidate the political superiority of conservative forces. The instru- ment of these actions was Article 48 of the Constitution, under which Hindenburg could issue emergency ordinances by bypassing the parliament. Conservatives were also supported by rep- resentatives of the legal sciences, who saw Article 48 as an effective instrument of dictatorship. The opposition was relatively weak and, what is more, it saw a political interest in support- ing conservative governments. The conservatives, united occasionally against the left, fought for power against the Nazis. The conflict between the Reich and Prussia, which ended with the judgment of 25 Octo- ber 1932, was the quintessence of this process. It aimed at the subordination of Prussia to the Reich and relied on a policy of applying the facts made justified by normative acts contrary to the constitution. Proceedings before the Supreme Court also revealed the political attitudes of representatives of the science of law. A group of conservative professors legitimized without any resistance the illegal order established in Prussia. The breakup of democracy in Prussia opened the way to the dictatorship of Adolf Hitler. In most cases, the representatives of the legal science started to legitimize the new order against the traditions and values of the rule of law.

Die Krise der parlamentarischen Demokratie in der Weimarer Republik er- reichte im Jahre 1932 ihren Höhepunkt. Die nachfolgenden Regierungen, insbesondere diese von Brüning und von von Papen, ergriffen Maßnahmen, die darauf abzielten, die Exekutive von der Regierung des Parlaments unabhängig zu machen. Ihre Tätigkeit wurde durch die Politik des Reichspräsidenten Hindenburg unterstützt. Theoretisch gesehen sollte dieses Bündnis die starke Regierung der Exekutive sicherstellen und die politische Überlegenheit konservativer Kräfte fes- tigen. Das Instrument dieser Aktivitäten war Art. 48 der Verfassung, laut dem Hindenburg unter Umgehung des Parlaments außerordentliche Verordnungen erlassen konnte. Die Konservativen wurden auch von Vertretern der Rechtswissenschaft unterstützt, die in Art. 48 ein wirksames Instrument der Diktaturregierung sahen. Die Opposition war relativ schwach, mehr noch: in der Unterstützung der konservativen Regierungen erkannte sie einen politischen Nutzen. Die Konservativen kämpften mit den Nazis um die Macht, die zeitweise gegen die Linke vereinigt waren. Der Konflikt des Reiches mit Preußen, der mit dem Urteil vom 25. Oktober 1932 endete, war ein Inbegriff dieses Prozesses. Er strebte die Unterordnung Preußens unter das Reich an und stützte sich auf eine Politik, in der vollendete Tatsachen angewendet wurden und die durch verfassungswidrige normative Akte begründet war. Das Verfahren vor dem Obersten Gerichts- hof deckte gleichzeitig die politischen Haltungen von Vertretern der Rechtswissenschaft auf. Eine Gruppe konservativer Professoren legitimierte ohne Widerstand die in Preußen eingeführterechtswidrige Ordnung. Der Bruch der Demokratie in Preußen eröffnete Adolf Hitler den Weg zur Diktatur. In den meisten Fällen begannen die Vertreter der Rechtswissenschaft die neue Ordnung gegen die Tra- dition und Werte der Rechtsstaatlichkeit zu legitimieren.

Kryzys demokracji parlamentarnej w Republice Weimarskiej swój szczyt osiągnął w roku 1932. Kolejne rządy, w szczególności Brüninga i von Papena podejmowały działania zmierzające ku uniezależnieniu się egzekutywy od władzy parlamentu. Ich aktywność była wspierana polityką prezydenta Rzeszy Hindenburga. Ten sojusz miał teoretycznie zapewnić silne rządy egzekutywy oraz utrwalić polityczną przewagę sił konserwatywnych. Instrumentem tych działań był art. 48 konstytucji na podstawie którego Hindenburg mógł wydawać nadzwyczajne rozporządzenia pomijając parlament. Konserwatystów wspierali również przedstawiciele nauki prawa, którzy w art. 48 dostrzegali skuteczny instrument rządów dyktatury. Opozycja była stosunkowo słaba, co więcej we wspieraniu rządów konserwatywnych dostrzegała polityczny interes. O władzę walczyli konserwatyści z nazistami zjednoczeni doraźnie przeciwko lewicy. Konflikt Rzeszy z Prusami zakończony wyrokiem z 25 października 1932 był kwintesencją tego procesu. Zmierzał ku podporządkowaniu Prus Rzeszy i polegał na polityce stosowania faktów dokonanych uzasadnianej aktami normatywnymi sprzecznymi z konstytucją. Postępowanie przed sądem najwyższym ujawniło jednocześnie postawy polityczne przedstawicieli nauki prawa. Grupa konserwatywnych profesorów bez oporów legitymizowała bezprawny porządek zaprowadzony w Prusach. Złamanie demokracji w Prusach otworzyło drogę ku dyktaturze Adolfa Hitlera. W większości przypadków przedstawiciele nauki prawa przystąpili do legitymizowania nowego porządku wbrew tradycji i wartościom państwa prawnego.