In the changing social reality, the classic scheme of criminal liability with its characteristic relationship between the state and the parties involved no longer meets the needs of effective but fair response to the criminal acts. Consequently, the object of the scientific and legislative debate becomes the phenomenon of privatisation (also called in the literature the civilization phenomenon) of criminal law. With the acceptance of the assumption that the basis for the criminalisation of any conduct must be its social harmfulness, the paper concerns the problem of the impact which re-evaluation of the role of the state and the concept of discourse and restorative justice have on the above mentioned criterion. The author tries to demonstrate that these phenomena and introduction to the criminal law elements of private law must be reflected also with respect to the understanding and evaluation of social harmfulness.
2
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
Przyjmowana w doktrynie prawa karnego koncepcja obiektywnego przypisania skutku ma stanowić dodatkowy filtr w badaniu samej przyczynowości, oparty na kryteriach stworzenia przez potencjalnego sprawcę bezprawnego ryzyka dla dobra prawnego i urzeczywistnienia się tegoż właśnie niebezpieczeństwa w danym, należącym do znamion, skutku. Stosowanie tej formuły przypisywalności staje się jednak szczególnie problematyczne w konfiguracjach wieloosobowych, gdy ostateczne niebezpieczeństwo powstaje w wyniku kumulacji zachowań różnych podmiotów, w tym samego pokrzywdzonego. Niniejszy artykuł koncentruje się na kryteriach określania zakresu odpowiedzialności w takich układach i jest propozycją uzupełnienia porównań czysto ilościowych. W odniesieniu do tej kwestii przedstawione zostały też rozważania autorów niemieckich, zwłaszcza odnoszące się do zagadnienia autonomii w podejmowaniu decyzji przez dysponenta dobra prawnego.
EN
Under criminal law doctrine objective imputation theory is established as an additional filter besides causality, according to which the offender’s conduct must have created a wrongful risk of a specific result, and the result must be the product of this very risk. Applying the “wrongful risk” formula becomes particularly problematic in configurations of many people, when the final risk arises as a result of the accumulation of conducts of various actors, including the victim of the crime itself. This paper focuses on the criteria for determining the scope of liability in such situations and is a proposal to complement purely quantitative comparisons. In the latter task, it presents some considerations of German authors, especially on the autonomy in making decisions by the victim.