The article argues that under Article 15 Section 1 of the Act of 15 February 1992 on corporate income tax an expense (cost) can be tax deductible only if it meets the criterion of purpose, understood subjectively, i.e. such that obtaining tax revenues or conserving or securing their source was a primary (non-instrumental) purpose of a taxpayer who incurred the expense (cost). This condition is not fulfilled for expenses (costs) incurred with the aim of making tax losses. Consequently, in some cases the application of the provision, by refusal to qualify an expense (cost) as tax deductible, may thwart the taxpayer’s attempt to avoid taxation.
PL
W świetle art. 15 ust. 1 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych kosztem uzyskania przychodów może być tylko wydatek (koszt) spełniający przesłankę celu w ujęciu subiektywnym: taki, że osiągnięcie przychodów podatkowych lub zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła było samoistnym (nieinstrumentalnym) celem podatnika, który wydatek (koszt) ten poniósł. Warunek ten nie jest spełniony w przypadku wydatków (kosztów) dokonanych w celu poniesienia straty podatkowej. W konsekwencji zastosowanie przepisu polegające na odmowie uznania wydatku (kosztu) za koszt uzyskania przychodów w niektórych przypadkach może udaremnić podjętą przez podatnika próbę unikania opodatkowania.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.