The article analyses the varied functions and ways of application of the clown and circus motifs in the more than 54-year-long history of the Théâtre du Soleil. Clowns have passed into the theatre of Ariane Mnouchkine from the “sources” of her theatre inspiration: from Oriental forms, commedia dell’arte, and fair spectacles, from the pedagogic practice of Jacques Lecoq as well as from the space of the abandoned Montmartre (former Médano) circus, where the Thèâtre du Soleil, homeless back then, set the action of A Midsummer Night’s Dream (1968). In later productions, clowns reappeared as constitutive elements of the world represented on stage in two guises: as jesters in glimpses of the revolutionary cabaret in Mephisto (1979) and as a kind of buffer introducing new qualities of experience in the instalments of the Shakespearean cycle. In each instance, the personages of clowns in performances of the Théâtre du Soleil broaden the dimensions of the world represented on stage; revealing its complexity and opacity, they become signs of pure theatricality and expose to view numerous paradoxes that can be seen at the individual, social, and transcendent level.
PL
Tekst stanowi analizę różnorodnych funkcji i sposobów zastosowania motywów klauna i cyrku w ponad pięćdziesięcioczteroletniej historii Théâtre du Soleil. Klauni przenikali do teatru Ariane Mnouchkine zarówno ze „źródłowych” dla jej sztuki inspiracji teatralnych: form orientalnych, komedii dell'arte i jarmarku, z praktyki pedagogicznej Jacques’a Lecoqa, jak i z przestrzeni – opuszczonego cyrku Montmartre (dawnym Médrano), w którym bezdomny wówczas Théâtre du Soleil umieścił akcję Snu nocy letniej (1968). W kolejnych spektaklach klauni jako elementy konstytutywne świata przedstawionego powracali w dwóch formach: klauna politycznego – w obrazach kabaretu rewolucyjnego w Mefisto (1979) oraz jako swoisty bufor – wprowadzający nowe jakości doświadczeń w poszczególnych ogniwach cyklu szekspirowskiego. Za każdym razem postaci klaunów w spektaklach Théâtre du Soleil w znacznym stopniu poszerzają wymiary świata przedstawionego, ujawniają jego złożoność i nieprzeniknioność, stają się znakiem czystej teatralności i pozwalają wydobyć rozliczne paradoksy dostrzegalne zarówno w perspektywie indywidualnej, społecznej, jak i transcendentnej.
Teatr 21 w Warszawie 'Libido romantico' na podstawie Ballad i romansów Adama Mickiewicza oraz improwizacji Aktorów i Aktorek dramaturgia, scenariusz: Justyna Lipko-Konieczna, reżyseria: Justyna Wielgus, kostiumy i scenografia: Wisła Nicieja, muzyka: Zoi Mikhailova, wideo: Wojtek Kaniewski, światło: Monika Sidor premiera: 21 maja 2022
Teatr 21 "Ciało w ciało z Marilyn", wideoperformans na zamówienie Sašy Asenticia w ramach realizowanego w Berlinie projektu DIS – is not included scenariusz na podstawie tekstów Mai Kowalczyk i Aleksandry Skotarek inspirowanych dziennikiem Marilyn Monroe, realizatorki: Justyna Wielgus, Justyna Lipko-Konieczna, kostiumy: Wisła Nicieja, kamera: Wojciech Kaniewski, Ania Hatłas, montaż, napisy: Wojciech Kaniewski, tłumaczenie: Erdmute Sobaszek, Lidex UG, Lidex Ltd premiera: 29 maja 2021. Fundacja Teatru 21 i Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie "Jak przestałem być idealny", koncepcja artystyczna: Justyna Lipko-Konieczna, Justyna Sobczyk, reżyseria: Justyna Sobczyk, Justyna Lipko-Konieczna, Justyna Wielgus, dramaturgia, scenariusz: Justyna Lipko-Konieczna, reżyseria ruchu: Justyna Wielgus, scenografia i kostiumy: Wisłomira Nicieja, charakteryzacja: Magdalena Lerynowicz, reżyseria i realizacja światła: Sebastian Klim, muzyka: zespół Pokusa (Tymek Bryndal, Natan Kryszk, Teo Olter), premiera: 4 września 2021.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.