Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Czy naszycie więzadła obłego wątroby może zmniejszyć częstość występowania i stopień nasilenia pooperacyjnej przetoki trzustkowej?

100%

Mech K. , Wysocki Ł. , Guzel T. , Słodowski M.

Polish Journal of Surgery

|

2016

|

tom 88(2)

109-116

PL

Najpoważniejszym powikłaniem po zabiegach resekcyjnych trzustki wciąż pozostaje pooperacyjna przetoka trzustkowa. W praktyce klinicznej wykorzystuje się różne metody postępowania zmniejszającego stopień nasilenia i skracające czas do wygojenia pooperacyjnej przetoki trzustkowej, żadna jednak nie jest w pełni skuteczna. W ostatnim czasie podnosi się rolę naszywania więzadła obłego wątroby na trzustkę jako obiecującego sposobu leczenia. Celem pracy była wstępna ocena czy naszycie łaty z więzadła obłego na kikut trzustki lub okolicę zespolenia trzustkowego może zmniejszyć nasilenie (ewentualnie zapobiec powstawaniu przetoki trzustkowej) lub przyspieszyć gojenie się przetoki trzustkowej po zabiegach resekcyjnych trzustki. Materiał i metodyka. Badaniem retrospektywnym objęto chorych operowanych z powodu guzów trzustki w Klinice Chirurgii Ogólnej, Gastroenterologicznej i Onkologicznej WUM. Przetokę trzustkową rozpoznawano zgodnie z definicją opracowaną przez ISGPS (International Study Group of Pancreatic Surgery). Wyniki. Operowano 10 chorych z guzami trzustki o różnym umiejscowieniu. Więzadło obłe naszywano na kikut trzustki, na okolice zespolenia trzustkowo-jelitowego lub na miejsce po wyłuszczeniu miejscowym guza. Przetoka trzustkowa rozwinęła się u 9 chorych, w tym przetoka trzustkowa w stopniu A u 5 chorych, przetoka w stopniu B u 3 chorych, przetoka w stopniu C wystąpiła u jednego chorego. Żaden chory nie wymagał reoperacji i nie odnotowano zgonów. Średni czas hospitalizacji wyniósł 22,4 dnia. Czas hospitalizacji chorych z przetoką w stopniu A był krótszy niż u chorych z przetoką w stopniu B i C. Wnioski. Naszycie więzadła obłego wątroby na kikut trzustki nie zapobiegało powstawaniu przetoki trzustkowej. Najczęściej rozwijała się przetoka trzustkowa w stopniu A. U jednego chorego rozwinęła się przetoka w stopniu C, powikłana ropniami wewnątrzbrzusznymi oraz sepsą. Chory nie wymagał powtórnego leczenia operacyjnego, a jedynie leczenia zachowawczego. Chorzy z przetoką trzustkową w stopniu B wymagali przedłużonego utrzymania drenu, leczenie prowadzone było pod kontrolą Poradni Chirurgicznej.

2

Przegląd metod zapobiegania powstawaniu przetoki trzustkowej po obwodowej resekcji trzustki

75%

Mech K. , Wysocki Ł. , Guzel T. , Makiewicz M. , Nyckowski P. , Słodkowski M.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

tom 90(2)

38-44

PL

Przetoka trzustkowa to jedno z cięższych powikłań po operacjach trzustki. Resekcja obwodowa trzustki obarczona jest 60-proc. ryzykiem występowania tego powikłania. W dalszym ciągu nie ma skutecznych metod zapobiegania powstawaniu przetoki trzustkowej. Wprowadzona w 2005 roku przez International Study Group of Pancreatic Surgery (ISGPS) ujednolicona definicja przetoki trzustkowej, pozwoliła na łatwiejsze postawienie rozpoznania i określenie stopnia ciężkości przetoki, a także umożliwiła wiarygodne porównywanie danych pomiędzy ośrodkami. Ponadto w wielu publikacjach zwraca się uwagę na czynniki ryzyka przetoki trzustkowej, które można podzielić na: zależne od chorego, takie jak: BMI, płeć, palenie tytoniu czy strukturę trzustki oraz zależne od przebiegu operacji, do których należą: utrata krwi, przedłużający się czas zabiegu oraz nie podkłuwanie przewodu Wirsunga. Analiza czynników ryzyka – wraz z zastosowaniem różnych metod zapobiegania powstawaniu przetoki trzustkowej, w tym przede wszystkim stosowanie nowych technik operacyjnych – może przyczynić się do ograniczenia powstawania przetoki i zmniejszenia stopnia jej ciężkości. Wiąże się to z ograniczeniem powikłań wtórnych, śmiertelności oraz skróceniem czasu hospitalizacji. Poniżej przedstawiono przegląd piśmiennictwa, w którym omówione są różne strategie stosowane w celu rozwiązania problemu przetoki trzustkowej. Wydaje się jednak, że dla ustalenia jednoznacznych zaleceń dotyczących postępowania w przetoce trzustkowej potrzebne są wieloośrodkowe, prospektywne badania randomizowane, które obejmowałyby duże grupy chorych po resekcjach trzustki

3

A review of methods for preventing pancreatic fistula after distal pancreatectomy

75%

Mech K. , Wysocki Ł. , Guzel T. , Makiewicz M. , Nyckowski P. , Słodkowski M.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

tom 90(2)

38-44

EN

Pancreatic fistula is one of the most severe complications after pancreatic surgeries. The risk of pancreatic fistula after distal pancreatectomy is up to 60%. Effective methods to prevent pancreatic fistula are still sought. A unified definition of pancreatic fistula, which was introduced in 2005 by the International Study Group of Pancreatic Surgery (ISGPS), has allowed for an easier diagnosis and determination of fistula severity, as well as for a reliable inter-centre comparison of data. Furthermore, a number of publications point out the risk factors of pancreatic fistula, which may be classified into: patient-related risk factors, such as MBI, gender, smoking tobacco or pancreatic structure; and surgery-related risk factors, such as blood loss, prolonged surgery and non-underpinning of the major pancreatic duct. The analysis of risk factors and the use of different methods for the prevention of pancreatic fistula, including novel surgical techniques, may reduce both, the formation and severity of fistula. This will in turn lead to reduced secondary complications and mortality, as well as shorter hospital stay. We present a literature review on different strategies used to prevent pancreatic fistula. It seems, however, that multicenter, prospective, randomised studies in two large groups of patients after pancreatectomy are necessary to establish clear recommendations for the preventive management.