Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

2 Kowalczyk D.

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

„Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną”, czyli prawdziwy humanizm. Jan Paweł II o pierwszym przykazaniu w homilii koszalińskiej (1.06.1991)

100%

Kowalczyk D.

2022

tom 29

103-116

During the fourth pilgrimage to Poland in 1991, John Paul II based his teaching on the Decalogue, on the “ten simple words”. In his homily delivered in Koszalin, he referred to the first commandment that provides the foundations to understand all of them. God who presents the Decalogue to His people, is the same God who liberated them from Egypt. Therefore, Decalogue cannot limit human freedom, on the contrary, it helps the people to grow strong. The One who speaks to Moses on the Mount Sinai is God the Father who – as revealed in the New Testament – generates the Son from Eternity and sends us the Spirit. Thus, we could say that the Trinitarian dimension does not weaken the invocation: “You shall have no other gods before me”, but it enlightens and strengthens it. Decalogue allures not only to its goodness and truth, but also to its beauty. The first commandment presents the initial confrontation with the world which, in the name of deceptive humanism, places a human being before God. This false humanism will manifest itself in all sorts of ideologies. In the twentieth century it was Nazism, but above all, it was Communism, while today they are different versions of neo-Marxism that especially attack the biblical anthropology, closely related to the first commandment.

Jan Paweł II oparł swe nauczanie podczas IV pielgrzymki do Polski w 1991 roku na Dekalogu, „dziesięciu prostych słowach”. W Koszalinie podjął pierwsze przykazanie, które stanowi podstawę interpretacyjną dla pozostałych przykazań. Bóg, który daje Dekalog, jest tym samym Bogiem, który wyzwolił swój lud z Egiptu. Dekalog zatem nie ogranicza ludzkiej wolności, ale pomaga jej dojrzeć i umocnić się. Ten, który przemawia do Mojżesza na Górze Synaj, to Bóg Ojciec, który – jak to zostaje objawione w Nowym Testamencie – rodzi odwiecznie Syna i posyła nam Ducha. Wymiar trynitarny nie tylko nie osłabia wezwania: „Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną”, ale je tłumaczy i wzmania. Dekalog pociąga swoim dobrem, prawdą, ale także pięknem. Pierwsze przykazanie stanowi podstawowe pole konfrontacji ze światem, który w imię fałszywego humanizmu stawia człowieka w miejscu Boga. Ten fałszywy humanizm przejawia się w różnego rodzaju ideologiach. W XX wieku był to nazizm, a przede wszystkim komunizm, nato¬miast dzisiaj są to różne wersje neomarksizmu, które atakują szczególnie biblijną antropologię, ściśle związaną z pierwszym przykazaniem.

La comunità della Santissima Trinità e la complicità della triade diabolica

100%

Kowalczyk D.

nr 16

175-193

A summary “You will experience tribulation in the world, but take courage: I have overcome the world” (John 16:33) – these Jesus words should be interpreted according to the principle: “already but not yet”. Jesus who was crucified and risen has definitely conquered the world, but our history continuous. The one who is called in the Bible Devil, Satan and Deceiver of all the earth (cf. Rev 12: 9), though already defeated, he is still at work in the world. The essence of Satan action is to pretend that he is the Savior of man. In Revelation 13 there is a dragon (the devil) that summons the first beast and the second beast (a false prophet) and thus they form the diabolical triad. The well-known saying that the devil is “simia Dei” (a monkey of God) could be paraphrased and at the same time clarified that the devil is “simia Trinitatis” (the monkey of the Trinity). In fact, Satan imitates and mocks, like the monkey, the Holy Trinity to deceive people. When tempting Jesus in a desert, the goal of the evil spirit was not only Jesus, the Incarnate Son, but the Trinity as a whole. The devil tries to challenge the Trinitarian relations, i.e., the mutual relationship of the Son and the Father in the Holy Spirit. This is the reason why Jesus defies the attacks of the devil not referring to His Divinity but pointing to the Father and His will. The juxtaposition of the dynamics of the action of the Holy Trinity, the Father, the Son and the Spirit, with the dynamics of the action of the triad, the dragon and his two beasts, allows us to capture the essential features of, on the one hand, the community in the Trinity, and on the other hand, the corrupt synergy of the triad assigning the Divine features to themselves. The article is, in a sense, a Trinitarian commentary to the number 677 of the Catechism of the Catholic Church: “The Church will enter the glory of the kingdom only through this final Passover, when she will follow her Lord in his death and Resurrection. The kingdom will be fulfilled, then, not by a historic triumph of the Church through a progressive ascendancy, but only by God’s victory over the final unleashing of evil”. This unleashing of evil is a result of the efforts of the diabolical triad, whose action has been already taken into consideration. They have been calculated within a salvific work of the Holy Trinity, accomplished in Jesus Christ’s death and resurrection.

„Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16, 33) – te słowa Jezusa trzeba interpretować według zasady: „już i jeszcze nie”. Jezus jako ukrzyżowany i zmartwychwstały już zwyciężył w sposób definitywny, ale historia jeszcze się nie skończyła. Ten, którego Biblia nazywa diabłem, szatanem i zwodzicielem całej ziemi (por. Ap 12, 9), został już pokonany, tym niemniej jeszcze działa w świecie. Istota jego działania polega na udawaniu Zbawiciela człowieka. W 13 rozdziale Apokalipsy widzimy smoka (diabła), który powołuje bestię pierwszą i bestię drugą (fałszywego proroka) i w ten sposób formuje triadę diaboliczną. Znane powiedzenie, że diabeł jest „simia Dei” (małpą Boga), można by zatem sparafrazować, a zarazem doprecyzować, że diabeł jest „simia Trinitatis (małpą Trójcy). Rzeczywiście, szatan imituje, przedrzeźnia, „małpuje” Trójcę Świętą, aby zwieść ludzi. W kuszeniu Jezusa na pustyni celem złego ducha nie jest jedynie Jezus, Syn wcielony, ale całą Trójca. Diabeł próbuje uderzyć w relacje trynitarne, tj. wzajemną relację Syna i Ojca w Duchu Świętym. Dlatego Jezus odpiera ataki diabła nie tyle powołując się na swą Boskość, co wskazując na Ojca i Jego wolę. Zestawienie dynamiki działania Trójcy Świętej, Ojca, Syna i Ducha, z dynamiką działania triady, smoka i jego dwóch bestii, pozwala na uchwycenie istotnych cech, z jednej strony, wspólnoty w Trójcy, a z drugiej, skorumpowanego wspólnictwa triady przypisującej sobie Boskie cechy. Artykuł jest w pewnym sensie trynitarnym komentarzem do numeru 677 Katechizmu Kościoła Katolickiego: „Kościół wejdzie do Królestwa jedynie przez tę ostateczną Paschę, w której podąży za swoim Panem w Jego Śmierci i Jego Zmartwychwstaniu. Królestwo wypełni się więc nie przez historyczny triumf Kościoła zgodnie ze stopniowym rozwojem, lecz przez zwycięstwo Boga nad końcowym rozpętaniem się zła”. Owo rozpętanie się zła jest efektem wysiłków triady diabolicznej, której działanie ma jednak swoją miarę. Tą miarą jest zbawcze dzieło Trójcy Przenajświętszej, które wypełniło się w śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa.