Due to the social and economic costs the problem of climate change has recently become one of the factors which antagonizes or merges national political systems and their entities. The case of Norway as a leading European producer and exporter of oil and gas seems to deserve particular attention. Although the main political actors in the country, such as the Norwegian Labour Party (DnA), the Conservative Party of Norway (H), the Socialist Left Party (SV), the People’s Christian Party (Kr.F), the Centre Party (S) and the Liberal Party (V) have quite similar ideas about the major objectives of the national climate policy, their opinions differ in operational matters. The position of the Progress Party (Fr.P) is an important exception to the approach towards the discussed issue. This article aims to analyse the programme assumptions about the climate policy and climate protection of all parliamentary groups and assess their practical implementation in the past decade.
PL
Problem zmian klimatu ze względu na koszty społeczne i ekonomiczne staje się w ostatnich latach jednym z czynników antagonizujących bądź scalających narodowe systemy polityczne i występujące tam podmioty. Casus Norwegii jako czołowego w Europie producenta oraz eksportera ropy i gazu wydaje się zasługiwać na szczególną uwagę. Główne podmioty polityczne w tym państwie, jak: Norweska Partia Pracy (DnA), Partia Konserwatywna (H), Socjalistyczna Partia Lewicy (SV), Chrześcijańska Partia Ludowa (Kr.F), Partia Centrum (S), Partia Liberalna (V) wyrażają w kwestii celów narodowej polityki klimatycznej dość istotną zbieżność, choć różnią się w kwestiach operacyjnych. Istotnym wyjątkiem w podejściu do omawianej problematyki jest stanowisko Partii Postępu (Fr.P).Celem artykułu jest analiza założeń programowych w obszarze polityki klimatycznej i ochrony klimatu wszystkich ugrupowań parlamentarnych oraz ocena ich praktycznej implementacji w minionej dekadzie.
The role of Norway for the European Union increased dramatically in the beginning of the 21st century. After being labeled a relatively marginal outsider in integrated Europe, now it is deeply connected with all processes undertaken by Brussels due to its participation in the European Economic Area. Still, Norway’s potential, in the eyes of the EU member states, is shaped by the energy considerations. Norway managed to become the leading exporter of gas to the EU, successfully competing with the Russian Federation. This status will, to a large extent, depend on Norway’s policy in the High North – a region with ever stronger strategic value. This article aims at discussing the main roles played by Norway in the EU context, mainly in the field of energy. It also gives an insight of the Norwegian High North strategy, perspectives of oil and gas extraction, and regional cooperation with Russia.
PL
Rola Norwegii dla Unii Europejskiej znacznie wzrosła na początku XXI wieku. Po okresie, kiedy kraj postrzegany był jako relatywnie marginalny outsider w zintegrowanej Europie, teraz jest bezpośrednio związany ze wszystkimi procesami zachodzącymi w Brukseli z powodu udziału w Europejskim Obszarze Gospodarczym. Potencjał Norwegii w oczach państw członkowskich Unii Europejskiej kształtowany jest przez pryzmat jej potencjału energetycznego. Norwegia stała się wiodącym eksporterem gazu do UE, z powodzeniem konkurującym z Federacją Rosyjską. Ten status zależeć będzie w dużym stopniu od polityki Norwegii na Dalekiej Północy – regionie o coraz wyraźniejszym znaczeniu strategicznym. Artykuł ma na celu omówienie głównych ról odgrywanych przez Norwegię w kontekście celów i polityk UE, głównie w dziedzinie energii. Przybliża również strategię Norwegii wobec Dalekiej Północy, perspektywy wydobycia w tym regionie ropy i gazu oraz regionalną współpracę z Rosją.
The aim of the article is to discuss the Norwegian Model of hydrocarbon management and its impact on building a just and equal society. Since 1972, the model has been based on the separation of policy, commercial, and regulatory functions. Within each area there is state-controlled institution with its own distinct role. This model of separation of duties is however combined with other unique features which cannot be easily copied by other counties. These include a long tradition and high level of democratic co-operation, intergovernmental checks and balances, socio-democratic traditions of strong public involvement, mature institutional capacity (mainly a competent bureaucracy) and highly developed model of co-operation between government, business and research institutions.
The meaning of dialogue can differ. In a very narrow sense it is defined as a reciprocal conversation between two or more persons. However from scientific point of view it should be first of all understood as an universal value, one of the most important premises for social actions. Dialogue should be than seen either as a form of bilateral or multilateral relations on global or regional scale or as a method of reaching political decisions inside the political system, functioning as a stabilizing factor. A constructive dialogue is constituted by three basic rules: rule of mutual understanding; rule of mutual respect; rule of integrity of each side’s convictions and behavior. Coexistence of these aspects creates practical mechanisms for solving problems of human condition, civilization threats and social and cultural conflicts in a globalized world.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.