Architektura kształtuje przestrzenie, w których rozwijają się ludzkie zachowania. Obowiązkiem architekta powinno być zatem szukanie odpowiednich rozwiązań kwestii społecznych, kulturalnych, środków wyrazu etc. poprzez akt "czynienia". Prawidłowe rozwiązanie danego problemu jest samo w sobie rodzajem piękna, jest samo w sobie bogactwem. Krótko mówiąc naszą - architektów - powinnością nie jest wcale tworzenie piękna. To raczej coś innego, coś bliższe pragnieniu, wyrażone w myślach i działaniu. To pragnienie piękna.
2
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
As architects we have to accept this axiom: architecture is the art of constructing space. It is a space that pertains to architecture and the city, by means of which society expresses itself and acts. As a technical and constructive event, architecture cannot be conceived beyond a specific formal content. One of the main values we are ascribing to architecture is the ability of translating the shapes of the spirit of the times. Its meaning goes beyond the utilitarian (functional) features of inhabiting. Vitruvius reminds us that architecture is firmitas (firmness). utilitas (commodity), and venustas (delight). an appropriate spatial accommodation has to comply with an appropriate structural stability and formal attractiveness.
PL
Jako architekci musimy zaakceptować ten oto aksjomat: architektura to sztuka kształtowania przestrzeni. To przestrzeń, w skali architektury i miasta, w której społeczeństwo wyraża się i działa. Jako techniczne i budowlane "wydarzenie", architektura nie może być pojmowana poza określonymi treściami formalnymi. Jednym z głównych walorów, które przypisujemy architekturze jest możliwość przekładu ducha czasu. Znaczenie tej wartości wychodzi poza utylitarne cechy zamieszkiwania.
3
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
The thesis I would like to present here is based on the quality of the architectural work and strong correspondence between architectural and structural figure. In other words, the research on the heritage of the Vitruvian triad and its recolapse at present is declined in the correlation between the image of architecture and its proper construction. The essay introduces another classical idea where classical is not considered as a historical period but as the potential of an operative method. The thesis that I would like to uphold in this venue is based on the quality of the architectural doing and on the close relation (agreement) between the architectural frame and the structural frame. In other words, the research about the heritage of the Vitruvius' triad and about its relapse (spin-off) on the contemporary age is declined to a real relation between the architectural shape (image) and its exact (correct) building. The issue presents a further idea of classical style, not considered as a historical period but as the potential for an operating method (system) of approach.
PL
Teza prezentowana w artykule oparta jest na jakości praktyki architektonicznej i bliskiej relacji między architektoniczną i strukturalną. Innymi słowy, badania nad spuścizną triady Witruwiusza i jej powrotem we współczesności polegają na relacjach pomiędzy kształtem (obrazem) architektonicznym i jego dokładnym (poprawnym) budowaniem. Esej prezentuje dalszą ideę stylu klasycznego, rozważań a nie jako okres historyczny, lecz jako potencjał dla metody działania. Tekst, który chcę tu przedstawić, wychodzi od architektonicznej praktyki oraz silnego związku pomiędzy formą architektoniczną i formą strukturalną. Innymi słowy poszukiwanie spuścizny po witruwiańskiej triadzie i jej ponowny zanik we współczesności wyjaśniane jest poprzez związek obrazu architektury i jej właściwej konstrukcji. Esej wprowadza jeszcze jedną ideę klasyczną, rozumianą nie jako okres historyczny, lecz możliwość dającej się zastosować metody.
Wybrano dwa przykłady, które można uznać za znaczące, w których zagadnienie domu było i jest protagonistą w budowie XX-wiecznego miasta. Petite Maison Le Corbusiera, najskromniejszy z jego domów, lecz najbardziej podziwiany i najmocniej przez niego przeprojektowywany, oraz dom w parku Ignazio Gardelli, który był i nadal jest traktowany przez wielu twórców jako ważne odniesienie w kształtowaniu miejskiej architektury. Są to moim zdaniem przykłady ubogie w spójności, w porównaniu z mnogością estetyczną konstrukcji tych ostatnich kilku dekad. Ale to właśnie współczesne warunki powinny nas doprowadzić do zobaczenia, począwszy od prac takich jak te, możliwości badawczych dla innego projektu i podejścia o innej wrażliwości, które mogą sprostać współczesnej rzeczywistości.
EN
I show only two relevant examples I hope will be meaningful, in which the theme of the residence was and is protagonist in the building of the twentieth century city. Le Corbusier’s Petite Maison, the most modest of its houses, but I think the most loved and the most redesigned by the author, and Gardella’s House in the Park, which has been and still for many of us is a valid reference in building urban architecture, are two examples I would say almost poor in their consistency, if compared to the plethora of aesthetic construction of these last few decades. But it is the contemporary condition that should lead us to see, starting from works like these, the research opportunities for a different project and a different sensitivity approach, that can deal with the contemporary reality of the places.
5
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
The archeologist Wiegand's villa built by Behrens in Berlin in 1911, and the Curutchet's house by Le Corbusier in La Plata, Argentina, in 1949 are emblematic examples about the theme of architectural quality. In both there's a strong relation with the city, and the facade becomes an important device for this relation: the space between public and private space creates a new protected urban/domestic place, far from the street and the city. The research project made at IUAV explores this theme: the empty space of the facade reminds, by analogy, a venetian courtyard, not forgetting the spatial composition of elements of Curutchet and Wiegand houses.
PL
Willa archeologa Wieganda zbudowana przez Behrensa w Berlinie w 1911 r. oraz dom Curutcheta w argentyńskiej La Plata projektu Le Corbusiera z 1949 r. to, jeżeli mówimy o architektonicznej jakości, przykłady symboliczne. W obydwu przypadkach występuje silny związek z miastem a fasady stają się ważnym narzędziem tej relacji: pomiędzy przestrzenią publiczną i prywatną pojawia się nowe, osłonięte, miejskie/domowe miejsce, z dala od miasta i ulicy. Ten temat był przedmiotem przeprowadzonego na UIAV (Wenecja) projektu badawczego: pusta przestrzeń fasady przypomina, przez analogię, wenecki dziedziniec, uwzględniając również kompozycję przestrzenną wspomnianych domów.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.