Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl

Ograniczanie wyników

2 2021

2 Niesporek K.

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Natura i ludzie. O ekologicznej wyobraźni Tadeusza Śliwiaka

100%

Niesporek K.

Forum Poetyki

2021

nr 24

194-209

This article examines the ecological imagination of the forgotten poet form the 1956 generation, Tadeusz Śliwiak, and his poem Oratorium [Oratorio] published in the volume Widnokres [Horizon] (1971), in the section entitled Ziemia [Earth]. The poet’s observations on nature are summarized in this poem. Śliwiak in his poems notes that while nature opens up to man and accepts him, man, feeling his superiority over nature, goes too far and constantly enters into conflicts with it. In the forest, apart from communing with nature, which man wants very much, hunters and lumberjacks interfere with the environment. Though it should be protected and open to all, nature is appropriated by man. The poet believes that people are responsible for the destruction of nature and asks an important question: “czy człowiek zdusi winę w sobie / ofiarą ognia i potrzebą / stołu i łodzi z parą wioseł?” [will man silence the blame in himself / through the sacrifice of fire and the need / for a table and a boat with a pair of oars]. Feeling responsible for the natural environment and believing that he is to blame for its destruction because he is human, Śliwiak tries to save “poezja lasu” [the poetry of the forest]. By showing the suffering and the painful effects of the destruction of nature in his poems, Śliwiak wants to give voice to it or speak on its behalf.

Przedmiotem szkicu jest przyjrzenie się ekologicznej wyobraźni zapomnianego poety pokolenia’56 Tadeusza Śliwiaka oraz interpretacja jego wiersza Oratorium. Utwór ten stanowi podsumowanie spostrzeżeń poety dotyczących zielonych przestrzeni. Autor w swoich lirykach zauważa, że o ile natura otwiera się na człowieka i przyjmuje go, o tyle ten, odczuwając swoją wyższość nad przyrodą, posuwa się zdecydowanie za daleko i popada z nią nieustannie w konflikt. Przestrzeń natury, zamiast być nienaruszoną i wspólną dla wszystkich, okazuje się miejscem zawłaszczonym przez człowieka. Ujmując w swoich wierszach cierpienie natury, pokazując dotkliwe skutki jej dewastowania, pragnie udzielać jej głosu albo mówić w jej imieniu.

Zagłada zwierząt i ludzi. Lektura Poematu o miejskiej rzeźni Tadeusza Śliwiaka

100%

Niesporek K.

2021

tom 29

nr 2

167-187

The aim of the article is an interpretation of Tadeusz Śliwiak’s Poemat o miejskiej rzeźni. Śliwiak puts equal signs between the slaughterhouse and the concentration camp, and between the suffering of Jews and farm animals with which he enters the modern discussion on these matters. The poet, trying to understand “the first law of wolf ” and “the last law of man”, realizes that there are no boundaries between “human” and “animal”; that one should accept the animalistic part of human existence. In the perspective of war, death and extermination, everyone suffers likewise.

Przedmiotem artykułu jest interpretacja Poematu o miejskiej rzeźni zapomnianego poety Tadeusza Śliwiaka. Poeta swoim utworem i postawieniem znaku równości pomiędzy rzeźnią a obozem koncentracyjnym, cierpieniem Żydów i zwierząt hodowlanych, wkroczył w temat, który współcześnie jest chętnie podejmowany. Próbując zrozumieć „pierwsze prawo wilka” i „ostatnie prawo człowieka”, uświadamia sobie, że granice pomiędzy „ludzkim” i „zwierzęcym” nie istnieją, że należy pogodzić się z obecną w człowieku animalistyczną częścią istnienia, nieuprawniającą go do uważania siebie za istotę nadrzędną. W obliczu wojny, śmierci, Zagłady wszyscy cierpią tak samo, zamiennie wchodzą w role katów i ofiar, a w ostatecznym rozrachunku stają się wobec siebie równi. stają się wobec siebie równi.