Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Koniec zimnej wojny na południu Afryki. Sprawa Namibii podczas negocjacji między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Sowieckim (1987–1988)

100%

Szczepańska A.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica

|

2018

|

nr 100

171-184

EN

Among many conflicts between United States and Soviet Union during the cold war era, one of the longest were Namibia’s independence war and civil war in Angola. In the historiography, especially South Africa’s literature, both of them are linkaged and known as Border War. However, Namibians had begun their struggle in 1966, twenty years later there was no perspective to finisz the war. The major breakthrough appeared in 1987–1988 thanks to series of meetings between president of the US, Ronald Reagan and general secretary of the Soviet Union, Mikhail Gorbachev. The key role played the year 1988. One year later United Nations has implemented Resolution 435 of Security Council from 1978. From that day, South Africa Defence Forces were beginning withdrawal from Namibia’s territory. This article refers about the most characteristic and important aspects of United States’ and Soviet Union’ negotiations in 1987–1988, especially before and during Moscow summit in May and June 1988.

PL

Spośród wielu sporów istniejących między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Sowieckim w czasie zimnej wojny jednymi z trwających najdłużej była wojna o niepodległość Namibii i wojna domowa w Angoli, w literaturze traktowane niekiedy jako jeden konflikt, nazywany południowoafrykańską wojną o granice. Walka Namibijczyków o wolność trwała od 1966 r., jednak 20 lat później wciąż nie było widać perspektyw szybkiego zakończenia konfliktu. Przełom nastąpił w latach 1987–1988 dzięki seriom spotkań i negocjacji, jakie odbyły się między administracją prezydenta USA Ronalda Reagana i sekretarza generalnego KPZS Michaiła Gorbaczowa. Dla rozwiązania kwestii Namibii kluczowym rokiem był 1988 dzięki podpisaniu w Nowym Jorku grudniowych porozumień między władzami Angoli, Kuby i RPA. Rok później rozpoczęto realizację Rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 435, a wojska południowoafrykańskie zaczęły stopniowo opuszczać terytorium Namibii. Artykuł ma na celu wskazać najważniejsze aspekty negocjacji między USA i ZSRS w sprawie Namibii w latach 1987–1988, głównie przed szczytem i w czasie jego trwania (Moskwa, przełom maja i czerwca 1988 r.).

2

Od Ongulumbashe do Cassingi – obozy wojskowe i cywilne Ludowej Wyzwoleńczej Armii Namibii

100%

Szczepańska A.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica

|

2018

|

nr 102

185-198

EN

The history of the Republic of Namibia began in 1990 when the declaration of independence was proclaimed, after 25 years of liberation struggle with South Africa regime. However the national identity had been shaping many years before. One of the most important component of creating „one Namibia, one People, one Nation” (which was a SWAPO slogan from party’s project of 1973) were camps: civil for refugees and military for freedom fighters organized by People’s Liberation Army of Namibia, located in Angola, Zambia and Tanzania. The purpose of the article is introducing the most crucial moments of Nambian camps history, selected elements of their daily life and the role of the camps in contemporary Namibia.

PL

Republika Namibii ogłosiła niepodległość w 1990 r., po ponad 25 latach wojny o wyzwolenie spod południowoafrykańskiej dominacji. Tożsamość młodego narodu wykuwała się jednak znacznie wcześniej, a jeden z najważniejszych elementów budowania wspólnoty, która zawierała się w haśle SWAPO „jedna Namibia, jeden człowiek, jeden naród”, stanowiły obozy dla cywilnych uchodźców i oddziałów partyzanckich Ludowej Wyzwoleńczej Armii Namibii (PLAN), znajdujące się w Angoli, Zambii i Tanzanii. Celem niniejszego artykułu jest wskazanie kluczowych momentów w historii namibijskich obozów w Angoli, wybranych elementów ich funkcjonowania oraz roli, jaką odegrały w dziejach młodego państwa i jego mieszkańców.

3

Rodezja Południowa – utracony klejnot na kolonialnej mapie Wielkiej Brytanii. Relacje rodezyjsko-brytyjskie w latach 1961–1979. Zarys problemu

100%

Szczepańska A.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica

|

2017

|

nr 98

161-179

EN

The article refers about relations between Southern Rhodesia and United Kingdom in 1961–1979. Southern Rhodesia was the British colony but it had its own government. After Second World War Rhodesia have been demanding extension of its sovereignty. It was fulfilled in 1961 when the constitution was established. The ruling party Rhodesian Front found constitution as insufficient and in 1965 they proclaimed Unilateral Declaration of Independence (known as UDI) what increased tensions between Salisbury and London. Long-lasting negotiations with British governments, unwilling attitude of neighbor countries and independence war (known as Bush War with participating of guerilla forces of ZANU and ZAPU) was reasons of the beginning of the serious talks. The time of changes has come to Rhodesia. The prime minister Ian Smith had to withdraw from political life. In 1980 Rhodesia as Zimbabwe proclaimed independence and first prime minister of the „African” government became Robert Mugabe, ruling his country to this day.

PL

Celem artykułu jest prezentacja najważniejszych zagadnień dotyczących relacji brytyjsko-rodezyjskich w latach 1961–1979. Rodezja Południowa, formalnie kolonia brytyjska, od zakończenia II wojny światowej dążyła do rozszerzenia swojej niezależności. Konstytucja nadana Rodezji w 1961 r. potwierdzała szerokie uprawnienia administracji wewnętrznej, to jednak władzom Rodezji nie wystarczało. W 1965 r. rząd Iana Smitha ogłosił tzw. jednostronną deklarację niepodległości, co rozpoczęło kryzys w relacjach z Londynem. Długotrwałe negocjacje, naciski międzynarodowe i niestabilna sytuacja w kraju (walki z oddziałami partyzanckimi organizacji wyzwoleńczych, jak ZANU i ZAPU) zmusiły Smitha do ustępstw i rozpoczęcia rozmów z Wielką Brytanią. Skuteczność polityki rządu rodezyjskiego załamała się w 1979 r. Smith musiał wycofać się z życia politycznego. Rok później Rodezja – już jako Zimbabwe – ogłosiła niepodległość, a pierwszym premierem nowego, większościowego rządu został Robert Mugabe, rządzący do listopada 2017 r.

4

Zmiana i kontynuacja. Polityka europejska wybranych państw Unii Europejskiej, red. L. Jesień, Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, Warszawa 2008, ss. 259

100%

Szczepańska A.

Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne

|

2010

|

tom 23

296-304

5

Detection of the change point in the winter wheat experiment

63%

Szczepańska A. , Bakinowska E.

Biometrical Letters

|

2012

|

tom 49

|

nr 1

37-44

EN

This paper concerns detection of the change point, which is treated as an abrupt change in the response function or one of its derivatives. The change point is identified using the semiparametric model and the theory given by Speckman (1994). The theory is illustrated by a real experiment in wchich the dry biomass of winter wheat is studied.

6

Archiwa osobiste w Archiwum Muzeum Narodowego w Warszawie

63%

Szczepańska A. , Szczepaniak A.

Archeion

|

2018

|

tom 119

187-200

EN

The Archive of the National Museum in Warsaw has been collecting personal archives since the 1980s. The earliest of these materials come from the late 19th century. Files and photographic documentation constitute the majority of all materials stored there. These materials are analysed based on the guidelines issued by the Polish Academy of Sciences. So far, the Archive has acquired twelve personal archives, which belonged to: Tadeusz Dobrzeniecki, Izydor Grzeluk, Irena Jakimowicz, Hanna Jędrzejewska, Dariusz Kaczmarzyk, Halina Kamińska-Krassowska, Bronisław Krystall, Stanisław Lorentz, Władysław Marconi, Kazimierz Michałowski, Janina Ruszczycówna and Krystyna Sroczyńska. A distinctive feature of these personal archives is their distribution (both among the various sections of the National Museum in Warsaw and other institutions). They constitute a valuable source of information during archival research, research on the history of the National Museum in Warsaw and other Polish museums, art history and critique, conservation of art and archaeology. They contain valuable information complementing the Museum’s own file fonds.

7

Przebieg i wyniki leczenia pacjentów w wieku powyżej 79 lat hospitalizowanych na oddziale intensywnej terapii

38%

Knapik M. , Zbieralska E. , Kłaczek B. , Szczepańska A. , Cieśla D. , Knapik P.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2016

|

tom 70

286-290

EN

INTRODUCTION: Patients over 79 years of age represent a growing proportion of patients admitted to intensive care units. The aim of the study was to evaluate the characteristics of patients over 79 years of age admitted to the ICU, the course and the results of their treatment as well as survival after discharge from the unit, and to compare these results to those obtained in the remaining population treated at this time in the ICU. MATERIAL AND METHODS: A retrospective analysis was performed of 870 consecutive patients admitted to the ICU in the Silesian Centre for Heart Diseases in the period of 8 consecutive years. We analysed only the first admissions – all repeat and subsequent hospitalizations were excluded from the analysis. Within this population, we identified 75 patients over 79 years of age (8.6%). For all the analyses, it was assumed that p < 0.05 is statistically significant. RESULTS: The reasons for admission in patients over 79 years of age and younger were similar – except for a significantly higher proportion of patients admitted due to complications of acute coronary syndromes (38.7% vs 26.7%, p = 0.03) and pneumonia (8.0% vs. 2.9%, p = 0.04). Overall, 44.0% of elderly and 41.4% of younger patients died in the ICU (p = 0.75). Mortality 30 days after discharge, however, was significantly higher in the elderly patients (45.2% vs 27.3%, p = 0.02). One year mortality according to Kaplan-Meier analysis was 82% in elderly patients and 48% of patients in the remaining population (p = 0.00003). CONCLUSIONS: Patients over 79 years of age represent a significant group requiring treatment in the ICU. Hospital mortality among the oldest patients is similar to the remaining population, but their long-term outcomes are very poor, which may result from the low quality of care after discharge from the ICU.

PL

WSTĘP: Pacjenci powyżej 79 roku życia stanowią rosnący odsetek chorych przyjmowanych na oddziały anestezjologii i intensywnej terapii (OAiIT). Celem pracy była ocena charakterystyki pacjentów po 79 roku życia przyjmowanych na OAiIT, przebiegu i wyników ich leczenia oraz czasu przeżycia po wypisie z oddziału, a także zbadanie korelacji tych wyników z uzyskanymi w pozostałej populacji leczonej w tym czasie w OAiIT. MATERIAŁ I METODY: Retrospektywną analizę przeprowadzono u 870 kolejnych chorych przyjętych na OAiIT w Śląskim Centrum Chorób Serca w kolejnych 8 latach. Analizowano wyłącznie pierwsze przyjęcia – z analizy wykluczono wszystkie powtórne i kolejne hospitalizacje. Do badanej grupy włączono 75 chorych powyżej 79 roku życia (8,6%). Na potrzeby wszystkich obliczeń przyjęto, że istotność statystyczna występuje przy wartości współczynnika p < 0,05. WYNIKI: Przyczyny przyjęcia chorych powyżej 79 roku życia i młodszych były podobne, wyjątek stanowił istotnie wyższy odsetek chorych przyjmowanych z powodu powikłań ostrego zespołu wieńcowego (38,7% vs 26,7%; p = 0,03) i zapalenia płuc (8,0% vs 2,9%; p = 0,04). Na OAiIT zmarło 44,0% starszych chorych i 41,4% pozostałej populacji (p = 0,75). Śmiertelność do 30 dnia po wypisie była jednak znacznie wyższa w najstarszej grupie chorych (45,2% vs 27,3%; p = 0,02). Śmiertelność roczna, według analizy Kaplana-Meiera, wyniosła 82% w grupie chorych powyżej 79 roku życia i 48% chorych w pozostałej populacji (p = 0,00003). WNIOSKI: Pacjenci powyżej 79 roku życia stanowią znaczącą grupę chorych wymagających leczenia na OAiIT. Śmiertelność szpitalna wśród najstarszych chorych jest zbliżona do pozostałej populacji, jednak odległe wyniki leczenia są bardzo złe, co może wynikać z niskiej jakości opieki po wypisie z OAiIT.