Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Hemihepatektomia po chemioterapii jako skuteczna metoda leczenia pierwotnego chłoniaka wątroby: opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

100%

Skulimowski A. , Hogendorf P. , Poznańska G. , Smolewski P. , Strzelczyk J. , Durczynski A.

|

tom 89(5)

54-58

PL

Chłoniaki nieziarnicze (NHL) są nowotworami zbudowanymi z heterogennej grupy komórek B i limfocytów T. Chłoniak rozlany z dużych komórek B (DLBCL), który jest najczęstszym typem chłoniaka nieziarniczego, stanowi w przybliżeniu 0–40% wszystkich przypadków NHL. Jednak pierwotna lokalizacja chłoniaka nieziarniczego występuje rzadko i stanowi 0,01% przypadków. Biorąc pod uwagę specyfikę tej lokalizacji oraz brak szeroko zakrojonych randomizowanych badań, problem wyboru opcji terapeutycznej w leczeniu DLBCL z pierwotnym zajęciem wątroby pozostaje dyskusyjny. Dlatego należy dążyć do konsensusu w sprawie jego leczenia. W niniejszym badaniu opisano przypadek pacjentki z DLBCL z pierwotnym zajęciem wątroby, która była skutecznie leczona przy pomocy chemioterapii i zabiegu operacyjnego. Ponadto dokonano krótkiego przeglądu literatury na temat zastosowania leczenia chirurgicznego pierwotnych chłoniaków nieziarniczych układu pokarmowego. Biorąc pod uwagę nasze doświadczenie oraz dostępne źródła, zabieg chirurgiczny z pooperacyjną chemioterapią wydaje się racjonalną opcją leczenia u pacjentów z ogniskową postacią chłoniaka rozlanego z dużych komórek B z pierwotnym zajęciem wątroby.

2

Roux-en-Y gastric bypass as a cure of iatrogenic steroid-induced diabetes

84%

Poznanska G. , Hogendorf P. , Czupryniak L. , Smolewski P. , Grząsiak O. , Szmiel A. , Kasiarz A. , Strzelczyk J. , Durczyński A.

|

tom 91(5)

52-54

EN

Background: Steroid-induced diabetes (SIDM) is a frequently found clinical condition since steroid-based therapies continue to be widely used in hospital and ambulatory care. Recommended optimal treatment of SIDM includes similar glucose lowering strategies as in type 2 diabetes. This typical management cannot cure the disease, it can only control blood glucose. Recently, bariatric surgery has emerged as an effective treatment for type 2 diabetes mellitus. However, up to now, the usefulness of bariatric surgery in treatment of SIDM has not been evaluated. Case report: A 49-year-old female oncologic patient with steroid induced diabetes was referred for surgical treatment to the Department of General and Transplant Surgery in November 2009. Six years earlier, she underwent successful oncologic treatment with cladribine and high doses of steroids due to hairy cell leukemia. Finally complete hematologic remission with normalization of morphology and reduction of spleen size has been obtained. Prior to steroid treatment, blood glucose and urine examinations were within normal range. The patient was non-obese and had no family history of diabetes. Nevertheless, the patient developed diabetes secondary to corticosteroid therapy, poorly controlled by oral hypoglycemic agent (acarbosum), successfully converted to insulin therapy. Upon admission to the Department of General and Transplant Surgery, the patient was treated with 58 units of insulin per day. The patient was scheduled for Roux-en-Y gastric bypass (RYGB). Insulin was withdrawn immediately after the surgery and within six months after the surgery, plasma glucose and glycated hemoglobin (HbA1c-5.5%) levels reached and remained within normal range. Currently, eight years after surgery, body weight and BMI are 80 kg and 27.68 kg/m2, respectively. Plasma glucose and glycated hemoglobin are also normal. Importantly, from an oncological point of view, the patient has remained in continuous complete remission since October 2003. Conclusions: Our report is the first to our knowledge describing the effect of gastric bypass surgery on SIDM in a patient with prior hematologic malignancy. It proves that surgically altered anatomy of the small intestine improves glucose homeostasis previously disturbed with pro-diabetic medication.

3

Pętlowe wyłączenie żołądkowo-jelitowe sposobem Roux-en-Y jako metoda wyleczenia jatrogennej – indukowanej steroidami cukrzycy

84%

Poznanska G. , Hogendorf P. , Czupryniak L. , Smolewski P. , Grząsiak O. , Szmiel A. , Kasiarz A. , Strzelczyk J. , Durczyński A.

|

tom 91(5)

52-54

PL

Tło: Indukowana steroidami cukrzyca (SIDM) to często występujący stan kliniczny. Terapie oparte na steroidach nadal powszechnie stosuje się w opiece szpitalnej i ambulatoryjnej. Zalecane optymalne leczenie SIDM obejmuje podobne strategie obniżania stężenia glukozy, jak w przypadku cukrzycy typu 2. Tego rodzaju standardowe postępowanie nie leczy jednak choroby, a zapewnia jedynie kontrolę poziomu glukozy we krwi. W ostatnim czasie wskazano na chirurgię bariatryczną jako skuteczny sposób leczenia cukrzycy typu 2. Do tej pory nie oceniano jednak jej przydatności w leczeniu SIDM. Opis przypadku: W listopadzie 2009 r. 49-letnią pacjentkę onkologiczną z indukowaną steroidami cukrzycą skierowano na leczenie chirurgiczne do Katedry i Kliniki Chirurgii Ogólnej i Transplantacyjnej. Sześć lat wcześniej chorą poddano skutecznej terapii onkologicznej kladrybiną i dużymi dawkami steroidów z powodu białaczki włochatokomórkowej. Ostatecznie uzyskano całkowitą remisję hematologiczną z normalizacją morfologii oraz zmniejszeniem wielkości śledziony. Przed leczeniem steroidami stężenie glukozy we krwi i badanie moczu mieściły się w normalnym zakresie. Pacjentka nie była otyła, w rodzinie nie występowały też przypadki cukrzycy. Niemniej jednak w następstwie terapii kortykosteroidami u chorej rozwinęła się cukrzyca, słabo kontrolowana doustnym środkiem hipoglikemicznym (acarbosum), pomyślnie zamienionym na insulinoterapię. Po przyjęciu do Katedry i Kliniki Chirurgii Ogólnej i Transplantacyjnej pacjentce podawano 58 jednostek insuliny na dobę. Zaplanowano wykonanie pętlowego wyłączenia żołądkowo-jelitowego sposobem Roux-en-Y. Natychmiast po operacji zaprzestano podawania insuliny i w ciągu 6 miesięcy po zabiegu osiągnięto trwałe poziomy glukozy i hemoglobiny glikowanej (HbA1c – 5,5%) w granicach normy. Obecnie, 8 lat po zabiegu, masa ciała i BMI pacjentki wynoszą odpowiednio 80 kg i 27,68 kg/m2. Poziomy glukozy w osoczu i hemoglobiny glikowanej również pozostają w normie. Co ważne z onkologicznego punktu widzenia pacjentka pozostawała w ciągłej całkowitej remisji od października 2003 r. Wnioski: Zgodnie z naszą wiedzą, niniejszy opis przypadku jest pierwszym, który prezentuje wpływ operacji wyłączenia żołądkowego techniką klasyczną na SIDM u pacjenta po przebytym nowotworze hematologicznym. Dowodzi to, że chirurgicznie zmieniona anatomia jelita cienkiego poprawia homeostazę glukozy wcześniej zakłóconą przez leki przeciwcukrzycowe.

4

Stosunek liczby neutrofilów do limfocytów oraz wskaźnik redukcji kreatyniny pozwalają na przewidzenie dobrej wczesnej czynności przeszczepu nerki u dorosłych

67%

Hogendorf P. , Suska A. , Skulimowski A. , Rut J. , Grochowska M. , Wencel A. , Dziwisz F. , Nowicki M. , Szymański D. , Poznańska G. , Durczyński A. , Strzelczyk J.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

tom 90(2)

28-33

PL

Opóźniona funkcja nerki przeszczepionej (DGF) jest częstym powikłaniem po transplantacji nerki. Jest związana z uszkodzeniem niedokrwienno-reperfuzyjnym (IRI). Do patogenezy uszkodzenia niedokrwienno-reperfuzyjnego związanego z opóźnioną funkcją przeszczepu przyczyniają się limfocyty. Materiał i metody: 135 pacjentów rasy kaukaskiej otrzymało przeszczep nerki od zmarłych dawców z bijącym sercem. W celu oceny funkcji przeszczepu pacjenci zostali podzieleni na dwie grupy – pacjentów z eGFR30 w 21. dniu po przeszczepieniu (n = 36) oraz pacjentów z eGFR <30 w 21. dniu po przeszczepieniu (n = 99). Zmierzony został poziomy kreatyniny w surowicy w 1. oraz 2. dniu po przeszczepie oraz przedoperacyjne ilość monocytów, limfocytów, płytek krwi i neutrofilów, jak również proporcje pomiędzy nimi. Wyniki: Stwierdzono statystycznie istotne różnice między grupami eGFR <30 i eGFR 30 w ilości limfocytów (0,36 +/- 0,6 vs -0,016 +/- 0,74; odpowiednio p = 0,004) lnNLR (stosunek neutrofili do limfocytów) (1,27 +/- 0,92 vs 1,73 +/- 1,08; p = 0,016) lnLMR (stosunek limfocytów do monocytów) (1,01 +/- 0,57 vs 0,73 +/- 0,64; p = 0,02), lnPLR (stosunek płytek do limfocytów) (4,97 +/- 0,55 vs 5,26 +/- 0,67; p = 0,023), i CCR 2% (-20,20 +/- 21,55 vs -4,29 +/- 29,62; p = 0,004). W analizie jednowymiarowej, czynniki, takie jak: ilość limfocytów 0,22 (OR = 0,331; 95% CI 0,151–0,728; p = 0,006), LnLMR1,4 (OR = 0,255; 95% CI 0,072–0,903; p = 0,034) były związane z gorszą funkcją przeszczepu, podczas gdy lnNLR 1,05 (OR = 2,653 95% CI 1,1158–6,078; p = 0,021), lnPLR 5,15 (OR = 2,536; 95% CI 1,155–5,566; p = 0,02) i CRR2 (współczynnik redukcji kreatyniny w drugim dniu) (OR = 3,286; 95% CI 1,359 –7,944; p = 0,008) wskazywało na lepszą funkcję przeszczepu. Podsumowanie: Wyższa bezwzględna liczba limfocytów (lnLymphocytes) i lnLMR, a także niższy poziom lnNLR i lnPLR były związane z niższym eGFR w 21. dniu po przeszczepie nerki. W analizie wieloczynnikowej CRR2 w połączeniu z limfocytami lnNLR lub lnPLR umożliwiły wyższą dokładność w identyfikacji pacjentów z nieprawidłową funkcją przeszczepu.