Ten serwis zostanie wyłączony 2025-02-11.
Nowa wersja platformy, zawierająca wyłącznie zasoby pełnotekstowe, jest już dostępna.
Przejdź na https://bibliotekanauki.pl
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 42

Liczba wyników na stronie
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
Wyniki wyszukiwania
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
1
100%
|
2019
|
tom 13
|
nr 4(50)
203-222
2
Content available Spór o technikę badań poligraficznych
100%
|
|
nr 2(19)
9-23
EN
Beginning with the 1920s polygraph examinations were conducted in the so-called „classical technique”, making use of two types of questions: critical – connected to the subject of the investigation, and background – unconnected to the issue at question and therefore indifferent. John Reid’s Control Questions Technique (CQT) was a new technique of examination, introduced in 1947. Reid added a third type of questions, namely control questions, to polygraph testing. They were not connected to the investigated issue, yet they referred to matters that were similar in type to the ones addressed by critical questions. Control questions were formulated so that the examinee answered them „no”, and saying that either purposefully lied or was not sure whether he lied or not. The technique developed into a large family of control question techniques (Backster’s technique and others based on it). In the 1960s, David Lykken questioned the methodological correctness of both classical and control questions techniques. In their place, he proposed his technique of examination, which he later called the Guilty Knowledge Technique (GKT). The charges put forward by Lykken where challenged, and his technique had two fundamental charges levelled against: first, that it follows an erroneous premise that the perpetrator remembers a great deal of detail from the moment of crime and that they can be elicited during the examination, while the other concerned its high impracticality. Nonetheless, the dispute with Lykken, whose charges were mostly rejected, made an impact as it improved the methodology of the control question techniques.
PL
Od lat 20. XX wieku  badania poligraficzne wykonywane były tzw. „techniką klasyczną”,  w której stosowane były dwa rodzaje pytań: krytyczne, związane ze sprawą stanowiącą przedmiot postępowania, oraz obojętne, niezwiązane z tą sprawą. Od 1947 roku zaczyna być stosowana nowa technika badań, technika pytań kontrolnych Johna Reida. Reid wprowadził do testów poligraficznych trzeci rodzaj pytań, pytania kontrolne. Pytania te, nie były związane ze sprawą, ale odnosiły się do kwestii rodzajowo podobnych jak te, z którą związane były pytania krytyczne. Pytania kontrolne były tak formułowane, aby badany odpowiadał na nie „nie”, ale mówiąc „nie”, aby albo świadomie skłamał, albo  nie był pewien czy nie skłamał. Technika ta rozwinęła się w liczną rodzinę technik pytań kontrolnych (technika Backstera i techniki będące jej rozwinięciem). W latach 60. XX wieku, David Lykken zakwestionował metodologiczna poprawność zarówno techniki klasycznej jak i techniki pytań kontrolnych. Zaproponował w ich miejsce swoją technikę badania, którą z czasem nazwał „guilty knowledge technique”. W odpowiedzi na zarzuty Lykkena, podważono zasadność zgłaszanych przez niego zarzutów, zaś jego technice postawiono dwa zarzuty podstawowe: po pierwsze, że opiera się na błędnym założeniu, ze sprawca zapamiętuje sporo szczegółów z momentu przestępstwa i można je o nie pytać w czasie badania; po drugie zarzucono tej technice jej wysoka niepraktyczność. Polemika z Lykkenem, którego zarzuty w dużej mierze odrzucono, niewątpliwie wpłynęła jednak na poprawę metodyki stosowania technik pytań kontrolnych.
7
Content available Współczesny zakres nazwy „kryminalistyka”
100%
|
|
nr 1(12)
37-47
EN
Denotation of the Polish word kryminalistyka (German: der Kriminalistik) now is different than in last years of 19th century, when Hans Gross published his Handbuch fur Untersuchungsrichter als System der Kriminalistik. An English word “criminalistics” it is not simply translation of German der Kriminalistik (Polish kryminalistyka). “Criminalistics” that means the sum of the “forensic sciences”. For Hans Gross der Kriminalistik included methodics of the work of the examining magistrate, practical criminology, and competence for cooperation with experts in forensic sciences. Forensic sciences was out of the der Kriminalistik in Gross meaning. So, from practical point of view, der Kriminalistik it is “criminal investigation”. In Poland and in other countries of the East Europe der Kriminalistik it is a separate science. It include “criminal investigation” as well as forensic sciences. In school of laws, in East Europe there are departments or institutes of der Kriminalistik. Is the Kriminalistik really a separate science? What is the subject of the science? Or, maybe it is a complex of separate sciences with the different subjects, different methods but with the same goal? A complex of sciences as for example “social sciences” or “natural sciences”? Who is specialist in “criminalistics” (der Kriminalistik)? Is it possible to be specialist in kryminalistyka and not to be a specialist in one of the forensic sciences? According to the author, in educational level, kryminalistyka it is introduction to forensic sciences. In the scientifical level it is the complex of separate forensic sciences.
|
|
tom 6
|
nr 4(22)
249-256
14
100%
PL
Reforma służb ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego była ważną częścią całej reformy administracji państwa po roku 1989. Idea utworzenia formacji policyjnej podległej samorządowi, niezależnej od policji rządowej zrodziła się na przełomie 1989 i 1990 r. Prace nad reformą samorządową były ściśle skoordynowane z pracami nad reformą organów ochrony bezpieczeństwa i porządku, w efekcie ustawa o Policji (ustawa z 6 kwietnia 1990 r. o Policji, art. 23 i 24) dała prezydentom i burmistrzom miast prawo (nie obowiązek) tworzenia podległych im i przez nich utrzymywanych Straży Miejskich. Uprawnienia publiczno-prawne tych straży dostosowane zostały do zadań samorządu, w szczególności do zadania, jakim z mocy ustawy (art. 7 pkt. 14 ustawy z 8 marca 1990 o samorządzie gminnym) były sprawy „porządku publicznego i ochrony przeciwpożarowej”. W 1997 r. uchwalono ustawę o Strażach Gminnych (ustawa z 29 sierpnia 1997 r. o Strażach Gminnych, Dz.U. Nr 123 poz. 779), która możliwość tworzenia straży rozciągnęła także na tereny gmin wiejskich, utrzymując w zasadzie poprzedni zakres uprawnień publiczno-prawnych. Kolejna nowelizacja ustawy o samorządzie poszerzyła zakres zadań samorządów ze spraw porządku publicznego, także do spraw „bezpieczeństwa obywateli”. Z tym poszerzeniem zadań samorządu nie wiązało się poszerzenie uprawnień publiczno-prawnych Straży Gminnych, w szczególności rozciągnięcie ich uprawnień i kompetencji na działania w zakresie ochrony bezpieczeństwa. Działania takie wymagają bowiem wykonywania działań operacyjno-rozpoznawczych czy dochodzeniowo-śledczych, do wykonywania których straże uprawnień nie mają. Obecny prawny wymaga zmiany. Albo z zadań samorządu gminnego należy wykreślić „sprawy bezpieczeństwa obywateli”, albo do zadań straży dopisać „ochronę bezpieczeństwa” i dać jej uprawnienia do działania w tym zakresie. Autor opowiada się za rozwiązaniem pierwszym.
first rewind previous Strona / 3 next fast forward last
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.