Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Hexacorallia et Octocorallia du Cretace inferieur de Rarau (Carpathes Orientales roumaines)

100%

Morycowa E.

Acta Palaeontologica Polonica

|

1971

|

tom 16

|

nr 1-2

FR

Sont étudiés les Polypiers provenant des dépôts fossilifères marneux et gréso-marneux de l’Aptien inférieur de la région de Rarău dans les Carpathes Orientales roumaines. Les Polypiers sont trouvés in situ, souvent aussi en position de vie. Ce sont, en général, des formes coloniales, petites, le plus souvent massives, plus rarement lamellaires ou branchues à rameaux courts et épais. On a constaté 54 espèces (21 déjà connues, 4 déterminées approximativement (aff.), 18 espèces et 6 sous-espèces nouvelles, et 9 formes spécifiquement indéterminables, attribuables à 8 genres différents), réparties en 38 genres (4 genres et 1 sous-genre nouveaux dont un incertae sedis) et 18 familles, dont 17 représentent 5 sous-ordres des Hexacorallia et 1 famille appartient aux Octocorallia. L’assemblage de Coraux étudiés indique l’Aptien inférieur. Le bon état de conservation des Polypiers a permis d’étudier leur microstructure et structure histologique. Les Coraux et les organismes qui les accompagnent suggèrent un milieu marin peu profond, un peu éloigné du rivage, agité, tropical ou subtropical, et une sédimentation assez intense. Les Coraux y formaient probablement des touffes.

PL

Opracowane koralowce pochodzą z utworów marglistych i marglistopiaszczystych rejonu Rarău. Utwory te stanowią jeden z elementów fliszu wieku barem-apt, należącego do pokrywy mezozoicznej masywu krystalicznego rumuńskich Karpat wschodnich (Texte-fig. 1). Zbiór, którym autorka dysponowała składa się z około 200 okazów pochodzących głównie z kolekcji Dr Dana Patruliusa z Instytutu Geologicznego w Bukareszcie. Został on częściowo uzupełniony materiałem zebranym przez autorkę. Opisane koralowce są przeważnie formami kolonijnymi, rzadko pojedynczymi. Kolonie są na ogół małe, masywne, rzadziej grubogałązkowate lub grubopłytkowate. Są one zwykle dobrze zachowane, nieobtoczone, często z dobrze zachowaną mikrostrukturą i ornamentacją elementów szkieletowych. Dobry stan zachowania kolonii pozwolił na przeprowadzenie dokładniejszych badań mikrostruktury i struktury histologicznej szkieletu. W opracowanym zbiorze wyróżniono 54 gatunki (w tym 17 gatunków pewnie oznaczonych, 4 - w przybliżeniu (aff.), 18 gatunków i 6 podgatunków nowych oraz 7 form oznaczonych tylko rodzajowo) reprezentujące 38 rodzajów, w tym jeden należący do grupy incertae sedis i 18 rodzin. Z wymienionych 18 rodzin, 17 należy do pięciu podrzędów Hexacorallia, a jedna do Octocorallia. Ustanowiono: 18 nowych gatunków, 6 nowych podgatunków, 4 nowe rodzaje i 1 nowy podrodzaj (spis na Tabl. 1). W zespole koralowców z Karpat rumuńskich wyróżniają się jako ważne stratygraficznie następujące rodzaje: Pentacoenia d’Orbigny, Holocystis Lonsdale, Diplogyra Eguchi, oraz jako pojawiające się w dolnej kredzie ale o szerszym zasięgu pionowym rodzaje: Eugyra de Fromentel, Felixigyra Prever, Eohydnophora Eguchi, Hydnophora Fischer, Siderastraea de Blainville i Polytremacis d’Orbigny. Na podstawie dostępnej literatury można stwierdzić, że zasięgi stratygraficzne 17 gatunków oznaczonych bez zastrzeżeń są następujące: 7 gatunków znanych jest z baremu-dolnego aptu, 3 z hoterywu-dolnego aptu, 1 z hoterywu-baremu (a być może również z aptu), 1 z hoterywu-aptu, 1 z hoterywu-cenomanu, 2 z aptu, 1 z turonu i 1 z senonu. Wiek osadów, z których pochodzą koralowce został określony w oparciu o inną faunę jako barem-dolny apt (Popescu & Patrulius, 1864). Zatem występujące w opracowanym zbiorze koralowców gatunki górnokredowe (senon, turon) nie przedstawiają wartości stratygraficznej. Zdecydowana większość gatunków ma dość szeroki zasięg stratygraficzny (Tabela 2), obejmujący przedział czasu hoteryw-dolny apt. Ponieważ w zespole tym stwierdzono 2 gatunki znane wyłącznie z aptu, a ponadto 10 gatunków nie sięgających powyżej dolnego aptu, należałoby przyjąć, że wiek osadów, z których pochodzą te koralowce ogranicza się do dolnego aptu. Potwierdzają to opisane z tych osadów amonity: Deshayesites i Procheloniceras (Popescu & Patrulius, 1964), których wiek ogranicza się do dolnego aptu (Colloque sur le Cretace inférieur, 1965). Zespół koralowców z utworów dolnej kredy Karpat Rumunii posiada najwięcej, bo aż 12 gatunków wspólnych z zespołem koralowców wieku barem-dolny apt z polskich Karpat fliszowych (Morycowa, 1864), 4 gatunki wspólne z urgonem Gór Jura (Koby, 1880-1889), a 4 gatunki identyczne z zespołem koralowców opisanych z tych warstw przez Volza (1903). Pozostałe gatunki spotykane były pojedynczo w różnych innych regionach geologicznych (Tabela 2). Przedstawiając próbę odtworzenia środowiska w jakim żyły i osadzały się koralowce z fliszu Karpat rumuńskich, należałoby zwrócić uwagę na następujące fakty: w osadach tych koralowce występują in situ, a nawet w pozycji przyżyciowej. Należą one na ogół do rodzajów rafotwórczych (hermatypowych), wymagających zbliżonych warunków ekologicznych do współcześnie żyjących koralowców rafowych. Kolonie są rozproszone, miejscami występują w postaci małych skupień. Nie odegrały one zatem wielkiej roli jako organizmy skałotwórcze. Wraz z fauną korali, w osadach tych występują również inne organizmy jak orbitoliny, stułbiopławy, jeżowce, małże, ślimaki, amonity, glony i in. (Popescu & Patrulius, 1964; Patrulius, 1965). Osady, z których pochodzą koralowce złożone są z materiału terrygenicznego frakcji aleurytowej lub aleurytowo-psammitowej. Prawie całkowicie brak tu grubszego detrytusu zoogenicznego. Fakty te wskazywałyby, że koralowce żyły w strefie oddalonej nieco od brzegu. Wydłużony pionowo kształt wielu kolonii wskazuje na szybką sedymentację. Opisany zespół koralowców żył prawdopodobnie w wodach ciepłych klimatu tropikalnego lub subtropikalnego, w stosunkowo płytkich (głębokość najwyżej do 50 m), trochę oddalonych od brzegu, ruchliwych wodach, w warunkach dość szybkiej sedymentacji.

RU

Изученные кораллы были добыты из мергелистых и мергелисто-песчаных отложений района Рарэу. Эти отложения являются одним из составных элементов баррем-аптского флиша, относящегося к мезозойскому чехлу, который перекрывает кристаллический массив Румынских Восточных Карпат (фиг. 1). Материал, которым располагал автор, включает около 200 экземпляров, главным образом из коллекции д-ра Дана Патрулиуса из Геологического института в Бухаресте. Он был дополнен материалом, собранным автором. Описанные кораллы представляют преимущественно колониальные формы, редко одиночные. Колонии как правило маленькие, массивные, реже крупноветвистые или крупнопластинчатые. Обычно они хорошо сохранены, неокатаны, часто имеют хорошо выраженную микроструктуру и скульптуру скелетных образований. Благодаря хорошей сохранности колоний удалось более детально исследовать микроструктуру и гистологическую структуру скелета. В изученном собрании определены 54 вида (в том числе 17 видов с определением достоверным, 4 - с предполагаемым (aff.), 18 видов и 6 подвидов новых, а также 7 форм, определенных только до рода), относящиеся к 38 родам, один из которых относится к группе incertae sedis, и 18 семействам. Из всех семейств 17 относится к пяти подотрядам НехасогаШа и одно к Octocorallia. Определено: 18 новых видов, 6 новых подвидов, 4 новых рода и 1 новый подрод (перечень на Табл. 1). В сообществе кораллов Румынских Карпат важное стратиграфическое значение имеют следующие роды: Pentacoenia d’Orbigny, Holocystis Lonsdale, Diplogyra Eguchi и появляющиеся в нижнем мелу, но имеющие более широкое вертикальное распространение роды: Еugyrа de Fromentel, Felixigyra Prever, Eohydnophora Eguchi, Hydnophora Fischer, Siderastraea de Blainville и Polytremacis d’Orbigny. На основании доступной литературы можно установить следующие стратиграфические интервалы 17 видов, определенных достоверно: 7 видов встречается в интервале баррем - нижний апт, 3 вида - готерив - нижний апт, 1 вид - готерив - баррем (возможно также и апт), 1 вид - готерив - апт, 1 вид - готерив - сеноман, 2 вида - апт, 1 вид - турон, 1 вид - сенон. Отложения, в которых содержатся кораллы, на основании другой фауны были отнесены к баррем-нижнему апту (Попеску и Патрулиус, 1964). Следовательно, вехнемеловые виды (сенон, турон), представленные в изученном материале, не имеют стратиграфического значения. Подавляющее большинство видов обладает широким стратиграфическим интервалом (табл. 2) с готерива по нижний апт. В связи с тем, что в изученном сообществе выявлены 2 вида, известных исключительно в апте, и 10 видов не встречаемых выше нижнего апта, следует считать, что возраст отложений, в которых распространены изученные кораллы, ограничивается нижним аптом. Это подтверждается и аммонитами, определенными в этих отложениях: Deshayesites и Procheloniceras (Попеску и Патрулиус, 1964). Распространение этих аммонитов ограничивается к нижнему апту (Colloque sur le Crétacé inférieur, 1965). В сообществе кораллов из нижнего мела Румынских Карпат представлено 12 видов общих с кораллами баррем-аптского возраста из Польских флишевых Карпат (Морицова, 1964), 4 вида общих с ургоном Юрских гор (Коби, 1880-1889) и 4 вида тождественных с кораллами, описанными в этих слоях Вольцом (1903). Остальные виды спорадически встречались в других геологических регионах (табл. 2). Проводя попытку восстановления среды обитания и захоронения кораллов из флиша Румынских Карпат необходимо обратить внимание на следующие факты. Кораллы находятся в отложениях в непереотложенном виде, в положении их жизнедеятельности. Преимущественно они относятся к рифообразующим (герматипным) родам, обитавшим в экологических условиях, сходных со средой жизнедеятельности современных рифовых кораллов. Колонии рассеяны, местами образуют небольшие скопления. Их породообразующая роль была незначительная. Совместно с кораллами в этих отложениях встречается и другая фауна, представленная орбитолинами, кишечнополостными, брюхоногими, двустворчатыми, аммонитами, морскими ежами, водорослями и др. (Попеску и Патрулиус, 1964; Патрулиус, 1965). Отложения, в которых распространены кораллы, состоят из терригенного материала в алевритовой или алеврит-псаммитовой фракциях. Почти совершенно отсутствует в них крупный зоогенный детрит. Эти признаки свидетельствуют о том, что кораллы обитали в зоне, отдаленной на некоторое расстояние от берега. Вытянутая форма многих колоний в вертикальном направлении является признаком быстрого осадконакопления. Описанное сообщество кораллов обитало, по всей вероятности, в теплых водах тропического или субтропического климата, в относительно мелководной (не глубже 50 м), несколько отдаленной от берега зоне, характеризующейся подвижностью вод и довольно быстрыми темпами осадконакопления.

2

Supplemental data on Triassic (Anisian) corals from Upper Silesia (Poland)

100%

Morycowa E.

|

tom Vol. 88, No. 1

37--45

EN

About twenty species of scleractinian corals are known from the shallow marine epicontinental deposits (Middle Triassic: Anisian, Muschelkalk) of Kraków-Upper Silesia region. Four of them require taxonomic revision. On the basis of partly preserved micromorphological features and the microstructure of the skeletons two of them are corrected, i.e. Coelocoenia? assmanni Weissermel, 1925 and C. exporrecta Weissermel, 1925, from Kamień Śląski, near Opole (Upper Silesia). Coelocoenia? assmanni was incorporated into Eckastraea prisca (Weissermel, 1925), family Eckastraeidae Morycowa, 2006, in Morycowa and Szulc (2006) and C. exporrecta is assigned to a new genus Opolestraea nov. gen., family Eckastraeidae.

3

Corals from the Tithonian carbonate complex in the Dąbrowa Tarnowska–Szczucin area (Polish Carpathian Foreland)

100%

Morycowa E.

Annales Societatis Geologorum Poloniae

|

2012

|

tom Vol. 82, No. 1

1–-38

EN

The studied corals have been collected from cores of boreholes located in the central part of the Polish Carpathian Foreland in the Dąbrowa Tarnowska–Szczucin area. The Jurassic complex in this area presents a continuous stratigraphic section from the Upper Callovian to Tithonian, locally passing to the Lower Cretaceous (Berriasian). Its thickness exceeds 1,100 m in this area. This complex is composed of marine, mainly shallow-water deposits. The corals occur within the upper part of the Upper Jurassic (Tithonian) deposits, almost entirely within the Swarzów Limestone Formation (= coral-algal limestone formation). This occurrence marks the northernmost extent of Tithonian shallow-water corals in Poland and one of the northernmost in Europe. 42 coral species (among them 14 in open nomenclature) were identified in deposits of this formation. They include two new species: Complexastrea magna and Complexastrea dabroviensis. All taxa, except one, belong to the order Scleractinia. The described assemblage displays a Late Jurassic character. The broader stratigraphic span is assigned to some species, which are quoted from the Middle Jurassic and some species lasted until the Early Cretaceous, Berriasian and/or Valanginian.

4

Preservation of skeletal microstructure in fossil Scleractinia

100%

Morycowa E.

|

1980

|

tom 25

|

nr 3-4

EN

This paper presents the results of investigations on the microstructure and chemical composition of the skeletons of fossil hermatypic scleractinian corals (Lower Aptian). In the specimens examined, two modes of preservation of skeletal microstructure have been observed: one - in which aragonite is preserved, and the other in which it is replaced by silica.

5

Lower Cretaceous Microsolenina (Scleractinia) from Provence (southern France)

63%

Morycowa E. , Masse J. P.

Annales Societatis Geologorum Poloniae

|

2009

|

tom Vol. 79, No 2

97-140

EN

In the Lower Cretaceous (Urgonian) limestones of the Provence region (South France) shallow-water scleractinian corals are very common. This paper concentrates on corals from the suborder Microsolenina. They represent 34 taxa (including 5 new species) belonging to 14 genera from two families: Microsolenidae and Latomeandridae. This coral assemblage is representative for the late Early Cretaceous Tethyan realm but also shows some endemism. Its characteristic feature is the abundance of hydnophoroid specimens from the genus Hydnophoromeandraraea Morycowa. The Barremian–Early Aptian age of the studied corals is based on forami- nifera (mainly orbitolinids), dasycladale algae and rudists, and agrees with that of the whole studied coral fauna.

6

Marian Książkiewicz (1906-1981): The 25th anniversary of his death

63%

Morycowa E. , Ślączka A.

Annales Societatis Geologorum Poloniae

|

2007

|

tom Vol. 77, No 2

117-121

7

Actinaraeopsis ventosiana, a new scleractinian species from the Lower Cretaceous of Provence (SE France)

63%

Morycowa E. , Masse J. P.

Annales Societatis Geologorum Poloniae

|

2007

|

tom Vol. 77, No 2

141-145

EN

Actinaraeopsis ventosiana is a new scleractinian coral species from the Lower Cretaceous shallow- water limestones of the Mont Ventoux (Provence, SE France). To date only two Late Jurassic species of this genus have been known, i.e. Actinaraeopsis araneola Roniewicz and A. exilis Roniewicz. The new species shows some similarity to the Jurassic species A. araneola, but differs in microstructure details and morphometric parameters.

PL

W pracy opisano nowy gatunek koralowca kolonijnego Actinaraeopsis ventosiana, pochodzącego z płytkowodnych wapieni górnobarremskich Prowansji (SE Francja). Dotychczas tylko dwa gatunki tego rodzaju są znane z jury górnej, A. araneola Roniewicz i A. exilis Roniewicz. Nowy gatunek Actinaraeopsis ventosiana wykazuje pewne podobieństwo do jurajskiego gatunku A. araneola, ale różni się od niego parametrami morfometrycznymi i szczegółami budowy mikrostrukturalnej szkieletu.

8

Professor Marian Książkiewicz - Carpathian geologist

63%

Ślączka A. , Morycowa E.

Annales Societatis Geologorum Poloniae

|

2007

|

tom Vol. 77, No 2

105-105

9

Revision of the genus Cladophyllia and description of Apocladophyllia gen.n. (Cladophylliidae fam.n., Scleractinia)

63%

Morycowa E. , Roniewicz E.

|

nr 3-4

EN

Syntypes of Lithodendron dichotomum Goldfuss are reexamined. The following Middle and Upper Jurassic species of the genus Cladophyllia Milne-Edwards et Haime, 1851 are revised: C. minor Beauvais, 1975, C. conybearei Milne-Edwards et. Haime, 1851 and C. dichotoma (Goldfuss, 1821), and C. cf. excelsa (Koby, 1988) is described. Genus Schizosmilia Koby, 1889 is regarded here as a later subjective synonym of Cladophyllia. Some corals described under the name of Schizosmilia are recognized as representatives of the new genus Apocladophyllia with the type species A. nowaki sp.n. The genera Cladophyllia and Apocladophyllia represent a new Jurassic/Cretaceous family,, Cladophylliidae fam.n., suborder Stylinina Alloiteau, 1952.

PL

Zrewidowano trzy gatunki rodzaju Cladophyllia Milne-Edwards et Haime 1851: C. minor Beauvais, 1975, C. conybearei Milne-Edwards et Haime, 1851, C. dichotoma (Goldfuss), oraz opisano C. cf. excelsa (Koby, 1888) pls. 15—18; figs. 1—4). Stwierdzono, iż Schizosmilia Koby, 1889 jest młodszym subiektywnym synonimem Cladophyllia. Spośród korali najwyższej jury i dolnej kredy zaliczanych dotychczas do Stylosmilia lub Schizosmilia wyodrębniono nowy rodzaj, Apocladophyllia (pls. 19—22; figs. 5—8), z gatunkiem typowym A. nowaki sp.n. Do nowego rodzaju zaliczono oprócz tego gatunek opisany przez Ogilvie (1896) jako Stylosmilia koniakensis, a przez Alloiteau (1939), jako S. chaputi. Zwrócono uwagę na następujące cechy obu rodzajów: małe średnice trabekul, aurikularną ornamentację brzegu wewnętrznego septów, drobnoguzkową ornamentację boków septalnych, która świadczy o licznych rozgałęzieniach głównych trabekul, wykształcenie elementów radialnych w postaci septów, ścianę septotekalną, endotekę złożoną głównie z dużych, subtabularnych dysepimentów, oraz symetryczny podział kielicha ścianą pochodzenia septalnego. Rodzaj Apocladophyllia różni się od Cladophyllia obecnością ślepych wyrostków łączących korality — apofyz, oraz wyraźnie radialnym ułożeniem septów. Cienkie trabekule z licznymi bocznymi odgałęzieniami i występowanie regularnego ząbkowania typu aurikularnego na brzegu wewnętrznym septów pozwalają na włączenie ich do podrzędu Stylinina. Ze względu na charakter elementów radialnych rodzaje te wyodrębniono od innych Stylinina, jako nową rodzinę Cladophyllidae. Rodzaj Cladophyllia jest znany od bajosu do albu z obszarów geosynklinalnych i epikontynentalnych, natomiast Apocladophyllia ma zasięg ograniczony do najwyższej jury i dolnej kredy na obszarach geosynklinalnych. Ze względu na podobieństwa cech i następstwo stratygraficzne można je uważać za rodzaje bezpośrednio powiązane filogenetycznie.

10

Albian corals from the Subpelagonian Zone of Central Greece (Agrostylia, Parnassos region)

63%

Morycowa E. , Marcopoulou-Diacantoni A.

Annales Societatis Geologorum Poloniae

|

2002

|

tom Vol. 72, No 1

1-65

EN

Shallow-water scleractinian corals from Cretaceous allochthonous sediments of Subpelagonian Zone in Agrostylia (Parnassos region, Central Greece) represent 47 taxa belonging to 35 genera, 15 families and 8 suborders; of these 3 new genera and 9 new species are described. Among these taxa, 5 were identified only at the generic level. One octocorallian species has also been identified. This coral assemblage is representative for late Early Cretaceous Tethyan realm but also shows some endemism. A characteristic feature of this scleractinian coral assemblage is the abundance of specimens from the suborder Rhipidogyrina. The Albian age of the corals discussed is indicated by the whole studied coral fauna, associated foraminifers, calpionellids and calcareous dinoflagellates.

11

Scleractinian corals from the Middle Miocene salt deposits in Carpathian Foredeep

63%

Morycowa E. , Roniewicz E.

|

nr 1-2

EN

Two forms of ahermatypic corals, Caryophyllia salinaria (Reuss) and Vielicyathus zejszneri gen. et sp. n. are described from Middle Miocene salt-bearing sediments of the Wieliczka and Bochnia salt mines. The corals are thought to have been redeposited penesynchroneously into the salinary basin by means of sedimentary gravity mass movements.

PL

Opracowane koralowce pochodzą z utworów solonośnych badenu, ściślej — z warstw odpowiadających poziomowi otwornicowemu Uvigerina costai (Łuczkowska 1967, 1978, Kolasa i Ślączka 1985a), odsłaniających się w kopalni soli w Wieliczce i Bochni. Zbiór koralowców z kopalni w Wieliczce złożony jest z około 80 okazów. W większości są to okazy niekompletne ze względu na ich bardzo kruche szkielety. Zostały one zebrane z brekcji (fig. 2) występującej w stropowej części „soli spizowej” (Kolasa i Ślączka 1985b). Koralowiny są uwięzione w kryształach lub agregatach kryształów solnych (pl. 46: 2), bądź też w masie ilastej towarzyszącej brekcji solnej (pl. 46: 1). Kielichy koralowców i przestrzenie śródszkieletowe wypełnione są solą lub iłem, sporadycznie są one puste. Szkielety nie uległy przeobrażeniu mineralogicznemu, zachowały się bowiem w pierwotnej postaci aragonitowej. Koralowce z utworów solonośnych Wieliczki reprezentowane są przez ahermatypowy, endemiczny gatunek, Caryophyllia salinaria (Reuss) (figs. 3, 4, pls. 41, 42) znany dotychczas wyłącznie ze środkowomioceńskich (badeńskich) utworów polskiej strefy przykarpackiej (Zejszner 1845, Reuss 1867, Różkowska 1932) i Śląska Opawskiego (Roemer 1870, Różkowska 1932), oraz nowokreowany gatunek z rodziny Caryophylliidae: Vielicyathus zejszneri gen. et sp. n. (fig. 5, pls. 43—48). Okaz Vielicyathus zejszneri z kopalni soli w Bochni wykazuje podobny stan zachowania i pochodzi z tych samych wiekowo utworów, co koralowiny z Wieliczki. Przy próbie określenia środowiska życia opisanych koralowców wzięto pod uwagę wymagania współczesnych koralowców ahermatypowych, charakter zespołu organizmów towarzyszących oraz typ osadów wypełniających i otaczających koralowiny. Na tej podstawie uważa się, że koralowce te żyły w morzu spokojnym, o zasoleniu normalnym lub prawie normalnym, niezbyt głębokim (porównywalnym z głębokościami strefy nerytycznej), na słabo skonsolidowanym, mulastym dnie. Zasiedlały one południową strefę basenu zapadliska przedkarpackiego, skąd wraz z innym materiałem były przenoszone prądami zawiesinowymi i grawitacyjnymi w głębsze, bardziej północne strefy basenu. Są one zatem fauną penesynchronicznie redeponowaną do utworów solonośnych badenu.

12

Microstructural evidence of the stylophyllid affinity of the genus Cyathophora (Scleractinia, Mesozoic)

63%

Morycowa E. , Roniewicz E.

|

tom Vol. 86, No. 1

1--6

EN

The genus Cyathophora Michelin, 1843 (Cyathophoridae) is removed from the suborder Stylinina Alloiteau, 1952 and transferred to the Stylophyllina Beauvais, 1980. Morphologically, it differs from stylinine corals in that rudimentary septa are developed in the form of ridges or spines on the wall and may continue onto the endothecal elements as amplexoid septa. Relics of primary aragonite microstructure, preserved in silicified colonies of Cyathophora steinmanni Fritzsche, 1924 (Barremian–early Aptian) and in a calcified colony of C. richardi Michelin, 1843 (middle Oxfordian), indicate a non-trabecular structure of their skeletons. The sclerenchyme of radial elements is differentiated into fascicles of fibres, and in the form of fascicles or a non-differentiated layer of fibres, it continues as the upper part of endothecal elements and as the incremental layers of the wall. A micro-lamellation of the skeleton corresponds to the accretionary mode of skeleton growth found in Recent corals. A similarity between the septal microstructure of Cyathophora and that of the stylophyllid genera, the Triassic Anthostylis Roniewicz, 1989 and the Triassic–Early Jurassic Stylophyllopsis Frech, 1890, is interpreted as a result of their being phylogenetically related. The microstructure of the Jurassic Stylina gaulardi Michelin, 1843 has been considered for purposes of comparison. The systematics of the genus Cyathophora is formally revised with C. richardi Michelin reinstated as the type species.

13

Fossil Flabellum (Scleractinia) of Antarctica

63%

Roniewicz E. , Morycowa E.

|

nr 1-2

EN

A new ahermatypic scleractinian coral, Flabellum rariseptatum sp.n., belonging to the Flabellum thouarsii-group of species, has been described from Tertiary glacio-marine sequence of the Cape Melville Formation cropping out at the King George Island, South Shetland Islands, Antarctica.

PL

Wśród obfitej fauny kopalnej odkrytej w 1980—81 roku przez uczestników V Polskiej Wyprawy Antarktycznej PAN (Birkenmajer 1982a) znajduje się nowy gatunek koralowca nierafowego, Flabellum rariseptatum sp.n. Fauna pochodzi z osadów lodowcowo-morskiej Formacji Cape Melville odsłaniających się na Półwyspie Melville’a na Wyspie King George w Południowych Szetlandach (fig. 1 A—C). Osady te są wykształcone przede wszystkim w postaci mułowców i iłowców z rozrzuconymi głazami wytopionymi z dryfujących gór lodowych. Formacja Cape Melville tworzy najwyższą część Grupy Moby Dick wyróżnionej na Wyspie King George przez Birkenmajera (1982a, 1984). Koralowce występują obok krabów (Förster et al. 1985, Förster et al. in press), szkarłupni (Szymańska in press), mięczaków (Karczewski in press), wieloszczetów (szczęki i aparaty szczękowe, Szaniawski i Wrona in press), otwornic, oraz kredowych belemnitów i nannoplanktonu, które są redeponowane (Birkenmajer et al. 1983; Dudziak 1984). Uważa się, że osady Formacji Cape Melville powstawały w spokojnej wodzie w obrębie zewnętrznego szelfu (Birkenmajer 1982b, 1984). Górną granicę wieku osadów tej formacji określają przecinające je dajki andezytowe, które liczą około 20 mln lat (Birkenmajer et al. 1985). Nowy gatunek należy do grupy gatunków z kręgu F. thouarsii szeroko rozprzestrzenionych od oligocenu do dziś wokół Antarktydy i w strefie subantarktycznej. Osobniki dochodzą do dużych rozmiarów i odznaczają się bardzo zmiennym kształtem (fig. 2; pl. 15: 1—6). Kombinacja takich cech, jak cienkie i stosunkowo mało zagęszczone septa oraz lekko wypukły lub prawie poziomy zarys dystalnego brzegu septów (figs. 3, 4; pl. 16: 1—3) różnią ten gatunek od pokrewnych. Korality mają bardzo cienki pedicel z wklęsłą od dołu płytką bazalną oraz gąbczastą kolumellę o mało zwięzłej budowie (pl. 16: 4—7).