Instytucja poręczenia wypłaty odszkodowania za zniszczone, uszkodzone lub skradzione eksponaty wystawowe, funkcjonująca w prawie polskim za sprawą Ustawy z dnia 8 maja 1997 r. [PGuSP ] o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne, niewątpliwie powinna być upowszechniana w działalności wystawienniczej muzeów państwowych i samorządowych. Z pewnością może się do tego przyczynić projektowana zmiana, wymaganej przez art. 23 ust. 1 PGuSP, minimalnej, łącznej wartości eksponatów wystawowych, determinującej ubieganie się o uzyskanie poręczenia. Dotychczas bowiem praktyczna przydatność omawianej instytucji była raczej znikoma z uwagi na wspomniane kryterium kwotowe, możliwe do spełnienia jedynie w przypadku ograniczonej liczby wystaw. Odstępowanie od ubezpieczenia komercyjnego i możliwie jak najczęstsze stosowanie instytucji poręczenia wypłaty odszkodowania za zniszczone, uszkodzone lub skradzione eksponaty wystawowe, powinno być połączone z refleksją na temat różnic pomiędzy poręczeniem Skarbu Państwa a instytucją ubezpieczenia. Umowa poręczenia oraz umowa ubezpieczenia są to bowiem dwie całkowicie odrębne i różne od siebie instytucje prawa cywilnego. Udzielane przez Radę Ministrów, w imieniu Skarbu Państwa, poręczenie wypłaty odszkodowania z tytułu zniszczenia, uszkodzenia lub kradzieży nieubezpieczonych eksponatów wystawowych z powodzeniem mogłoby zastąpić ubezpieczenie komercyjne, zapewniając optymalną ochronę interesu majątkowego podmiotu zagranicznego udostępniającego muzealia. W tym celu konieczne jest jednak skuteczne (umowne) rozszerzenie odpowiedzialności organizatora wystawy (art. 473 KC). Należy bowiem pamiętać, że konstrukcja poręczenia oparta jest na zasadzie akcesoryjności.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.