Wyniki wyszukiwania - Biblioteka Nauki

1

Przyczyny i procedury wydalania duchownych według norm i praktyki Kongregacji Nauki Wiary

100%

Nykiel K.

Prawo Kanoniczne

|

2011

|

tom 54

|

nr 3-4

31-52

PL

La conferenza intende illustrare le cause e la procedura per le quali un chierico possa essere colpito con la pena di dimissione dallo stato clericale. Le cause sono la commissione da parte dello stesso di delitti gravi, descritti nel motu proprio Sacramentorum sanctitatis tutela di Giovanni Paolo II del 30 aprile 2001, in cui sono state, a distanza di nove anni, apportate delle modifiche sia per quanto riguarda le norme sostanziali, che procedurali. Tali modifiche vengono descritte nella prima parte della Conferenza. Queste nuove Norme sui “Delitti Riservati”, approvate da Papa Benedetto XVI il 21 maggio 2010, sono state pubblicate il 15 luglio 2010. Il testo in parola, che tratta dei delitti riservati alla competenza esclusiva della Congregazione per la Dottrina della Fede, contiene le Norme Sostanziali (artt. 1-7) e quelle Processuali (artt. 8-31) ed è stato il punto di riferimento per presentare le cause e la procedura che il predetto Dicastero osserva nel giudicare i casi di delicta reservata. A queste Norme si aggiunge anche una lunga prassi del Dicastero nel trattare simili casi. Per la commissione di questi gravi delitti (ad esempio: contro la fede, i Sacramenti dell’Eucaristia e della Penitenza, nonché contro la morale, specialmente l’abuso sessuale di minori), i chierici colpevoli, secondo la gravità del crimine da loro commesso, possono essere puniti anche con il massimo della pena, ovvero con la dimissione dallo stato clericale o la deposizione. Nella seconda parte della Conferenza viene esposta la procedura seguita dalla Congregazione nei casi di delicta reservata e le relative possibili soluzioni, esaminando i singoli casi. Il chierico accusato di aver commesso un grave delitto come, ad esempio, l’abusosessuale di minore, può, una volta accertatane la colpevolezza e ricorrendo gli estremidi cui all’art. 21 delle Normae, essere dimesso dallo stato clericale sia tramite la viagiudiziale sia anche percorrendo le vie alternative del processo amministrativo o dellapresentazione diretta delcaso al Romano Pontefice. In quest’ultima ipotesi il casoviene presentato al Santo Padre con il previo voto favorevole della Congregazione,motivando la richiesta dell’inflizione della succitata pena con la dicitura “pro bono Ecclesiae“ oppure, per i casi particolarmente gravi, “in poenam”. In via graziosa è contemplata anche la dispensa dagli obblighi che derivano dall’Ordine Sacro, inclusoil celibato, a seguito di supplice istanza dell’oratore-reo. La Conferenza si conclude con il richiamo ai due canoni 292-293 CIC che determinano la situazione canonica dei chierici che hanno perso lo stato clericale.

2

Prawo dziecka do sakramentów w świetle inicjacji chrześcijańskiej i wychowania do wiary

100%

Nykiel K.

Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego

|

2019

|

tom 14

|

nr 16 (1)

187-198

EN

The article aims at reflecting on the child’s right to the sacraments, with particular regard to baptism and confirmation, in an era in which we are experiencing, on the one hand, a new dimension of so-called civil rights and, on the other – a misunderstanding and systematic betrayal of the life and dignity of children. The article is divided into three parts, which aim to elaborate on the meaning of the word “law” in relation to God and to Man, the way in which the Church views the child in the celebration of the sacraments, and the impact of these in the development of Christian identity today.

PL

Artykuł ma na celu zastanowienie się nad prawem dziecka do sakramentów, ze szczególnym uwzględnieniem chrztu i bierzmowania, w epoce, w której z jednej strony doświadczamy nowego wymiaru tak zwanych praw obywatelskich, a z drugiej strony – nieporozumienia i systematycznej zdrady życia i godności dzieci. Artykuł został podzielony na trzy części, których celem jest pogłębienie znaczenia słowa „prawo” w odniesieniu do Boga i człowieka, ukazanie sposobu, w jaki Kościół postrzega dziecko w sprawowaniu sakramentów, a także ich wpływu na rozwój chrześcijańskiej tożsamości w czasach współczesnych.

3

The Loss of the Sense of Sin and the Arrogance of Life: Challenges for Today’s Evangelization

100%

Nykiel K.

Roczniki Teologiczne

|

2023

|

tom 70

|

nr 1

63-83

PL

Na początku 2014 roku, podczas jednej z porannych medytacji, papież Franciszek, nawiązując do znanej wypowiedzi Piusa XII, stwierdził, że utrata poczucia grzechu jest złem tej cywilizacji, złem, które umacnia chrześcijańską przeciętność i jest odwrotnie proporcjonalne do uwagi i budowania Królestwa Bożego wśród ludzi. Kategorie poczucia grzechu i poczucia winy, przynajmniej teoretycznie i bez uogólnień, mogą być zrozumiałe w ramach doświadczenia chrześcijańskiego i sumienia kościelnego, ale gdy rozszerzy się horyzont ludzki, te dwa pojęcia nie znajdują racji bytu, ponieważ kwestia tak naprawdę nie pojawia się w rzeczywistości. Dzieci i twórcy współczesnej kultury, mężczyźni i kobiety naszych czasów, choć ukierunkowani na Królestwo Boże, są silnie dotknięci mentalnością zeświecczoną, globalistyczną i pluralistyczną, która negatywnie wpływa na ich postawy, zachowania i ekspresje egzystencjalne. Kościół, zarówno ad intra, jak i ad extra, staje przed problemem, jak przemienić przejawy tej nowej antropologii na wartości ewangeliczne; problem polega nie tyle na tym, jak przywrócić poczucie winy i grzechu, ile na tym, jak przywrócić lub wzbudzić wiarę w sercach ludzi. Skuteczna ewangelizacja ma na celu przywrócenie Ewangelii w sercach ludzi i wychowanie ich w sensie Boga, tak aby współcześni ludzie mieli wyższy paradygmat (Jezusa), z którego mogliby czerpać inspirację.

EN

At the beginning of 2014, during his morning meditations, Pope Francis, when referring to a famous phrase by Pius XII, stated that losing the sense of sin is the evil of this civilisation, an evil that strengthens Christian mediocrity and is inversely proportional to directing attention towards – and constructing – the Kingdom of God among men. The categories of sense of sin and sense of guilt, at least in theory and without generalisations, become understandable in the context of the Christian experience and the ecclesial consciousness; yet, when the human horizon is extended, the two concepts do not find a right to citizenship because the question is not even raised. The children and creators of contemporary culture, the men and women of our time, although directed towards the Kingdom of God, are strongly influenced by the global and plural secularist mentality, and this has a negative impact on their attitudes, behaviour and expressions of their existence. The Church, both within herself and outside herself, poses to herself the question of how she can redirect the expressions of this unprecedented anthropology towards Gospel values. The problem is not so much how to bring to the surface the sense of guilt and sin but, rather, how to restore or generate faith in the hearts of men. Effective evangelisation has the task of bringing back the Gospel into men’s hearts and educating in a sense of God so that contemporary man can have a higher paradigm (God) on which to base himself.

4

Sługa Boży Stefan Kardynał Wyszyński – troska o życie sakramentalne Narodu

100%

Nykiel K.

Kościół i Prawo

|

2017

|

nr 6 (19) nr 1

143-160

PL

Prymas Tysiąclecia Stefan Wyszyński jako kapłan, biskup i kardynał w swojej pracy duszpasterskiej był zaangażowany w życie sakramentalne Narodu. Pełniąc posługę w diecezji włocławskiej i lubelskiej oraz archidiecezji gnieźnieńskiej i warszawskiej przygotował do przyjęcia Pierwszej Komunii św. kilka tysięcy dzieci. Tylko w diecezji lubelskiej udzielił bierzmowania ponad 80 tysięcy wiernym. Ponadto wyświęcił ponad 1000 kapłanów i konsekrował ponad 50 biskupów.

EN

Primate of the Millenium Stefan Wyszyński as a priest, bishop and cardinal in yourself pastoral work was involved in sacramental life of Nation. Serving ministries in dioceses of Włocławek and Lublin and archidioceses of Gniezno and Warsaw prepared to receive Firs Communion several thousand children. Only in the diocese of Lublin he administered the sacrament of confirmation over 80 thousand faithful. Also he ordained over 1000 priests and consecrated over 50 bishops.

5

Il sigillo sacramentale nella normativa canonica

100%

Nykiel K.

Teka Komisji Prawniczej

|

2014

|

tom 7

81-91

PL

Autor podkreśla, że Kościół zawsze przywiązywał szczególną wagę do poufności spotkania wiernych z kapłanem podczas sprawowania sakramentu pokuty. Ochrona tego, co z biegiem czasu będzie określane jako „tajemnica spowiedzi”, splata się z historycznym rozwojem formy sakramentu – gdzie postępujący zanik pokuty publicznej i wprowadzenie spowiedzi, uogólnionej już w końcu XII w. w formie, jaką znamy dzisiaj – oraz rozwój dyscypliny kanonicznej w formach właściwie prawnych, a nie tylko teologicznych czy moralnych. Faktycznie, zanim przejdziemy do specyfiki tematu rozpatrywanego w perspektywie kanonicznej, uznającego naruszenie tajemnicy spowiedzi za przestępstwo, autor najpierw prześledzi pewne refleksje biblijne i teologiczne, aby lepiej zrozumieć powody, dla których Kościół przywiązuje to szczególne znaczenie do całkowitej nienaruszalności tajemnicy spowiedzi. To właśnie na Soborze Laterańskim IV (1215) po raz pierwszy zostały ustanowione moralne i prawne obowiązki jako powszechne prawo Kościoła, przewidując surowe kary dla kapłanów, którzy je łamią.

EN

The Author highlights how the Church has always attributed particular relevance to the privacy of the encounter between the faithful and the priest in the administration of the Sacrament of Penance. The protection of what in the course of time will be defined as the „seal of the confessional” is intertwined with the historical development of the form of the Sacrament – when the progressive disappearance of public penance and the introduction of auricular confession, already generalized by the end of the twelfth century, in the form known to us today assumes particular importance – and the development of canonical discipline in its elaboration into juridical forms properly so called, and not only theological or moral. In fact, before entering into the specifics of the eminently canonical subject on hand, the violation of the sacramental seal as a crime, the Author first of all presents some biblical and theological reflections, in order the better to understand the reasons why the Church attributes this particular importance to absolute inviolability of the confessional seal. It is with the Fourth Lateran Council (1215) that a canon sanctions for the first time the moral and juridical obligation as a universal law of the Church, foreseeing grave penalties for priests who break it. The discipline of the Church in subiecta materia has always remained substantially the same, except for the specification of other types, as the absolution of one’s accomplice, way in the past, or, more recently, the extension of the violation of the seal through technical means. In canonical legislation regarding the sacramental seal, the Church, then, intends to transmit the pedagogy of the love of the Father of mercy on the one hand and on the other She desires to direct Her ministers to try to live the gift of ministerial and spiritual paternity, which enables them, in every experience of this seal-secret of the auricular dialog of confession, to be privileged witnesses of the sanctity of this sacrament after the example of Saint John Nepomucene (1349–1393), who endured even martyrdom of blood in maintaining the importance of the absolute value of the inviolability of the seal of confession. Therefore not even the death of the penitent can release the confessor from this bond. The law of the sacramental seal does not admit any exceptions. No confessor can be dispensed from it, even if in wanting to reveal the contents of a confession he intends to avoid a grave and imminent evil. The sacramental seal, understood in this way, also becomes a guarantee of the marvels of God in the heart of every individual penitent, who entrusts himself to the heart of the pastors, who echo in the existential here and now of each one the beauty of the merciful and transforming Love of the Father, given by the redeeming sacrifice of Christ.

IT

L’autore mette in evidenza come da sempre la Chiesa ha attribuito particolare rilevanza alla riservatezza dell’incontro tra il fedele ed il sacerdote nell’amministrazione del Sacramento della Penitenza. La tutela di quello che, nel corso del tempo, sarà definito „segreto confessionale” si intreccia con lo sviluppo storico della forma del Sacramento – ove assume particolare rilevanza la progressiva scomparsa della penitenza pubblica e l’introduzione della confessione auricolare, ormai generalizzata già alla fine del XII secolo, nella forma da noi oggi conosciuta – e lo sviluppo della disciplina canonica nella sua elaborazione in forme propriamente giuridiche, e non solamente teologiche o morali. Infatti, prima di entrare nello specifico del tema trattato in prospettiva eminentemente canonica considerando la violazione del sigillo sacramentale in quanto delitto, l’autore traccia dapprima alcune riflessioni bibliche e teologiche, al fine di comprendere maggiormente le ragioni per cui la Chiesa attribuisce questa particolare importanza all’assoluta inviolabilità del sigillo confessionale. E’ con il Concilio Lateranense IV (1215) che un canone sancisce per la prima volta il suo obbligo morale e giuridico come legge universale della Chiesa, prevedendo gravi sanzioni per i sacerdoti che lo infrangono. La disciplina della Chiesa in subiecta materia è poi sempre rimasta sostanzialmente la medesima, salvo la specificazione di altre fattispecie, come l’assoluzione del complice, fin in antico, ovvero, più recentemente, la dilatazione della violazione del sigillo mediante strumenti tecnici. Nella normativa canonica riguardante il sigillo sacramentale la Chiesa, quindi, intende trasmettere da una parte la pedagogia d’amore del Padre della misericordia e, dall’altra, desidera orientare i Suoi ministri a sperimentare e vivere il dono della paternità ministeriale e spirituale, che permette loro, in ogni esperienza di questo sigillosegreto del dialogo auricolare della confessione, di essere testimoni privilegiati della santità di questo sacramento sull’esempio di San Giovanni Nepamuceno (1349–1393), che giunse fino al. martirio di sangue per custodire la portata assoluta della valenza dell’inviolabilità del sigillo sacramentale. Pertanto, neppure la morte del penitente potrà sciogliere il confessore da questo vincolo. La legge del sigillo sacramentale non ammette eccezioni. Nessun confessore può esserne dispensato, anche se nel voler rivelare il contenuto di una Confessione intendesse evitare un grave e imminente male. Il sigillo sacramentale, così inteso, diventa anche garanzia delle mirabilia Dei nel cuore di ogni singolo penitente, che si consegna al cuore dei pastori, che riverberano nel qui ed ora esistenziale di ciascuno la bellezza dell’Amore misericordioso e trasfigurante del Padre, donato dal sacrificio redentore di Cristo.

6

Il modus operandi della Penitenzieria Apostolica nel concedere assoluzioni dalle censure, dispense, commutazioni, sanazioni, condoni ed altre grazie

100%

Nykiel K.

Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego

|

2023

|

tom 18

|

nr 20 (2)

181-202

EN

This contribution seeks to present the modus operandi of the Apostolic Penitentiary, the Tribunal of the Roman Curia that is responsible for everything relating to the internal forum and the granting of indulgences. To do this, reference is made first of all to the notion of the internal forum so as to then illustrate the responsibilities attributed to the Apostolic Penitentiary by the recent apostolic constitution Praedicate Evangelium of Pope Francis. Attention is then paid in particular to the delicts reserved to the Holy See and the way a confessor should behave towards a penitent who has incurred excommunication. Lastly, a reference is also made to the other responsibilities of the Apostolic Penitentiary relating to dispensation from irregularities and the granting of other graces, with references to the works indicated in the bibliography provided for further reading.

IT

Il contributo intende presentare il modus operandi della Penitenzieria Apostolica, il Tribunale della Curia Romana competente su tutto quanto riguarda il foro interno e la concessione delle indulgenze. Per fare ciò, si richiamerà anzitutto la nozione di foro interno, per illustrare poi le competenze attribuite alla Penitenzieria dalla recente costituzione apostolica Praedicate Evangelium di Papa Francesco. Ci si soffermerà, in particolare, sui sei delitti riservati alla Santa Sede e sul modo di comportarsi del confessore di fronte a un penitente che è incorso nella scomunica. Infine, si farà un cenno anche alle altre competenze della Penitenzieria riguardo la dispensa dalle irregolarità e alla concessione di altre grazie, rimandando alle opere indicate nella bibliografia per ulteriori approfondimenti.

PL

W niniejszym opracowaniu Autor przedstawia modus operandi Penitencjarii Apostolskiej, Trybunału Kurii Rzymskiej, mającego kompetencje we wszystkim tym, co dotyczy forum wewnętrznego i udzielania odpustów, jako wyrazu miłosierdzia Bożego. W tym celu, po krótkim scharakteryzowaniu pojęcia forum wewnętrznego, tzn. ukrytego obszaru osobistych, duchowych relacji między Miłosiernym Bogiem a wiernym, penitentem, przedstawione zostały kompetencje Penitencjarii Apostolskiej w świetle opublikowanej w ostatnim czasie konstytucji apostolskiej Praedicate Evangelium papieża Franciszka, i następnie koncentruje się szczególnie na sześciu przestępstwach zarezerwowanych Stolicy Apostolskiej oraz na tym, jak powinien się zachować spowiednik wobec penitenta, który zaciągnął karę ekskomuniki latae sententiae. Po omówieniu sposobu postępowania Penitencjarii Apostolskiej w zakresie zwalniania z kar kościelnych, stosowna uwaga została poświęcona udzielaniu dyspens od nieprawidłowości i innych łask, odsyłając, w razie potrzeby pogłębienia wiedzy na ten temat, do publikacji podanych w załączonej do tekstu bibliografii.

7

Wyłączenie wiernych ze wspólnoty z Kościołem. Aspekty prawne i teologiczne

100%

Nykiel K.

Roczniki Nauk Prawnych

|

2014

|

tom 24

|

nr 2

137-157

EN

The paper describes the types of crimes against the faith and unity of the Church. The following crimes were analysed in detail: heresy, schism, and apostasy, the perpetration of which causes one to be removed from the communion with the Church. The Author explains the difference between sin and crime, emphasising that ecclesiastical criminal law punishes a crime, not sin, mentioning relevant penalties, namely excommunication and interdict. The consequences of such penalties, incurred by the active subject of crime, i.e. the perpetrator, are enumerated. The Author recalls the disposition of can. 1357 of CIC/83 and provides an interpretation thereof, suggesting that the mission of the Church is not to punish people since punishments in the Church have a healing nature that fosters moral conversion.

PL

W artykule scharakteryzowane zostały typy przestępstw przeciwko wierze i jedności Kościoła. Szczegółowo analizie poddano przestępstwa: herezji, schizmy i apostazji, których popełnienie przez wiernych powoduje wyłączenie ze wspólnoty z Kościołem. Autor wyjaśnił różnicę między grze-chem i przestępstwem oraz zaznaczył, że w kościelnym prawie karnym karalne jest popełnienie przestępstwa, a nie sam grzech. Opisał także związane z tymi przestępstwami kary – ekskomuniki i interdyktu. Wymienił skutki odnoszące się do zaciągnięcia wskazanych kar przez podmiot czynny przestępstwa, czyli sprawcę. Autor przypomniał również dyspozycję kan. 1357 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. oraz dokonał jego interpretacji. Zauważył przy tym, że celem misji Kościoła nie jest karanie ludzi, ponieważ system kar w Kościele ma charakter leczniczy, który prowadzi do nawrócenia.