Celem artykułu jest ogólna charakterystyka funkcji rozkaźnika 3. os. 1. poj./mn. w języku polskim. Wyodrębnienie funkcji imperatywnej, jusywnej i optatywnej, ze szczególnym uwzględnieniem poprawnego użycia imienia/nazwiska/ tytułu/ stanowiska itp., w formach, które stosujemy zwracając się do naszych rozmówców per "pan/pani/państwo", stanowi próbę zasygnalizowania różnic między językiem polskim i niemieckim, wynikających z różnej morfologicznej motywacji trybu rozkazującego w tych językach, jak i z semantyczno-pragmatycznego opisu sytuacji komunikacyjnych, w których imperatyw 3. os . 1. poj./mn. może być użyty.
Forma opisowa trybu rozkazującego z czasownikiem "wollen" i "lassen" zajmuje w języku niemieckim szczególne miejsce wśród pozostałych form imperatywnych wyrażających żądanie. W procesie przekładu na język polski istotnym warunkiem właściwej interpretacji tych form jest prawidłowe zróżnicowanie ich funkcji w zdaniu i Możliwości zastosowania tych form w określonych sytuacjach komunikacyjnych. Celem niniejszego artykułu jest semantyczno-pragmatyczna interpretacja form z "wollen" i "lassen" ich właściwe zastosowanie jako ekwiwalentów lub odpowiedników form imperatywu 1 os. 1. mn. i 2 os. 1. poj./mn. w języku polskim.
Przedmiotom badań niniejszego artykułu jest nacechowany charakter użycia 2. osoby 1. poj./mn. trybu rozkazującego typu: "Zobacz pan/pani/zobaczcie panowie/panie/państwo" oraz możliwości przekładu tej formy na jeżyk niemiecki. Głównym problemem jest rozgraniczenie formy 2. osoby od formy 3. osoby, tak aby w tłumaczeniu tych form na język niemiecki zachowane zostały te same różnice semantyczno-pragmatyczne, jakie istnieją między tymi formami w języku polskim. Najważniejszym faktem w badaniu imperatywu typu "Zobacz pan . . . " jest to, że nacechowanie tej formy należy rozpatrywać nie w aspekcie semantycznym, bowiem wówczas można by zastanawiać się nad nacechowaniem odpowiedniej formy 3. osoby, lecz w aspekcie pragmatycznym, co jest szczególnie ważne dla opanowania poprawnego zastosowania tej formy przez Niemca uczącego się języka polskiego.
Celem artykułu jest uwypuklenie roli partykuł modalnych jako tzw. indykatorów illokucyjnych we współczesnym języku niemieckim, w szczególności w języku potocznym. Partykuły modalne stosowane w zdaniach wyrajających żądanie dostarczają dodatkowych informacji o tym, jakie akty illokuoyjne i Jakie intencje nadawcy sygnalizuje dane wyrażenie zdaniowe. Jednocześnie podkreślona zostaje rola partykuł modalnych, które wraz z orzeczeniem stanowią jeden z możliwych środków przekładu na język niemiecki polskich konstrukcji imperatywnych, w których orzeorzeczenie użyte jest w aspekcie dokonanym lub niedokonanym.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.